18 พฤศจิกายน 2546 22:51 น.
ค้างคาวคืนคอน
...หยุดตะวันนั้นไว้ที่ปลายฟ้า
แด่เวลางดงามมีความหมาย
ให้นาทีนี้เตือนอย่าเคลื่อนคลาย
มิสลายพร้อมกับแสงลับลา
เพียงตรงนี้มีเธอย่อมเลอเลิศ
อะไรเกิดช่างมันใช่ปัญหา
อ้อมแขนนี้มีเธอเสมอมา
ย่อมมีค่าใครเล่าจักเข้าใจ
แต่โลกนี้มีเราเท่านี้หรือ
ที่จักยื้อตะวันนั้นใช่ไหม
เปล่าเลยนี่ที่รั้งทำอย่างใด
ป่วยการใช้มือฉุดหยุดตะวัน
จึงจำลานาทีที่เป็นสุข
ไปสู่ทุกข์ในโลกความโศกศัลย์
คงไม่มีที่เหลือเพื่อเห็นกัน
ขอเธอนั้นโชคดีอย่ามีภัย
แต่ตะวันนั้นกลับมารับขวัญ
เข้าสู่วันฟ้างามตามสมัย
ต่างกับเราเฝ้าหายิ่งอาลัย
คงมิได้รอรับการกลับคืน
ฉันอยากหยุดฉุดไว้ที่ปลายฟ้า
แม้รู้ว่ายากนักจักขัดขืน
ตะวันจ๋าช้าหน่อยค่อยค่อยกลืน
ก่อนสุขชื่นแห่งฉันนั้นสิ้นไป...
14 พฤศจิกายน 2546 00:58 น.
ค้างคาวคืนคอน
...ด้วยนงรามทรามวัยอยู่ไกลนัก
เกินที่จักชิดใกล้หมั่นไปหา
เพราะขัดสนจนเกินในเงินตรา
ที่เป็นค่าเดินทางระหว่างกัน
ถึงเป็นแคว้นแดนไทยยังไกลมาก
คนละภาคกีดขวางเส้นทางฝัน
อยู่ห่างไกลใจย้ำในสัมพันธ์
ไม่เคยบั่นทางใจที่ให้เธอ
จากปักษ์ใต้ไปสู่คนอยู่ห่าง
ถึงโฉมนางหน่อยนะรักเสมอ
ฝากน้ำคำนำฝากฉันอยากเจอ
อย่าให้เก้อรอรักที่หนักใจ
มันแน่นหนักรักล้นจากคนหนึ่ง
ที่มีถึงแก้มเรื่อจะเชื่อไหม
ทุกเวลาคราเปลี่ยนหมุนเวียนไป
รักคนใต้แน่แท้มอบแด่นาง
อยากจะไปใกล้เธอเสมอนั่น
ลำบากครันเกินลัดสิ่งขัดขวาง
ด้วยคนดีที่รักอยู่ภาคกลาง
กับอีกอย่างเรามีหน้าที่ทำ
งานการนี้มีดีเลี้ยงชีวิต
ใจคอยคิดอยากพบน่าขบขำ
เธอคนงามทรามวัยอย่าใจดำ
ทุกคืนค่ำรอรักอยู่ปักษ์ใต้...