22 พฤศจิกายน 2551 19:45 น.
จักรพรรดิหยก
คันก็เกา... เมาก็ถอน...นอนก็หลับ...ขับไม่โทร...โง่ก็เรียน...เลี่ยนก็หยุด...
หลุดก็ใส่...ไล่ก็หนี...ผีก็เผ่น...เย็นก็ห่ม...บ่มก็สุก...จุกก็เจ็บ...เหน็บก็เสียด...
เบียดแล้วมันส์...ดันก็เข้า...กระเด้าก็ดี...ขยี้ก็ได้...ขยายก็หลวม...บวมก็พอ..
ต่อก็จ่าย...ส่ายก็เจ๋ง...เซ็งก็เมีย...ละเหี่ยก็เมีย...แย่ๆก็เมีย...เมียตัวดี...ฮึ่ยยยย
ขำขำ ไม่อยากชาวโลกเครียด ซกมกวันละนิดจิตแจ่มใสด้วยน่ะ ขอบอก
อิอิอิ
22 พฤศจิกายน 2551 18:49 น.
จักรพรรดิหยก
นั่งหันหลัง ริมทาง ใต้ต้นไม้
ผมประไหล่ ปากแดง ทำแรงหมด
ขนตางอน อ้อนแอ้น แขนงามงด
เนียนทุกหยด สายเดี่ยว เสียวหัวใจ
ตกหลุมรัก ปักใจ อันใดหนอ
ขอเถอะขอ จีบเธอ จะได้ใหม
เผื่อโชคดี เป็นแฟน โอ้หวานใจ
แล้วถ้าได้ หลั่นล้า ก็ยิ่งดี
ที่ผ่านมา จีบสาว มาทั่วทิศ
ไม่เคยคิด รู้สึก ขนาดนี้
ปากก็ห้อย ราวกับ จอยริลณี
ความเซ็กซี่ แต่ละดอก อย่าบอกใคร
เธอหันมา สายตา เด็กก็รู้
เชิงเรียกคู่ ทำผม ทนไม่ใหว
เธอพูดขึ้น คำแรก ช็อคบรรลัย
ดีครับพี่ ว่าใง หนูกะเทย
22 พฤศจิกายน 2551 17:46 น.
จักรพรรดิหยก
น้องยกขา พี่ยา จับขึ้นพาด
แล้วอย่าร้อง ซี๊ดซ๊าด พี่หนักหู
อยู่เฉยเฉย พี่ทำเอง น้องคอยดู
อาจจะเจ็บ แสบสักครู่ แล้วหายไป
ทนหน่อยน้อง ของดี มีทีเดียว
แสบและเสียว พี่รู้ น้องทนได้
พี่สะอาด รับรอง น้องวางใจ
ทิงเจอร์ใง ล้างแผล แด่นวลนาง
คนอ่านน่ะ คิดไรป่ะเนี่ย.....อิอิอิ
21 พฤศจิกายน 2551 20:23 น.
จักรพรรดิหยก
เธอทอดทิ้ง ปล่อยฉัน ให้เดียวดาย
แล้วจะเอา สิ่งใด ในตอนนี้
ย้อนมา เพื่ออะไร ใจไม่มี
ฉันชิน ในแบบนี้ โปรดเข้าใจ
ยอมรับ ฉันอิจฉา คนอื่นเขา
เคียงข้าง พะนอพะเน้า ไม่ห่างหาย
ถามหน่อย เธอมีฉัน ไว้ทำไม
ไม่ตอบ ก็ได้ ไม่อยากฟัง
ไม่ต้องอ้าง ไม่ขอฟัง ยังไม่พร้อม
เลิกกัน ฉันก็ยอม ไม่ต้องหวัง
เธอทิ้งฉัน เธอทำ รักมันพัง
จะให้ฉัน ทนรั้ง ฉันเสียใจ
จะโทษฉัน ฉันผิด ฉันก็รู้
ลองไปคิด ทวนดู อีกทีใหม
สักแต่มี ตัวไม่มา ซังกะตาย
จะมาเอา คืนใจ ฉันไม่มี
21 พฤศจิกายน 2551 19:38 น.
จักรพรรดิหยก
ยิ่งต่อ ยิ่งยาว เข้าใจไว้
แตกแยก ฝักไฝ่ ฝั่งละฝา
ระดมพวก ลวกบ้าน ชานชายคา
ทุบหม้อ ทุบฝา มิเหลือกิน
เมื่อใหร่ จะหยุด กันเสียที
รึรอ ตายกว่านี้ จึงจบสิ้น
น่าเบื่อ ทุกทุกที ที่ได้ยิน
อธิปไตย กลางดิน เขาอ้างมา
เหตุผล มากมาย ที่ได้เกิด
คนเจ็บตาย ถูกเชิด ว่าผู้กล้า
บ้านเราเอง เมื่อไม่รัก ใครจะมา
อย่าให้เลือด เข้าตา ไทยด้วยกัน
เมื่อไม่ยอม เมื่อไร่เล่า เราจะจบ
คำแต่คำ ชวนรบ ไม่สร้างสรรค์
ได้แต่หวัง ว่าพอ ในเร็ววัน
ตระหนักนิด คิดไม่นาน สมองมี
หน้าส่วนตัว
1761
