ห้วงเวลาหนึ่ง สั้นๆ

จะดูแลหัวใจเธอ

พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า สายลมเย็นโชยมาเป็นระยะๆ ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้นั่ง ตรงจุดชมวิวริมหน้าผ้า เบื้องหน้าเป็นทะเลเวิ้งว้าง สีคราม เบื้องล่างเป็นผืนน้าสีน้ำเงินเข้ม นั่งเผ้าดูพระอาทิตย์กำลังหายไป หายไป ใจฉันเริ่มปล่อยวาง เรื่องวันวานที่ผ่านมา ฉันเข้าใจว่า ไม่ว่าจะกอดเธอแน่นแค่ไหน จะนานแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ต้องไป แต่สิ่งนึงที่เธอทิ้งเอาไว้คือ ใจของเธอ ความห่วงใย ความคิดถึง ถ้ามันรวมกัน จะเรียกว่าความรัก คงจะใช่มั้งในความหมายของฉัน 
                     อยากให้เธอมาอยู่ตรงนี้จัง มือของฉันมันว่างอยู่ รอที่จะกำมือของเธอแล้วเรามาดูสีของท้องฟ้าและทะเลที่เปลี่ยนไปๆ อากาศก็เริ่มเย็นขึ้น และความมืดก็ค่อยๆเข้ามาเยือน บรรดาเรือประมงเริ่มเปิดไฟแล้วล่องสู่ทะเล
ถ้าเธออยู่ตรงนี้ เธอคงรู้สึกเช่นเดียวกับฉันเหมือนกัน
                     เอาละเราคงต้องไปแล้วล่ะ ไม่ว่าตรงนี้จะสงบสักแค่ไหน เราก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตตามเดิมของเรา เช่นเดียวกันกับเธอ เราสองคนรู้ดีว่า เรายังมีหน้าที่ และความรับผิดชอบอีกมากมาย รอเราอยุ่ ขอเพียงแค่ ช่วงเวลานึงที่ใจสองดวงได้แวะมาพักด้วยกัน เพื่อเติมพลัง เท่านั้นเอง
                      คิดถึงเธอน๊ะ