4 มกราคม 2552 01:20 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
โอ้ลมหวลนี้ชวนให้....ลุ่มหลง
เลาะลัดลงวาบใจให้ไหวหวั่น
ประดุจหนึ่งซึ่งสัญญา..เมื่อสายัญ
ให้สัมพันธ์...ก่อนลาวาจานาง
เพียงชั่ววันพลันพรากจากคำมั่น
พี่ประหวั่นนึกกลัวจั่วฟ้าสาง
ไม่เห็นเงาเจ้ายุพินสิ้นแสงจาง
พี่คลำทางกลับไม่พบ...นพอนงค์
........แบบว่า...ลืมสิ้นสวาทแล้วหรือไร...
29 ธันวาคม 2551 23:31 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
ดูดาวเดือนเคียงกันช่างหวานซึ้ง
ดุจประหนึ่งว่าจากไกลให้คอยเก้อ
ดาวเคียงเดือนหมื่นวันกลับได้เจอ
ฉันเคียงเธอคงจะพลาดทุกชาติไป
...แบบว่าชีวิตมันเศร้าอะครับ
27 ธันวาคม 2551 23:10 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
ตอนฝนเริ่มโปรยปราย
ตอนที่จายเริ่มจะเหงา
ตอนที่..จุดจุดจุด..ระหว่างเรา
ตอนนี้เศร้า..คิดถึงเธอ
ตอนที่ฝนพรำเดือนหก
ตอนที่ตกใส่ฉันกับเธอ
ตอนนั้นสวมกอดเธอ
ตอนนั้นเหรอ...อุ่นซะจริง ๆ
ตอนนี้มันหน้าหนาว
ตอนที่คราวรักเลือนลาง
ตอนนี้พี่ขาดนาง
ตอนนี้จาง....ทั้งนางและอุ่นไอ............
แบบว่า...ทั้งหนาวรักและหนาวลม...อะครับ...น่าเศร้าจริง ๆ
26 ธันวาคม 2551 20:56 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
นี่ไงสุดที่รัก
ของฝากจากแดนไกล
ไม่รับคงเสียใจ
ใหน ๆ คนเคยเคียง
สำหรับของชิ้นนี้
เดิมทีก็แค่เพียง
แค่อยากได้ยินเสียง
สำเนียงว่า ...ขอบใจ..
ขอมอบคำ ๆ นี้
ดูทีคงสายไป
เธอคงไม่รู้อะไร
ว่าใครแอบ...ชอบเธอ..
แบบว่า.....
26 ธันวาคม 2551 20:46 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
เลาะ ๆ เราะริม หนอง
จ้องมองดูฝูงปลา
เห็นแล้วเจ้ามัจฉา
ช่างหน้าอิจฉามัน
ยามต้องกับเม็ดฝน
ที่เผลอหล่น ณ เหมันต์
ดูสิมันหยอกกัน
ทำฉันสะท้านทรวง
แบบว่า.........อิจฉาปลาอะครับ..ดูมันช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย