6 ธันวาคม 2551 11:48 น.

มนุษย์กับเดรัจฉาน

จักรพรรดิหยก

เดรัจฉาน    งามยังใง   ไม่อาจเท่า

กายมนุษย์     อย่างเรา       พระเจ้าสร้าง

      ท่านบรรจง     ให้โค้งเว้า      แต่บอบบาง

เดรัจฉาน     ทาบทาง      ขนานดิน


        แปลกหรือไม่      มนุษย์ว่า     มันน่ารัก

เดรัจฉาน     ไม่รู้จัก    สิ่งทั้งสิ้น

       รู้แต่ว่า     เช้ามา      ไปหากิน

ให้ดำรงค์     วงศ์ชีวิน       ไปตามวัย


         ข้อยกเว้น    ธรรมชาติ    ก็ยังมี

เดรัจฉาน     ทำดี      เชื่อหรือไม่

         ยังดีกว่า      มนุษย์น้อย    ผู้จัญไร

ทรยศ     คดก็ได้      ใจทมิฬ


          พระเจ้าท่าน    สร้างสรรค์    ปันแสงสี

กระจายกัน     ทั้งโลกนี้     จนหมดสิ้น

         พึ่งพา     อาศัยกัน     ให้ยลยิน

มนุษย์เอย     จงเป็นดิน      ที่ควรจำ				
5 ธันวาคม 2551 20:01 น.

กลับบ้านกันน่ะ

จักรพรรดิหยก

จะฆ่าตัว    หัวเอง     คิดสักนิด

หนึ่งชีวิต      เกิดมา      ยากเท่าไหร่

     มีคุณค่า    แค่เวลา     ไม่เป็นใจ

ไอ้เรื่องตาย     อย่าถวิล    ได้ถูกคน


          ทำร้าย      ชีวิต    ที่บอบช้ำ

เหมือนยิ่งซ้ำ     บาดแผล    อย่างเหลือล้น

        เกิดครั้งเดียว     ตายครั้งเดียว    เราเป็นคน

อย่าคิดสั้น      เชือดตน    ให้ตายฟรี


         เหลียวนิด       คิดบ้าง      คนข้างหลัง

เขาจะเป็น     อย่างไรบ้าง     ณ ตอนนี้

        พ่อและแม่      มิตรสหาย    ที่ยังมี

เป็นห่วง       น่ะคนดี      อย่ารีบตาย


         มีอะไร       คับใจ     ในหัวอก

แล้วตีชก       บอกเถิด      บอกได้ใหม

        กลับไปบ้าน    ทุกคน    เขาห่วงใย

เขารอ     เธอกลับไป     เป็นคนเดิม				
5 ธันวาคม 2551 19:27 น.

ต้องคำสาป

จักรพรรดิหยก

จักตามไป    ภพใหน  ในสากล

ตัวเจ้า     มิอาจพ้น      เรานี้

    จักค้น     คนเขต    ทุกธานี

จักตาม     ราวี      ด้วยมีใจ


      จักมิให้      ผู้ใด    ที่หมายปอง

มาครอบ     มาครอง   แย่งเอาได้

      จักอยู่     ตามติด    มิห่างใกล

สิ้นภพ      มาเกิดใหม่     สักหมื่นที


       แม้นสู     เกิดไป   เป็นปัจฉา

ขอเป็น     ธารา      ประคองนี้

      แม้นสู     เกิดไป     เป็นอินทรีย์

ขอเป็น      ก้านกี่    รองรังนอน


       ให้สลาย      กลับกลาย     เป็นสายฝน

จะเป็นเมฆ       ฉากบน    บังสะท้อน

       ยิ่งหนี      ยิ่งเจอ      มิขาดรอน

ต้องสาป    อาวรณ์     แห่งใจเรา				
5 ธันวาคม 2551 15:50 น.

ขอเศร้าอีกสักดอก

จักรพรรดิหยก

น้ำตา    ทาทาบ      อาบหน้า

อุรา     สั่นสั่น    รันทด

      ความรัก     กล้ำกลืน    ฝืนอด

จะหมด     ลงใน    นาที


         รู้เจ็บ      เก็บกัก       หนักเหลือ

หลบปล่อย      หนังเนื้อ     ป่นปี้

         กลัดหนอง      นองใน      ใจนี้

ต่อหน้า     ไม่มี     อาการ


        แสร้งยิ้ม      แสร้งยืน     กลืนกลบ

รอยร้าว       รักจบ      แผ่ซ่าน

        ผิดใด      ทำไม     รักราน

มติ     สวรรค์      หรือไร


        นานไป      แค่ใหน      ไม่รู้

จะตาย       หรืออยู่      ได้ใหม

      พรุ่งนี้     จะอยู่    กับใคร

เมื่อไป     มุมใหน    ไร้เธอ				
5 ธันวาคม 2551 15:21 น.

จะสร้างต้องทำลาย

จักรพรรดิหยก

จะสร้าง     รังสรรค์     อันใด

มิอาจเลี่ยง     ทำลาย      วัฎสาร

      มัวคิด    เสียดาย      กะเฌอชาน

อดข้าว      หมดกัน      มิได้กิน


        จะปลูกข้าว     เสียดาย    แต่ไม้ใหญ่

ตกปลา      ก็เสียดาย    เหยื่อน้อยชิ้น

        ปลูกผัก    เสียดาย     ปุ๋ยลงดิน

จับจด   กระผีกริ้น     มิทันการณ์				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟจักรพรรดิหยก
Lovings  จักรพรรดิหยก เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟจักรพรรดิหยก
Lovings  จักรพรรดิหยก เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟจักรพรรดิหยก
Lovings  จักรพรรดิหยก เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงจักรพรรดิหยก