24 เมษายน 2552 18:04 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
พิณลานางข้ามโขงด้วยปลงจิต
ใจชู้ชิดช่างเหือดหายหมายค่อนโขง
มัจฉาช้ำถลำว่ายพายเคลงโคลง
ไร้รักโยงยื้อยุดฉุดเยื่อใย
พิณสามสายหมายประโลมโลมเนื้ออุ่น
น้ำขึ้นหนุนเกยชิดฝั่งธารหลั่งไหล
พิณบรรเลงเพลงผ่านสู่ธารใจ
สะทกไหมซุงอ้ายเหงาเฝ้าดีดดึง
จนโขงเงียบยะเยียบกายหายเสน่หา
บัดเดี๋ยวลาหย่องสึกลายสายหย่อนขึง
ไร้บทเพลงบรรเลงใดให้รัดรึง
บัดนั้นจึงจำลาไกลไปฝั่งลาว
หากวันใดได้ยินแผ่วแว่วพิณผ่าน
อย่าประมาณว่าพิณอ้ายมัดใจสาว
ของเถลิงสุขสำลักรักที่ฝั่งลาว
ฝากข่าวคราวถึงอ้ายได้ที่สายลม..อิอิ
23 เมษายน 2552 20:15 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
ยลสีเนตรเขตคมคางอำพรางสวย
ยิ้มยั่วด้วยสำแดงรูปสูบกระสัน
ประหวั่นแดแลหลงปลงรำพัน
สูญเสียขวัญบั่นร้าวเข้าทรวงใน
ยักคิ้วบางวางถ้อยน้อยหน่วงหนัก
ก็เพราะนักหลงสำเนียงแว่วเสียงใส
โปรยยิ้มมาอุราอาบสำทาบวัย
สงวนในหทัยแท้แม่หญิงงาม
ยามเยื้องย้ายกายคล้อยลอยราบเรียบ
สะท้านเหยียบยอดหญ้าให้พาหวาม
สไบสะบัดพัดลู่ลมพรมเนตรตาม
ฟ้าสีงามครามทั่วหล้านภาทอง
จึงย่ำเหยียบตามรอยกลอยสวาท
ที่เยิ้มหยาดสายใจเป็นสายสอง
พรมเนตรงามยื้อขวัญนุชสุดครรลอง
กายทั้งสองครองดื่มด่ำร่ำสนธยา
...แบบว่า
22 เมษายน 2552 18:35 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
หักห้ามใจไม่ให้วุ่นกลับครุ่นคิด
จึงสะกิดหัวใจ....ให้ไปสน
หวังเย้าหยอกยั่วยวนชวนยินยล
แต่ฉงนหัวใจ...ใยวุ่นวาย
หรือในใจมันแฝงด้วยแรงอื่น
ถึงหลับตื่นคราใดให้ใจหาย
ยินสำเนียงเสียงเพลงวังเวงกาย
ต้องมนต์พรายร่ายใส่ใจสั่นเครือ
หรือคำหยอกบอกนัยให้เป็นอื่น
ถึงหวลคืนหลอกใจไม่มีเหลือ
กลับทิ้งเหตุเลศนัยให้คลุมเครือ
หรือหยอกเจือ..ด้วยรัก...จักชอบกล
...แบบว่า