28 กรกฎาคม 2551 11:03 น.
ฅนกาหลง
ยังโอบกายสายลมคงพรอดหวน
อ้อนลมป่วนครวญเจ้าจนเช้าสาย
ให้สายลมบรรเลงเพลงพรอดกาย
คงไม่หน่ายร่ายมนต์สายลมผ่าน
สายลมพรอดยอดหญ้าพลิ้วร่าไหว
ก่อสายใจไหลกลับทอทับถม
ลิ่วระรื่นชื่นบานธารอารมณ์
ธรรมชาติน่าชมสายลมหวน
อ้อนสายลมโชยบัดพัดไหวอ่อน
ให้โปรยร่อนว่อนไปในอากาศ
หวนพัดมาพาคืนดั่งคลื่นสาด
มาหยดหยาดราดกายคล้ายสายชล
อ้อนสายลมโชยชื่นฟื้นสายใจ
ดุจลำไผ่ไหวเอนเย็นโยนเย้า
ให้สายลมโชยพัดมาขัดเคลา
สุขของเราโชยว่อนอ้อนสายลม
25 กรกฎาคม 2551 14:14 น.
ฅนกาหลง
กาลหนึ่งฟ้าใสในเชิงเขา
ไร้มืดเงาหุบภูข้าดูร่าเริง
หมอกลอยต่ำปล้ำหยอกละลอกเชิง
ให้บันเทิงเพลินตาทิวากาล
ไร้สี ไร้กลิ่น มาสิงแต้ม
ยลยินแย้มแง้มมองดังทองใส
ภูเขียวสดทดทอดสอดตาไป
ใจรำพึงถึงในภูไพรสณฑ์
อนึ่งพึงอยู่ประตูสรวง
สุดลึกห้วงร่วงเหวในเปลวฝัน
หุบภูข้าขอพบในพลบพลัน
ภูสูงชันอันกว้างก็ย่างไป
24 กรกฎาคม 2551 11:52 น.
ฅนกาหลง
เสียงทับโหม่ง กลับ ปี่ ฉิ่งตีดัง
แว่วเสียงฟังดังตามผ่านลมหนาว
โนราห์ส่วมเทริดเปิดโรงเรียงเรื่องราว
หลายคนกล่าว สาวมามโนราห์
เล่าขับขานนานมาท่ารำสวย
เสียงระทวยแจ่มชัดถนัดหู
ดูอ่อนช้อยต้อยท่าที่น่าดู
คนรุ่นปู่ดูกาลมานานเน
ออ ออ อ๋อ ออ อา ไม่ล้าแรง
พร้อมสีแสงแห่งคืนอันชื่นจิต
เสียงกลองย่ำย้ำตี่ปี่เป่าชิด
ก้องทั่วทิศติดในไปถึงทรวง
มโนราห์รำหยอกหลอกกันชม
ฝ่ายชายดมยลกลิ่นว่าหญิงน้อง
ฝ่ายหญิงตอบปลอบอย่าใกล้ลอง
อย่าคิดปองน้องกลัว...ผัวจะมา
เสียงฮือ ฮา หน้าโรงก็โยงรับ
ไม่อยากกลับหลับตื่นมายืนดู
แค่เพียงเสี้ยวเรียวสุขที่คลุกอยู่
เสียงร้องกู่ชูมือจนลือลั่น
มรดกตกทอดตลอดมา
มโนราห์สง่างามในยามรำ
หนุ่มสาวเฒ่าแก่แลน่าจำ
โนราห์รำทำเด่นกันเต็มโรง
นักดนตรี ปี่รับขับกันดึก
นางรำนึกอึกอักกันยักย้าย
ขับกลอนตอนตลกไม่ตกลาย
นางรำส่ายร่ายรำกันย่ำดึก
22 กรกฎาคม 2551 14:17 น.
ฅนกาหลง
ล้ำคำลึกไม่เท่าลึกห้วงใจ
ยากหยั่งในไกลสุดขุดไม่ถึง
แค่เพียงคำจำพรากไม่ยากดึง
หยั่งไม่ถึงพึงสื่อคือห้วงใจ
คำหมื่นแสนแคลนขูดพูดออกไป
แต่ทำไมใยคดโพ้พดนัก
คำว่านล้อมตรอมใจใกล้ตระหนัก
สุดจะหักห้ามใจในคำพูด
อย่าศักดิ์ว่าบ้าใบ้หรือไข้กิน
ว่าลมลิ้นสิ้นคิดวิจิตรแสน
ล้วนในคำจำเก็บใจเจ็บแค้น
คำฤาแม้นแทนใจให้โครจริง
ใช่หน้ายิ้มอิ่มในว่าใจจริง
ใจอ้างอิงสิงหน้ากล้าคำพูด
ใจเป็นนายทายอื่นตะกลืนดูด
เว้นแต่บูดรูดทึกลึกห้วงใจ
อย่าคิดว่าใครที่ยิ้มและพูดดีกับเราแล้วเขาคนนั้น
จะจริงใจและหวังดีกับเราเสมอไปเพราะลึกในใจ
เขานั้นเราไม่สามารถรู้.......
16 กรกฎาคม 2551 13:39 น.
ฅนกาหลง
แค่เส้นบางบางกั้นกลางสองเรา
เหมือนเป็นเงาเนาเย็บตะเข็บรัก
เส้นขนานรานใจที่ใกล้หัก
ถึงจะถักปักต่อก็ท้อใจ
แก้วร้าวรอวันแตกแยกสลาย
คงไม่วายกลายเป็นเช่นเศษผง
แรกรักชื่นนานขื่นยืนทะนง
ยิ่งนานคงหลงลืมปลื้มความรัก
หวานไม่มีที่รักจักความขม
ต่างระทมจมฤดีอยากหนีหน้า
สองดวงใจใกล้แตกแยกจากลา
คงร้างราจาบัลสักวันหนึ่ง
เมื่อรักสิ้นรินหยดก็ลดหวาน
เหมือนน้ำตาลซานซมดั่งลมแผ่ว
เมื่อใยดีรี่ลับดับวูบแวว
คงสิ้นแล้วรักหวานน้ำตาลขม
หน้าส่วนตัว
1888
