9 มิถุนายน 2553 17:11 น.

โอ้เวียงจันทร์...

เพ็ญพโยมโลมดินสิ้นศรีศักดิ์
เสมือนภักดิ์ผ่อนบำเรอละเมอถึง
บูรพานั่น...จันทร์หงายคล้ายรำพึง
สาดแสงถึงแดนประจิมพริ้มสายตา

คลื่นลมแรงปะทะผิวสยิวนัก
สุดจะหักใจหลงปลงสเน่หา
หนึ่งสาวงามข้ามเขตรักปักมนตรา
ทอดสายตาเป็นสะพานสานไมตรี

โอ้ฝั่งของไม่เป็นรองผองมนต์เสน่ห์
ซ้อนสนเท่ห์ในเล่ห์รักลุ่มสักขี
ริมท่าน้ำ ณ ยามดึกนึกเปลี่ยวฤดี
เพียงสายนทีกับสองเราเคล้ากายา

จวบราตรีพี่สะท้านกาลอุษาสาง
เห็นแสงจางส่องนทีพี่หลงผวา
แอบสะอื้นกลืนระทมข่มน้ำตา
ต้องร้างลาน้องคนงามยามรุ่งอรุณ

โขงพยาน..สานใจไม่สิ้นสูญ
ศรีโคตรบูรณ์หน่อเนื้อคอยเกื้อหนุน
ให้รักงามท่ามอุษาคเนย์เห่การุณ
อ่อนละมุลแม้จำพรากจากแสนไกล

.แบบว่า....ยิ่งกว่าจินตนาการอีก...อิอิ

2421

love

comment

6 มิถุนายน 2553 08:45 น.

ลืมเสียเถิด...

จอมปราชญ์แดนอาคเนย์



ลืมเสียแล้ว...ไฉนเลยที่เคยพร่ำ
ว่าดื่มด่ำกับคำหวานประมาณไหน
ลืมเสียหมดทิ้งรันทดไว้ภายใน
ลืมหรือไรที่อาวรณ์และอ่อนโยน

ลืมคิมมันต์เสียแล้วแก้วตาพี่
ลืมสายนทีที่รินไหลถิ่นไกลโพ้น
ลืมกลิ่นสาปท้องทุ่งปรุงกลิ่นโคลน
เคยตะโกนก้องเนินเพลินภิรมย์

ดอกลูกลาวคราวนี้มีแต่เฉา
มีแต่เหงาราวประดามาทับถม
จากเหลืองทองหมองดินสิ้นอารมณ์
เจ้าลอยลมลับไป..ไกลท้องนา

ลืมเสียเถิด..ผืนดินถิ่นแห่งนี้
ลืมดนตรีสีซอคลอเถิดสา
ลืมผ้าซิ่นโฮลสไบไกลกายา
ลืมเถิดหน้า..ของชายขแมร์...แม่จงลืม...อิอิ


...แบบว่า...โทษทีครับ...ที่จองนานไปหน่อย