31 กรกฎาคม 2551 14:11 น.
ฅนกาหลง
เพราะต้องตื่นฟื้นมาในทุกคืน
ต้องเดินยืนย่ำย่างบนทางเก่า
ตีหนึ่งตีสองลืมตาหารูปเงา
ขึ้นป่าเขาบรรเทาชีวิตตน
หากินกลางคืนใช่ขืนใจ
กรีดยางไปตลอดปีหน้าที่ทำ
อาชีพเลี้องครอบครัวคือผู้นำ
กลางคืนมืดดำจำเป็นทำ
ฐานะดีจนก็วนเวียน
ต้องจุดเทียนฟื้นตื่นในคืนดึก
จับมีดกรีดยางต้องเดินทางใจผนึก
ถึงสวนยางต้องคึกคักตระหนักถึง
สว่างคาตาอ่อนล้าโรย
สิ้นแสงโชยงานเสร็จก็เสร็จการ
กรีดยางคืองานหลักปักปณิธาน
คือเป็นงานของเราคนกรีดยาง
29 กรกฎาคม 2551 13:00 น.
ฅนกาหลง
ไม่ปลูกไม่รักษา อยากร่ำไห้
ทำลายเห็นแก่ได้ พาโลกร้อน
ต้นน้ำจากป่าไม้ หล่อชีวี
คนมือบอนสั่งสอน เล่าใครตาม ฯ
อนุรักษ์ไว้เถิด ป่าเขา
มีประโยชน์เป็นร่มเงา หลากคุณ
สร้างอากาศให้เรา หายใจ เอยนา
ใยไฉนทารุน บุญคุณป่าท่วมหัว ฯ
ไร้สีเขียวเรียวเขา เฉาใจ
ป่าเขาลำเนาไพร ธรรมชาติ
โลกสร้างใช่ของใคร สรรพสิ่ง พึ่งพา
โปรดรักษาอย่าอุกอาจ เป็นทาส โสมม ฯ
สัตว์ใหญ่น้อยถ้อยที ถ้อยอาศัย
ผู้คนใช่ส่วนใหญ่ ทั้งโลก
ไร้ป่าเขาพึ่งพาสิ่งใด เปรียบหมดสิ้น
คน สัตว์อัตคัดโศก สรรพสิ่งทั่วโลกวายปราน ฯ
29 กรกฎาคม 2551 10:17 น.
ฅนกาหลง
ทำอย่างไรได้อยู่ในใจเธอ
ทำอย่างไรไม่เพ้ออยู่คนเดียว
ทำอย่างไรเธอฉันได้ก้องเกี่ยว
ทำอย่างไรได้ท่องเที่ยวในใจเธอ
ทำอย่างไรให้เธอฝันถึงฉัน
ทำอย่างไรได้ผูกพันธุ์ฉันกับเธอ
ทำอย่างไรสองดวงใจได้พบเจอ
ทำอย่างไรจะไม่เก้อในความรัก
ทำอย่างไรได้ดูแลในรักแท้
ทำอย่างไรไม่เป็นแค่รักข้างเดียว
ทำอย่างไรหัวใจไม่เหงาเปลี่ยว
ทำอย่างไรให้เธอเลี้ยวมาทางฉัน
ทำอย่างไรให้เธอยิ้มมา
ทำอย่างไรสบตามาหาฉัน
ทำอย่างไรเห็นหน้าเธอใช่แค่ฝัน
ทำอย่างไรทุกทุกวันมีแค่ฉันกับเธอ
28 กรกฎาคม 2551 11:03 น.
ฅนกาหลง
ยังโอบกายสายลมคงพรอดหวน
อ้อนลมป่วนครวญเจ้าจนเช้าสาย
ให้สายลมบรรเลงเพลงพรอดกาย
คงไม่หน่ายร่ายมนต์สายลมผ่าน
สายลมพรอดยอดหญ้าพลิ้วร่าไหว
ก่อสายใจไหลกลับทอทับถม
ลิ่วระรื่นชื่นบานธารอารมณ์
ธรรมชาติน่าชมสายลมหวน
อ้อนสายลมโชยบัดพัดไหวอ่อน
ให้โปรยร่อนว่อนไปในอากาศ
หวนพัดมาพาคืนดั่งคลื่นสาด
มาหยดหยาดราดกายคล้ายสายชล
อ้อนสายลมโชยชื่นฟื้นสายใจ
ดุจลำไผ่ไหวเอนเย็นโยนเย้า
ให้สายลมโชยพัดมาขัดเคลา
สุขของเราโชยว่อนอ้อนสายลม
25 กรกฎาคม 2551 14:14 น.
ฅนกาหลง
กาลหนึ่งฟ้าใสในเชิงเขา
ไร้มืดเงาหุบภูข้าดูร่าเริง
หมอกลอยต่ำปล้ำหยอกละลอกเชิง
ให้บันเทิงเพลินตาทิวากาล
ไร้สี ไร้กลิ่น มาสิงแต้ม
ยลยินแย้มแง้มมองดังทองใส
ภูเขียวสดทดทอดสอดตาไป
ใจรำพึงถึงในภูไพรสณฑ์
อนึ่งพึงอยู่ประตูสรวง
สุดลึกห้วงร่วงเหวในเปลวฝัน
หุบภูข้าขอพบในพลบพลัน
ภูสูงชันอันกว้างก็ย่างไป
หน้าส่วนตัว
11691
