23 ธันวาคม 2552 16:49 น.

แสนอ้างว้าง...(กลบทอักษรสังวาส)



ลมพรมพลิ้วสยิวร่างพลางฉันสั่น
ใจไหวหวั่นพรั่นพรึงคลึงเคล้าเหงา
หากจากนี้ไม่มีวันบรรเทาเบา
คาดอาจเศร้าเนาว์ติดจิตวายตาย

โลกโศกจริงทิ้งฉันสั่นอ้างว้าง
เหมือนเลือนลางกลางหนาวยาวปลายสาย
เดินเหินเดี่ยวเปลี่ยวคว้างช่างหน่ายกาย
หรือคือพ่ายสลายหวังอย่างคนจน

ดินถวิลดาวคราวแลแต่ตอนก่อน
ดาวเจ้าจรผันแปรแต่ต้นฝน
เหลือเชื่อนักรักเปลี่ยนเวียนจนวน
คืนฝืนทนพ้นไปได้ขมตรม

มองจ้องเดือนเลื่อนลอยพลอยเพ้อเจ้อ
ผงะละเมอฟุ้งซ่านปานอมขม
อยากฝากรักตากหนาวเคล้าลมชม
ไปให้เธอที่นิยม...จะได้ไหม?..

...แบบว่า