8 สิงหาคม 2552 17:23 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
เจ้าเด็กน้อยกลอยใจในอ้อมแม่
อบอุ่นแท้ขวัญหล้ามารศรี
ชื่อ ขวัญข้าว เจ้าเนื้อเย็นเด่นปฐพี
ในโลกนี้หรือมิ่งขวัญจะฝันเคียง
ทั้งแบเบาะเยาะเดินก็เพลินไฉน
เยื้องย่างใดให้คลายขุ่นกรุ่นสักขี
ถนอมเนื้อเจ้าให้เจริญวัยได้ดิบดี
เป็นศักดิ์ศรีแห่งวงศามหาดำรงค์
เห็นหลานรักมิพักวางจะย่างก้าว
ยิ่งยอดเยาว์เนาว์นักให้รักหลง
จึงเสน่หามาเร้ารุมสุมบรรจง
ให้ยืนยงในสายใยมิใคร่ลืม..
...อิอิ..แบบว่า..เห่อหลานไปนิสสสหนึ่ง..ไม่ว่ากันนะครับ
1 สิงหาคม 2552 17:08 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
เฝ้าอธิษฐานผ่านฟ้ามาเนืองนิจ
จนดวงจิตต้องพิษลมให้จมหมอง
ขาดไออุ่นการุณรักมาปักครอง
สุดใจปองจะหวังรักจากบุพเพฯ
จึงได้เปลี่ยนคำวอนจากก่อนเก่า
ที่เร่งเร้าให้ดวงจิตคิดไขว้เขว
มาเป็นยื่นให้ฟ้าดินสิ้นลังเล
อย่าถ่ายเทรักที่เหลือ..มาเผื่อเรา..อิอิ
วอนฟ้าดินจงน้อมนำตามที่บอก
อย่าได้ยอกอกบางที่ว่างเหงา
ขอพรพรหมอย่าพร่างพรู...มาสู่เรา
ยื่นให้เขาที่คอยหมั่น..อธิษฐานรักเถิดเอย..หุหุ
...แบบไม่ว่า
23 มิถุนายน 2552 09:35 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
บทจะลา...น้ำตาคลอถึงห่อเศร้า
มิอาจเนาว์เคียงกายถึงถ่ายถอน
กลัวก็แต่ฤดีช้ำย้ำอุทร
เจ้าอาวรณ์แต่ตอนลาน่าเศร้าจริง
ด้วยชีวิตคิดไปได้แต่เศร้า
ไร้รูปเงาสลักวางกลางใจหญิง
มันโหยอ่อนกร่อนในใจเสียจริง
จึงจมดิ่งลงฝังวังบาดาล
ปล่อยสายใจให้ไหลผ่านทั้งแปดทิศ
ไม่หวลคิดพร่ำอาลัยในอีสาน
หากอุดรก็จรหลีกปลีกอังคาร
ไม่อยู่นานแดนทักษิณ..กลัวสิ้นใจ
จำจรลีหนีไกลประจิมทิศ
ปล่อยชีวิตไร้อาวรณ์ผ่อนเงื่อนไข
เลยบูรพาให้ไกลฝั่งอย่าหวังใจ
ไม่หวังใครมารู้ใจในหรดี
อุษาคเนย์เหหันไม่ผันพบ
อาจไม่สบอารมณ์ระทมที่
จนพายัพก็หวังไกลไม่ใยดี
กลัวเหลือที่จะหมดใจในทิศลวง
เหลือสองทิศเป็นตัวแปรแน่ตระหนัก
คือ..ทิศรัก..เจ้าอยู่ใหนไม่ห่วงหวง
หรือเจ้าเป็น...ทิศไม่รัก..ถึงมักลวง
ใจจะล่วงพ้นภวังค์...ฝั่งทิศใหน..คริคริ
...แบบว่า
20 มิถุนายน 2552 18:36 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
ทอดสายตาลากยาวสู่ราวรุ้ง
จดริมคุ้งท้ายน้ำอร่ามสวน
เห็นเม็ดใสแห่งละอองฟองเย้ายวล
อยากเดินสวนผ่านรุ้งปรุงแสงงาม
ดูแสงรุ้งวันนี้สีสวยสด
งามหมดจดชวนตื่นตาอะร้าอร่าม
แดงแสดเหลืองเขียวน้ำเงินม่วงคราม
คละหยดน้ำแห่งนภาน่าชวนมอง
ทอดอารมณ์เดียวดาย....ใต้ต้นดอกเหลือง
แลชำเลืองน้ำเจิ่งนาบ่าสู่หนอง
น้ำเคยใสก็กลับกลายเป็นสีทอง
ยิ่งแสงส่องทาบทาพาผ่องพรรณ
เมื่อสายฝนหล่นหมดหยดสุดท้าย
แสงรุ้งกลายเจือจางกลางใจฉัน
หยากแปลงร่างเป็นเม็ดฝนหล่นทั้งวัน
ให้รุ้งนั้นได้ก่อร่างสร้างรุ้งงาม..อิอิ
..แบบว่า...
16 มิถุนายน 2552 19:55 น.
จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
ดาวเลื่อนเดือนหลบเร้น หรือไร
ถึงเปลี่ยวเหงาฤทัย ไม่เว้น
ก่อนงามเด่นอำไพ พราวพร่าง สว่างเพ็ญ
กลับด่วนลาหลีกเร้น หลบหน้า ฟ้าไฉน
คอยเหงาหงอยปล่อยฟ้า ให้คอย
คอยที่ไร้ร่องรอย หม่นฟ้า
ใจจะขาดล่องลอย ไปสุด สายตา
มิอาจได้ยลหน้า แห่งเจ้า เฝ้าคอย
ไม่อาลัยแผ่นฟ้า หรือดิน
ลาจากฟากเมฆินทร์ ถิ่นร้าง
เคยเคียงคู่โสภิณ อดีตก่อน ฝังจำ
แม้นขาดเดือนดาวคว้าง หวั่นค้าง กลางสวรรค์
ดูเดือนดาวสกาวหล้าพาย่ามจิต
ย่ามใจคิดว่าสมหมายได้เสกสรร
หลงงมงายว่าได้รักภักดิ์นิรันดร์
แท้จริงนั้น..คว้าจับได้...เพียงสายลม
..แบบว่า...ชีวิตมันเศร้าอะ
Lovers
0 คน เลิฟจอมปราชญ์แดนอาคเนย์
Calendar
หน้าส่วนตัว
2186
