6 ตุลาคม 2551 23:31 น.
ฅนเขียนรูป
มือจับแต่ภู่กันวันแล้วเล่า
สมองเกลาความว่างเปล่าเป็นรูปศิลป์
ตามองสีที่ผสมกลมกลืนกิน
ดมแต่กลิ่นสาบสีที่ใช้งาน
วาดแล้ววาดสร้างฝันพู่กันป้าย
เล็งระบายแต้มฝันวันคืนผ่าน
นั่งจ่อมจมหน้าเฟรมมาช้านาน
ความสำราญมีเพียงเสียงหายใจ
วันเป็นคืน คืนวันฉันยังวาด
บางครั้งอาจไม่มีจะยาไส้
มีแต่เพียงเสียงหวังกำลังใจ
คอยถามไถ่คืนวันฉันอ่อนล้า
วันนี้ผมขอเลื่อนเปลี่ยนวิถี
วางจานสีลงก่อนผ่อนคลายหนา
ละพู่กันหันจับด้ามปากกา
อย่าเพิ่งด่าว่าใช้ไม่ได้การ
คารวะคนเก่งนักเลงกลอน
โปรดช่วยสอนชี้ทางสว่างให้
ผมรู้น้อยถือว่าคนหน้าใหม่
ผิดพลาดไปอภัยด้วยช่วยผมที
วรรคสุดท้ายขอกราบทาบแทบเท้า
น้านั้นเล่าเคยสอนแต่งกลอนชี้
ดวงวิญญาณ์น้าสถิตย์ทิศที่ดี
บุญคุณที่ยิ่งใหญ่หลานไม่ลืม
หน้าส่วนตัว
802
