16 พฤศจิกายน 2550 00:28 น.
จะดูแลหัวใจเธอ
เหมือนขอนไม้ผุๆ ลอยเค้วงไปตามกระแสน้ำ
แล้วโชคชะตา นำพาขอนไม้ผุๆ มาเจอกับสาวผู้อ่อนแรง กลางกระเสคลื่นลม
ที่รุนแรง และเชี่ยวกราด ทั้งขอนไม้และเธอ เธอเริ่มอ่อนแรง และสิ้นหวัง
เหมือนมีอะไรบางอย่างมาดลใจ ทั้งขอนไม้และเธอ ช่วยกันฝ่าคลื่นลมแรง
ที่ประทะเข้ามา ครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าขอนไม้ผุๆ เริ่มอ่อนแรง แต่ก็กัดฟัน
ยิ้มให้เธอ และให้กำลังใจเธอ ปลอบเธอว่า มันจะไม่มีวันทิ้งเธอ จะพาเธอ
ไปจนถึงฝั่ง แล้วเธอก็ยิ้มให้กับขอนไม้ บอกกับขอนไม้ว่า จะไม่ทิ้งขอนไม้เช่นกัน
ทั้งสอง ผูกพัน และร่วมกันประคองตัว ผ่านคืน ผ่านวัน หญิงสาวเริ่มหมดแรง
แล้วคล้อยหลับบนเจ้าขอนไม้ผุๆ ส่วนมันก็รวบรวมกำลังสุดท้าย พาเธอมาจนถึงวันที่ท้องฟ้าสดใส พายุสงบ แล้วเริ่มถึงฝั่ง..... ขอนไม้รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย พาเธอถึงฝั่งจนได้
แล้วเธอก็เริ่มฟื้นขึ้น เธอดีใจ และเริ่มมีแรง แต่ก็ไม่มีแรงพอที่จะลากขอนไม้ผุๆ ขึ้นฝั่งไปกับเธอ.......
ตอนนี้ ขอนไม้ไม่รู้ว่าเธอจะ พาขอนไม้ไปกับเธอด้วยหรือเปล่า เพราะขอนไม้เข้าใจว่า ถ้าเธอพาขอนไม้ไปด้วย เธออาจจะหมดแรงและไม่ถึงจุดหมายปลายทาง แต่ขอนไม้เอง ก็ไม่อาจตัดใจจากเธอได้.........
ขอนไม้อยากบอกเธอว่า รักเธอมาก แม้ว่าต้องโดนปล่อยลอยไปตามกระแสน้ำและผุไป ความรัก ความผูกพัน ความห่วงใย จะไม่มีวันผุไปตามเวลา หวังว่าสักวันหนึ่ง ในวาระสุดท้ายของขอนมไม้ จะได้ลอยไปติดที่หน้าบ้านของเธอ และใช้ลมและกำลังสุดท้าย บนหน้าตักของเธอ....................
ขอขอบคุณ เพลงขอนไม้กับเรือ ของ บ่าวี ที่สร้างแรงบันดาลใจ ให้ระลึกถึงห้วงหนึ่งของชีวิต ที่ไม่นานมานี้
17 กรกฎาคม 2550 16:13 น.
จะดูแลหัวใจเธอ
พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า สายลมเย็นโชยมาเป็นระยะๆ ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้นั่ง ตรงจุดชมวิวริมหน้าผ้า เบื้องหน้าเป็นทะเลเวิ้งว้าง สีคราม เบื้องล่างเป็นผืนน้าสีน้ำเงินเข้ม นั่งเผ้าดูพระอาทิตย์กำลังหายไป หายไป ใจฉันเริ่มปล่อยวาง เรื่องวันวานที่ผ่านมา ฉันเข้าใจว่า ไม่ว่าจะกอดเธอแน่นแค่ไหน จะนานแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ต้องไป แต่สิ่งนึงที่เธอทิ้งเอาไว้คือ ใจของเธอ ความห่วงใย ความคิดถึง ถ้ามันรวมกัน จะเรียกว่าความรัก คงจะใช่มั้งในความหมายของฉัน
อยากให้เธอมาอยู่ตรงนี้จัง มือของฉันมันว่างอยู่ รอที่จะกำมือของเธอแล้วเรามาดูสีของท้องฟ้าและทะเลที่เปลี่ยนไปๆ อากาศก็เริ่มเย็นขึ้น และความมืดก็ค่อยๆเข้ามาเยือน บรรดาเรือประมงเริ่มเปิดไฟแล้วล่องสู่ทะเล
ถ้าเธออยู่ตรงนี้ เธอคงรู้สึกเช่นเดียวกับฉันเหมือนกัน
เอาละเราคงต้องไปแล้วล่ะ ไม่ว่าตรงนี้จะสงบสักแค่ไหน เราก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตตามเดิมของเรา เช่นเดียวกันกับเธอ เราสองคนรู้ดีว่า เรายังมีหน้าที่ และความรับผิดชอบอีกมากมาย รอเราอยุ่ ขอเพียงแค่ ช่วงเวลานึงที่ใจสองดวงได้แวะมาพักด้วยกัน เพื่อเติมพลัง เท่านั้นเอง
คิดถึงเธอน๊ะ
หน้าส่วนตัว
1411
