18 พฤศจิกายน 2549 01:03 น.

ทิ้ง

บางทีก็ไม่อยากเอาชนะอะไร
ปล่อยความฝันไปเรื่อย
บางครั้ง ใจมันหน่ายเหนื่อย
อยากปล่อยชีวิตเรื่อยเปื่อย ไร้จุดหมาย
เคยคิดไว้วันหนึ่ง
จะฝ่าไปให้ถึง ณ ฝั่งฝัน
แต่กาลเวลา ที่เคลื่อนผ่านในแต่ละวัน
กลับทำให้ฝันค่อยเลือนหาย
ชะตา ช่างยากเย็นเกินกว่าจะกำหนด
จิตใจก็ห่อหด หวั่นไหว
ความหวัง ที่เหมือนใกล้ กลับยิ่งไกล
ความฝันหลอนร้าย ก็ร้ายเป็นทวี
ชีวิตเหมือนเศษมนุษย์... ในมุมมืด
ความรอนร้าว...เข้าเหนี่ยวยึดยากหลีกหนี...
โลกแห่งความจริง..แสนมืดมนดั่งราตรี
เป็นเพียงฝุ่นดิน... เขาขยี้... ไร้ตัวตน