29 พฤษภาคม 2551 15:12 น.
ฅนกาหลง
คบคดคิดบิดเบือนเฉียดเฉือนใจ
สิ้นไร้ความคิดติดตัวมัวแต่โกง
ไม่มีใครใยขว้างเส้นทางโล่ง
มัวแต่โกงไม่ประโลมโทมคนจน
แม้เศษยังไม่โอนไม่โยนมา
ใจเหมือนกา ลาเท่าตัว ไม่กลัวบาป
เอาหมดอดไม่เป็นเล่นกินอาบ
กินราบคาบ ลาบปากแท้
เห็นใจแท้แก้ไม่ตกอกคนจน
เป็นกังวน คนใจแคบ แสบในทรวง
เขาเอาเปรียบ เทียบไม่ติด คิดแต่ลวง
หน้าเป็นห่วง ในห้วงใจ ใครหลายคน
น่าจะคิดสักนิด ท่านที่ทำ
เป็นผู้นำ บำรุงสุข ปลดทุกข์หาย
เห็นแก่ตัว มีไปทั่ว พวกเป็นนาย
ใจสลาย กายล้า ตาดำ ดำ
เห็นใจ.......คนจนและคนที่ถูกเอกเปรียบทุกคนและขอให้กำลังใจและอยากให้คนี่
คนที่อยู่เหนือกว่าเห็นใจคนที่ท่านจะเอาเปรียบ..ด้วยหัวใจเดียวกัน
คนถูกเอาเปรียบ
28 พฤษภาคม 2551 11:40 น.
ฅนกาหลง
รักนะ รักจะ รักมากอยากอยู่ใกล้
อยากอยู่ข้างในหัวใจเธอปล้ำเพ้อหา
รักเธอมาก คิดถึงมาก มากทุกเวลา
อยากรักษาดูแลเพียงแต่เธอ
นอนไม่หลับขยับซ้ายส่ายมาขวา
คิดถึงหน้าของเธออยากเจอจริง
นอนไม่หลับนับถึงร้อยคอยแอบอิง
บ้า จริง จริง เห็นทุกสิ่งเป็นหน้าเธอ
เจอทุบ จุ๊บเธอ เธอที่รัก
เธอช่วยพักข้างในใจของฉัน
อย่าซุกซนทนไม่ไหวใจขาดทัน
เพราะเธอนั้นอยู่ในใจตลอดเวลา
หวังสักวันฉันอาจสามารถคิด
ขีดลิขิตความจริงสิ่งใหม่ใหม่
แต่ว่าฉันมันเฝ้าฝันกลั่นจากใจ
คิดยังไงก็ไม่แคล้วคิดถึงเธอ
28 พฤษภาคม 2551 11:08 น.
ฅนกาหลง
คลึ่ม คลึ่ม เสียงฟ้าร้องก้องท้องฟ้า
ก้อนเมฆามืดดำกล่ำฟ้าหม่น
สายฝนแลบแปลบแปลบใจอยู่เบื้องบน
ท้องฟ้ามัวมนเพราะฝนกำลังจะตก
เฝ้าคอยแต่แลมองฟ้าครามัวหมอง
แสงสีทองท้องฟ้าดับลับเลือนหาย
เม็ดฝนโรยโปรยลงมาร่าประปราย
วิหกขึ้นเรียงรายสายฝนลง
ได้เพียงแต่แค่มองดูอยู่ตรงนี้
ซึ่งเป็นที่ที่หลบฝนทนเหน็บหนาว
เขียนกวีแต่งรับดับเป็นเรื่องราว
ให้แพรวพราวกล่าวได้หลายอารมณ์
เวลานานผ่านไปใจวาบหวิว
สายฝนลิ้วพลิ้วไปในแรงลม
กระหน่ำตกปกไม่มิดปิดผู้คน
ทั้งสายฝนและแรงลมพรมพัดไป
ยังคงหลงไหลในฟ้ากว้าง
เมฆฝนจางพรางหายกลายมัวหมอง
เริ่มเห็นหมอกทิวละลอกเป็นครรลอง
ท้องฟ้าเรืองรองเมื่อจ้องมองตอนฝนซา
หมอกขาวเหลือไว้บนไหล่เขา
เห็นเป็นเงาเบาบางข้างภูเขียว
เบิกฟ้าพาใจให้หายเปลี่ยว
วิหกเคี้ยวเที่ยวไปเมื่อฝนจาง
26 พฤษภาคม 2551 12:55 น.
ฅนกาหลง
ปล่อยให้เราเหงาระงมตรมคนเดียว
ปล่อยใจเปลี่ยวเศร้าสร้อยร้อยอดีต
จนความเหงาเนาปาดบาดคมมีด
เหมือนโดนขีดฉีกใจเป็นรอยแผล
ใจอ้างว้างเคว้งคว้างห่างจุดหมาย
สุดเดียวดายใจหายคล้ายคนบ้า
กี่ร้อนหนาวร้าวรวดปวดอุรา
ไม่หายโหยหาถ้าข้าว้าวุ่นใจ
นั่งมองทุ่งจนรุ่งแจ้งแล้งใจหมด
ยิ่งรันทดจจำทำใจหงอย
ยิ่งเกี่ยวเกาะเสาะสืบลืบเป็นรอย
ยิ่งเลือนลอยเหงาหงอยทั้งห้องใจ
ถึงฝนแล้งแจ้งฟ้าดาราราย
ใจระสายระส่ำกล่ำใจหมอง
เหม่อมองฟ้าดาราไม่เรืองรอง
เศร้าน้ำตานองจนครองความเหงาใจ
เป็นความเหงาที่เกิดจากใครคนหนึ่ง
ทำให้เหงาจนกลายเป็นความเศร้า
1 พฤษภาคม 2551 15:01 น.
ฅนกาหลง
ลอยละล่องพลิ้วไหวสายหมอก
ฉีกละลอกลอยพลิ้วตามคันเขา
แผ่ปกปิดเป็นเงาซ่อนเป็นขาวเทา
เมื่อม่านหมอกบทบังหุบเขาลำเนาไพร
เมื่อม่านหมอกโอบฉีกปีกภูเขา
เปลืองเปล่าเท่านั้นเจ้าควันเอ๋ย
ช้านานหมอกควันเจ้าลับเลย
เจ้าหยัดเย้ยเป็นภูอยู่คู่กัน
สายฝนเงียบ เลียบลับฟ้า
ฝูงนกนา นา ท้าแหวกหมอกม่าน
เจ้าฝูงนกถลาสนานสำราญ
แม้นานกัปกาลเจ้าโบยบิน
เมื่อสายหมอก ขุ่นเจือจาง
เบิกม่านฟ้า ม่านหมอกพบสว่าง
ทิวาวารวางผ่านล่วงอยู่ช่วงหลัง
เมื่อวิกาลยามย้ำผ่านสงบพลบภวังค์..
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาชมและช่วยตอบ
กันนะครับ......ฅนกาหลง
หน้าส่วนตัว
10915
