20 กรกฎาคม 2554 13:18 น.
จะเด็ด
ค่ำคืนในวันหนึ่ง
เป็นวันซึ่งแสงจันทร์ส่อง
โฆษณาประกาศก้อง
ว่าคืนนี้มีหนังฉาย
มีไอ้หนุ่มวัยรุ่น
ที่มักคุ้นกันสี่นาย
รวมเป็นสี่ยอดชาย
ไปดูหนังฉายกลางแปลง
กลับมาจากดูหนัง
พระจันทร์ยังคงทอแสง
เดินเรียงกันไม่แซง
เลี้ยวเลาะลัดตัดทุ่งนา
แสงเดือนทอจางจาง
ไม่สว่างพอเห็นหน้า
ทั้งสี่เดินเรียงมา
พบขี้ควายคล้ายหมวกคว่ำ
เพื่อนเกลอคนที่หนึ่ง
พอไปถึงไม่พูดพร่ำ
เอื้อนเอ่ยด้วยถ้วยคำ
"หมวกใครหว่ามาทำหล่น"
ก้มจับคว้าหมับให้
หวังเก็บไปใส่หัวตน
ขี้ควายติดมือปน
แล้วเอ่ยว่า"เฮ้ยหมวกขาด"
อ้ายเกลอคนที่สอง
บอกไหนลองใส่นวยนาด
ถึงแม้หมวกจะขาด
เก็บเอาไว้ใส่เล่นดี
มุ่งตรงกองขี้ควาย
ด้วยใจหมายเดินตรงรี่
ก้มลงคว้าทันที
แล้วพูดว่า"เออ!..ขาดจริง"
อ้ายเกลอคนที่สาม
มันเดินตามบอกอย่าทิ้ง
ถ้าแม้นหมวกขาดจริง
จะไว้ใส่ไปดำนา
ก้มหยิบที่หมวกขาด
ด้วยหมายมาดปรารถนา
ขี้ควายติดมือมา
ร้องบอก"ว้า!ใช้ไม่ได้"
ฝ่ายสหายคนที่สี่
เจ้าคนนี้ปรี่เข้าใส่
เมื่อหมวกใช้ไม่ได้
แล้วสูใยช้าเสียการ
ว่าพลางง้างขาเหนี่ยว
เตะเต็มเรี่ยวแรงชายชาญ
ขี้ควายกระจายบาน
อวสานเรื่องหมวกเอย
2 กรกฎาคม 2554 11:12 น.
จะเด็ด
"ประเวณี มีทั่ว ทุกตัวสัตว์
ไม่จำกัด ห้ามปราม ตามวิสัย
นาคมนุษย์ ครุฑา สุราลัย
สุดแต่ใจ ปรองดอง จะครองกัน"
ฟังท่านภู่ ครูกลอน ได้สอนไว้
ประจักษ์ใจ จริงแท้ ไม่แปรผัน
ประเวณี มีอยู่ ดังรู้กัน
ตามเผ่าพันธุ์ นั้นหนา ประดามี
ไม่ว่าเขา เราสู เจ้าตูข้า
ล้วนเกิดมา ไม่แปลก แยกบ่งชี้
แต่สิ่งแยก แตกต่าง ทางเลวดี
เป็นสิ่งที่ ตีตรา บอกค่าคน
คือความจริง ประเวณี ที่มีทั่ว
คอยเย้ายั่ว หัวใจ ให้สับสน
คนที่ใช่ ไม่ใช่ ให้วกวน
หรือเป็นกล มนต์กาม ให้ขามใจ
ในมนุษย์ สุดบรรเจิด ไม่เปิดเผย
ไม่ละเลย เก็บงำ กระทำได้
ดิรัจฉาน พันธุกรรม ก็ทำไป
ด้วยว่าไร้ ความคิด ผิดกับคน
แต่อนาถ บาดใจ ในวันนี้
ด้วยว่ามี พันธุ์ใหม่ ให้สับสน
พฤติกรรม ทำแยก ดูแปลกคน
สัปดน เลยเถิด ละเมิดไป
ฤาเทคโน โก้หรู มีอยู่นั้น
เข้าฟาดฟัน ดวงจิต คิดเฉไฉ
ได้ของดี มีกัน ใช้ทันใด
ระเริงใจ เมามัว ไม่กลัวกัน
หยุดสักนิด คิดสักหน่อย ค่อยไปต่อ
อีกหนึ่งขอ วอนไหว้ ผู้ใหญ่นั่น
อย่าดีแต่ สำรอก กลิ้งกลอกกัน
ลงหอคอย งาช้าง กันบ้างเถิด
แล้วก็เปิด หัวใจ ให้สร้างสรรค์
ลองลงต่ำ อีกนิด คิดร่วมกัน
อย่าปิดกั้น เมินละ ผละจากไป
จงใคร่ครวญ หวนกลับ นับถอยหลัง
วันเลือกตั้ง ผู้แทน จึงแค่นไข
จะหาคน เข้าสภา วอนว่าไว้
ขออย่าได้ สัตว์สา นานาพันธุ์
29 มิถุนายน 2554 10:57 น.
จะเด็ด
สายฝนที่หล่นพรำ.....มาตอกย้ำดวงใจหนาว
อยากรักอีกสักคราว....ต่อเติมฝันวันเวลา
ใจเอ๋ยดวงใจนี้..........ยังไม่มีใครรักษา
เก็บใจไว้นานมา........อยากมอบให้เธอดูแล
ร่วมอิงพิงเขนย..........ใจอยากเผยแน่จริงแท้
จริงจังและแน่วแน่......ใช่เพียงแค่คนผ่านทาง
อยากอยู่เป็นคู่สม.......ร่วมภิรมย์ไม่เหินห่าง
ร้อยเรียงเคียงคู่สร้าง..ก่อสวรรค์วิมานแมน
ดวงใจที่เหน็บหนาว...ก็ถึงคราวอบอุ่นแสน
ทางฝันอันโลดแล่น...เพียงสองเราร่วมก้าวเดิน
28 มิถุนายน 2554 05:03 น.
จะเด็ด
เดียวดายใต้น้ำเมา ฉันกับเงาจนฟ้าสาง
ราตรีที่เลือนจาง ฉันและเงาเมาด้วยกัน
สุราไม่ผันแปร รสดีแท้ไม่แปรผัน
ฉ่ำชื่นทุกคืนวัน ซื่อตรงมั่นฉันและเงา
เพื่อนแท้ไม่หนีหาย ไม่กลับกลายคอยคลอเคล้า
ทุกวันคืนยังเฝ้า คอยตามติดไม่บิดเบือน
สหายที่ซื่อสัตย์ รู้แน่ชัดหาใครเหมือน
คือเงาคอยเป็นเพื่อน ร่ำสุราข้ามราตรี
24 มิถุนายน 2554 11:21 น.
จะเด็ด
ก้มหัวกราบครูกลอนสุนทรภู่
ยอดแห่งครูอักษรศิลป์ถิ่นสยาม
ร้อยเรียงพจน์รจนาภาษางาม
เกริกเกียรตินามท่านภู่ครูกาพย์กลอน
แรมนิราศขาดรักประจักษ์จิต
สุภาษิตสอนหญิงมิ่งอักษร
อีกนิทานหลากเรื่องเฟื่องกำจร
บทละครอภัยมณีมีบทเรียน
โอ้อกเอ๋ยพ่อภู่ครูของฉัน
ชีวิตนั้นหันเหียนเปลี่ยนทางสาย
ระหกระเหินเดินเดี่ยวเปลี่ยวใจกาย
มีสบายลำบากทุกข์ยากปน
กวี เอกเสกปั้นท่านมอดม้วย
ขี้เมา ด้วยในกลอนบทปรากฏผล
กิ้นเหล้า เมามายบ้างล้างทุกข์ทน
เขียนกลอน กลโคลงกาพย์ซาบซึ้งใจ
ชีวิตรุ่งพุ่งไปในวัยต้น
มาอับจนหล่นลงไม่สงสัย
ไร้ที่อิงพิงพักขาดหลักชัย
องค์ภูวนัยสู่สวรรค์พลันด่ำลง
จากสูงสุดสู่สามัญนั่นแหละหนา
องค์พุทธาว่าไว้อย่าไหลลง
กาลเวลาคร่าชีวิตต้องปลิดปลง
สิ่งที่คงขึ้นชื่อคือผลงาน
เฉกท่านภู่ผู้สร้างศิลป์ยินยลหมาย
เมื่อวางวายกายดับลับสังขาร
แต่ชื่อก้องโลกามาช้านาน
เหล่าลูกหลานศิโรราบกราบพ่อครู
หน้าส่วนตัว
1957
