20 เมษายน 2550 04:19 น.
จอมงก
เมื่อชีวิต ยังรักที่จะฝัน
และบอกกับใจ ทุกวันที่ผ่านมา
ด้วยปีกแห่งฝัน จะโบนบินไปถึงฟ้า
หวังจะไปให้ถึงในซักวัน
กว่าชีวิต จะพ้นไปอีกวัน
อีกกี่ความฝัน ที่ฉันจะไขว่คว้า
อีกกี่คำถาม ที่รอคอย การค้นหา
แล้วถึงรู้ว่ามัน ไม่มีจริง
โลกแห่งความจริง
ฉันเป็นเหมือนคนตาบอด
โลกแห่งความฝัน
ฉันมองเห็นวันสดใส
แต่ในวันนี้ โลกแห่งความฝัน
ทอดทิ้งฉัน ไปไหน
โลกไม่สดใส เหมือนวันก่อน
กว่าจะรู้ ชีวิตคืออะไร
กว่าจะรู้ หัวใจคงอ่อนล้า
เฝ้ารอความฝัน
ให้ตกตะกอนช้า ช้า
เพื่อให้ฝันชัดเจน และเป็นจริง
เพลงของใหม่ที่ตอนนี้กลายเป็นเพลงประจำตัวเราไปเสียแล้ว บางทีเราก็อยากจะกอดความฝันไว้แน่นๆไม่อยากจะรับรู้ความจริง แต่ก็ทำไม่ได้ ชีวิตคนเรามันย่อมมีสุขมีทุกข์ก็เข้าใจ แต่บางทีก็ทำใจไม่ค่อยได้ เหนื่อยกับชีวิตที่ไม่รู้ว่า ทำไม เพื่ออะไร ตอนเป็นเด็กทุกอย่างดูสดใส มีเส้นทางให้เลือกมากมายเหลือเกิน พอโตขึ้นเส้นทางที่ไฝ่ฝันกลับปิดประตูลงกลอนอย่างดี เคยสังเกตแววตาตัวเองทำไมมันหม่นหมองจังเลย ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ มองดูแววตาตัวเองวันนี้ทำให้นึกย้อนกลับไปวันวานที่ยังเป็นเด็กตอนนั้นแววตาเป็นประกายระยิบระยับอะไรก็สดใสไปหมด บางครั้งมองดูเด็กๆยิ้ม หัวเราะดวงตาเป็นประกาย เราอยากมีคาถาวิเศษให้ดวงตาพวกเขาเป็นประกายอย่างนั้นตลอดไป อย่าให้มีเววตาที่หม่นหมองและแห้งกร้านอย่างเราเลย เรามองแววตาตัวเองยังตกใจเลย แต่แววตาแบบนี้ข้อดีของมันคือเป็นตัววัดประสบการณ์ของเราใช่ไหม
6 เมษายน 2550 21:47 น.
จอมงก
บางทีฉันไม่รู้หรอกนะว่ายังรักเธอหรือเปล่า รู้เพียงแต่ว่าในเวลาที่ไม่มีใครฉันยังคิดถึงเธอเสมอ อยากรู้ว่าปานนี้เธอทำอะไรอยู่จะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงเธอหรือเปล่านะ ทุกครั้งที่คิดถึงเธอฉันมักยิ้มเศร้าๆให้กับตัวเองเสมอ ยิ้มเพราะฉันรู้ว่าเธอคงสบายดีและมีความสุขกับผู้คนรอบข้าง เศร้าเมื่อคิดได้ว่าเธอคงไม่ได้คิดถึงฉันเลย เฮ้อ ไม่ว่าฉันไม่มีความสำคัญสำหรับเธอเลยแต่ฉันก็อยากเห็นเธอมีความสุขเสมอ ความรักคือการให้ ไม่เป็นไรฉันให้เธอ เธอสุข ฉันก็ยิ้มได้ ทุกครั้งที่นึกถึงรอยยิ้มของเธอ ทำให้ฉันยิ้มได้เสมอ
5 เมษายน 2550 21:02 น.
จอมงก
"เจ้าไม้ขีดไฟ ก้านน้อยเดียวดาย
แอบรักดอกทานตะวัน
แรกแย้มยามบาน อวดแสงตะวัน
ช่างงดงามเกินจะเอ่ย
ดอกเหลืองอำพัน ไม่หันมามอง
แม้เหลียวมา ยังไม่เคย
ไม้ขีดเจ้าเอ๋ย เลยได้แต่ฝัน ข้างเดียว
ดอกไม้จะบาน และหันไปตาม
แต่แสงจากดวงอาทิตย์"
ได้ฟังเพลงนี้ทีไรทำให้ฉันนึกถึงตัวเองและคิดถึงเธอเสมอ เธอคนที่ฉันคิดว่าฉันเข้าใจ แต่สุดท้ายฉันก็ไม่เข้าใจเธอสักอย่าง ตั้งแต่วันแรกที่ฉันยอมรับกับตัวเองว่าฉันรักเธอ ฉันก็พูดคำว่าไม่เป็นไรมาตลอด เพราะฉันคิดว่าเธอคงไม่มีใครเข้าใจเธอได้อย่างฉัน แต่สุดท้ายฉันก็เข้าใจว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอมีคนที่อยู่ข้างกาย และเธอคงอึดอัดที่มีฉันแต่เธอก็ไม่บอกฉันสักคำ สิ่งที่เธอทำคือพยายามห่างฉันไปเรื่อยๆ ในเพลงนี้ไม้ขีดไฟยอมจุดตัวเองเพื่อให้ดอกทานตะวันหันมามอง แต่ฉันคงไม่ยอมทำขนาดนั้น ฉันเคยรักเธอและยังคงรักอยู่ แต่ฉันคงยอมปล่อยให้เธอไปตามทางที่เธอเลือก ฉันเหนื่อยและคงพอเสียที่กับการวิ่งตามเธอ "ฉันไม้ขีดไฟ เธอดอกทานตะวัน และใครคนอื่นๆคงเป็นแสงตะวันสำหรับเธอ"
หน้าส่วนตัว
1174
