12 สิงหาคม 2552 09:58 น.
ฅนไพร
แม่...
โอ้พระคูณคุณแม่ของลูกเอ๋ย
ลูกจะทำเช่นไรได้ชดเชย
ทดแทนคุณที่แม่เคยเลี้ยงลูกมา
ร่วมเก้าเดือนที่แม่ย่ำแย่มาก
ทนลำบากอุ้มครรหวั่นผวา
คอยระวังกายใจไม่โสภา
รอเวลาลูกคลอดจนปลอดภัย
แม่เจ็บปวดแม่รวดร้าวแม่หนาวสั่น
แม่ไม่หวั่นแม้ลำบากมากแค่ไหน
แม่อดทนเป็นทุกข์รุกร้อนใจ
ด้วยเพราะแม่ห่วงใยในลูกยา
เมื่อลูกร้องอุแว้! แม่ยิ้มปลื้ม
ความเหนื่อยลืมความเจ็บหายใจหรรษา
แม่แย้มยิ้มยินดีเปรมปรีดา
เมื่อรู้ว่าลูกคลอดจนปลอดภัย
แม่คอยเฝ้าโอบอุ้มประโลมลูก
ตักแทนฟูกให้ลูกนอนแม่อ่อนไหว
แม่เฝ้าดูยุงเหลือบและริ้นไร
แม่แกว่งไกวกล่อมเห่ขับเปลนอน
ลูกได้ดื่มน้ำนมในอกแม่
คุณค่าแท้ดุจน้ำทิพย์เทพอัปสร
เลี้ยงชีวิตเลี้ยงร่างกายไม่ม้วยมรณ์
จากเด็กอ่อนจนรู้ความโตตามวัย
เมื่อลูกล้มแม่ผวาเข้ามาปลอบ
แม่รู้รอบหยูกยามาแก้ไข
แม่ปลูกฝังถูกผิดด้านจิตใจ
แม่สอนให้ลูกเล็กเป็นเด็กดี
แม่เฝ้าสอนให้ลูกรู้ถูกผิด
รู้จักคิดรู้จักรักศักดิ์ศรี
รู้ขยันรู้อดทนรู้จนมี
สามัคคีรู้อภัยให้แก่กัน
ทุกถ้อยคำที่แม่สอนแต่ก่อนนี้
เป็นแนวชี้สู่ทางที่สร้างสรรค์
ลูกขอเป็นคนดีชั่วนิรันดร์
เพื่อแม่นั้นได้ภูมิใจในลูกเอย
18 กรกฎาคม 2552 16:54 น.
ฅนไพร
แม่ของลูกแก่เฒ่าอยู่เฝ้าบ้าน
ลูกสำราญร่ำสุราหาความสุข
แม่ไหว้พระทุกวันหวังพ้นทุกข์
ลูกสนุกในคลับบาร์ทุกราตรี
แม่เฝ้าคิดถึงลูกผูกพันจิต
ลูกกลับคิดเพรียกหายอดยาหยี
แม่ไปวัดทุกวันหมั่นทำดี
ลูกกินเหล้าเคล้านารีทุกวี่วัน
แม่หวังว่าสักวันฝันของแม่
ใจจริงแท้ที่แม่มีที่แม่ฝัน
หวังเพียงลูกได้ดีสุขชีวัน
สุดท้ายนั้นความหวังแม่...แค่ฝันไป
6 กรกฎาคม 2552 15:23 น.
ฅนไพร
ลูกเอ๋ย...พ่อจะสอนเป็นกลอนสาร
ให้ลูกอ่านจดจำคำพ่อสอน
พ่อไม่มีทรัพย์สินที่ดินดอน
จงเร่งร้อนรีบหาวิชาชาญ
เพื่อต่อไปภายหน้าอนาคต
จะใสสดสุขีมีแก่นสาร
มีหลักธรรมล้ำค่าเป็นปราการ
เส้นทางผ่านมีธรรมะคอยประคอง
ลูกเป็นบุตรพุทธองค์ผู้ทรงศักดิ์
ลูกจงรักพักพิงหยิ่งผยอง
มีพระธรรมสำคัญเป็นครรลอง
คอยประคองชีวิตนี้ให้มีชัย
ลูกเป็นผู้มีธรรมนำชีวิต
ลูกอย่าติดทุกขาอัชฌาสัย
มวลกิเลสทำให้ร้อนดั่งฟอนไฟ
ถ้าเข้าไกล้แล้วจีวรจะร้อนรน
หากลูกพบสตรีที่จะรัก
ลูกอาจจักมัวหมองต้องขัดสน
รักคู่เรียนระวังยากวางตน
จงหลีกพ้นหาทางอยู่ห่างไกล
เพราะที่ใหนมีรักมักมีทุกข์
คอยรานรุกสั่นคลอนให้อ่อนไหว
ใจเกิดรักทุกข์กำเนิดเกิดจากใจ
จำต้องใช้ใจล้างทุกข์สุขจึงมา
หากวันหนึ่งลูกท้อการต่อสู้
จงรับรู้พ่อยังเฝ้าห่วงหา
ลูกจงใช้หลักธรรมพระสัมมา
เป็นเครื่องฆ่าความหวั่นใหวในอารมณ์
อิทธิบาทคือธรรมนำชีวิต
ให้สำฤทธิ์ประสิทธีมีสุขสม
มี"ฉันทะ"พอใจไม่ระทม
การเรียนล่มถ้าหากไม่อยากเรียน
ข้อที่สองต้องมี"วิริยะ"
มีมานะขยันหมั่นอ่านเขียน
ทุกสิ่งอย่างสำเร็จได้ด้วยความเพียร
เรื่องการเรียนรีบมุ่งจึงรุ่งเรือง
ข้อที่สามต้องมี"จิตตะ"มั่น
ไม่ไหวหวั่นสิ่งชั่วช้ามารผ้าเหลือง
เห็นความสวยสีกาอย่าชำเลือง
จะสิ้นเปลืองสัทธาในพระธรรม
เอาใจใส่ในงานการศึกษา
รีบค้นคว้าอย่าหลงทางย่างถลำ
ผลสำเร็จกำเนิดเกิดแต่กรรม
สิ่งที่ทำบันดาลดลเป็นผลงาน
ข้อที่"สี่วิมังสา"อย่าเผลอจิต
จงนิ่งคิดค้นคว้าค้นคว้าหาแก่นสาร
สิ่งถูกผิดทั้งหลายในวันวาน
ต้องคิดอ่านแก้ไขในทันที
จะทำการสิ่งใดจงได้คิด
อย่าทำผิดหลักธรรมนำวิถี
สิ่งใดทำแล้วเป็นทุกข์รุกฤดี
จงหลีกหนีอย่าทำให้ลำเค็ญ
หากสิ่งใดทำให้ไครเขาเดือดร้อน
จงเพิกถอนก่อนที่มีทุกข์เข็ญ
จำให้ดีสิ่งที่ดีมีประเด็น
ทำแล้วเป็นสุขใจไม่เป้นทุกข์
หากไม่ถึงที่หมายในชีวิต
ลูกอย่าคิดเอาตามความสนุก
การเที่ยวเลานไปวันวันมันหมดยุค
ลูกต้องลุกขึ้นคว้าอนาคต
จงเดินหน้าอย่าถอยให้คนหยาม
อย่ารอความพ่ายแพ้จะแย่หมด
มีปัญหาอย่าหวั่นอย่ารันทด
ตั้งใจจดจ่อเป้าหมายให้จงดี
ลูกต้องนำปริญญามาให้ได้
ยามหวนคืนนาไร่สมศักดิ์ศรี
สู้เถิดนะแม่และพ่อรอลูกมี
รอวันที่ลูกทำสำเร็จแล้ว
จากใจจริงแม่พ่อเฝ้ารอลูก
ที่เพาะปลูกความดีที่ผ่องแผ้ว
หวังลูกเดินตามครรลองประคองแนว
เป็นดั่งแก้วแวววับ....กลับบ้านเอย
4 กรกฎาคม 2552 18:41 น.
ฅนไพร
เมื่อพ่อมดมนต์ขลังนั่งกัมฐาน
อยู่เนิ่นนานในป่าน่านับถือ
มีฤทธากระเดื่องคนเลื่องลือ
เมื่อเอ่ยชื่อพ่อมดคนจดจำ
แล้ววันหนึ่งพ่อมดจอมอดกลั้น
ไม่เคยหวั่นลาภลวงล่วงถลำ
เห็นสาวงามมีสัทธามาร่ายรำ
พร้อมน้อมนำภักษามาให้ชิม
พอได้ลิ้มลองรสพ่อมดรู้
ได้ลองดูจนเกษมจนเอมอิ่ม
เกิดติดใจในรสชาติที่ได้ชิม
และแย้มยิ้มหลงใหลในลาภลวง
แล้วพ่อมดผู้ที่มีมนต์ขลัง
ตกภวังค์ลาภยสสิ่งบวงสรวง
ไม่รู้ตัวติดเสน่ห์หลงเล่ห์ลวง
จนลืมห่วงภาวนารักษาธรรม
เคยเสกป่าคาถาวาจาสิทธิ์
ก็เริ่มผิดไร้ผลคนเย้ยขำ
เป็นเรื่องราวอนิจจาน่าจดจำ
ความโลภทำให้พ่อมด....ต้องหมดมนต์
4 กรกฎาคม 2552 18:18 น.
ฅนไพร
คิดถึงเธอเผลอรักเป็นหนักหนา
ทุกเวลาอาวรณ์จนอ่อนใหว
อยากจะอยู่คู่เคียงทำเยี่ยงไร
เจ็บปวดไม่สามารถอาจเป็นจริง
ด้วยวันนี้มีม่านมากั้นขวาง
อยู่ระหว่างกลางใจเราชายหญิง
เพราะตัวพี่มีคนอยู่เป็นคู่อิง
จึงยากยิ่งสิ่งที่คิดผิดคลองธรรม
ทำอย่างไรใจเมื่อรักเหลือล้น
ต้องจำนนจนใจให้ถลำ
ได้แต่เพียงเรียงร้อยเป็นถ้อยคำ
เพื่อจดจำย้ำจิตคิดเจียมตัว
ชีวิตนี้มีแต่พ่ายแพ้รัก
ถึงอกหักก็ปักใจไม่ทำชั่ว
ยอมสิ้นหวังกังวลยอมหม่นมัว
ด้วยหวาดกลัวหัวใจไม่อาจทน
รับสภาพทราบว่าเกินหหน้าที่
รู้ตัวดีพี่รับว่าสับสน
ใจร้อนรุกทุกข์ทับให้อับจน
ยอมเป็นคนหม่นหมองต้อง..รัก
หน้าส่วนตัว
1637
