30 กรกฎาคม 2552 12:03 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
อนาคตหนึ่งนาทีข้างหน้า กับอดีตหนึ่งนาทีข้างหลัง
ห่างหนึ่งหน่วยนาทีเท่ากัน
แต่หนึ่งหน่วยไม่เท่ากัน
...
อนาคตอีกหนึ่งนาทีเดี๋ยวก็มา แทบไม่ต้องรอ
แต่อดีตหนึ่งนาที ..กลับห่างออกไปไม่มีวันกลับ
30 กรกฎาคม 2552 12:00 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
ขออย่าคิดถึงฉัน หากมันเศร้า
ขอให้คิดแค่วันเก่าเราสุขสันต์
และวันหน้าที่สดสวยอยู่ด้วยกัน
ช่างฟ้ากั้นแม้มันไกล อย่าไปท้อ
ให้ความไกลวัดใจฉัน ว่ามั่นหนัก
ถึงห่างนักก็มั่นใจ ไม่กลัวหงอ
ว่าอย่างไรไม่ไร้ซึ่งคนซึ้งรอ
เพื่อสานก่อต่อเติมฝันวันเคียงกาย
ให้ดวงจิตคิดถึงเป็น เช่นพลัง
เติมความหวังตั้งเคียงคู่ไม่รู้หาย
กี่ตะวัน-จันทราดับ ลับมลาย
ก็มิหน่าย กายห่างไปใจไม่เลย
25 กรกฎาคม 2552 00:22 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
หายไปนาน งานเข้า
กลับบ้านเก่า เอ๊ย กลับบ้านกลอน มาอ้อนสาว..
นั่งใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ที่ให้ร่ม
ทอดอารมณ์คึดถึงซึ้งหนักหนา
ถึงคนดีที่ห่างไกลไปสุดตา
แต่ทว่าอยู่ในใจไม่ห่างเลย
เธอถามนิดคิดถึงมากแค่ไหน
ช่วยตอบใจ น้องน้อยคอยเฉลย
จนปัญญาต่อคำถามของทรามเชย
ด้วยไม่เคยชั่งตวงวัดรู้อัตรา
บอกคิดถึงเท่าช้าง ยังไม่พอ
หรือคิดถึง สี่สิบห่อ ก็กังขา
หรือคิดถึงเท่าพระรามตามสีดา
ก็เกรงว่า จะเก่าไปไม่เข้าที
สุดปัญญาพี่แล้วแก้วใจจ๋า
ขบปัญหาไม่แตกได้ทำไงนี่
เอนตัวหลับตาพัก สักนาที
..แล้วทันทีลมพัดไกวใบไม้กราว..
เสียงลมพัดใบไม้ไหว ทำให้ซึ้ง
.. ความคิดถึงที่ส่งไปมอบให้สาว
ไม่ใช่หนัก ไม่ใช่ใหญ่ ไม่สั้น-ยาว
แต่ราวๆสองคนโอบ พอดีๆ
หนึ่งคนโอบ ยังหลวมอยู่ดูว้าเหว่
สามคนโอบไม่โอเค แน่นเกินที่
จึงตอบคำถามได้ในทันที
ความคิดถึงของพี่ -สองคนโอบ-
25 กรกฎาคม 2552 00:19 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
ชีพหนึ่งชีวิตนี้
เราจะเขียนกลอนดีๆ ได้กี่บท
จึงควรเขียนไปเถิดหนอ อย่าท้อทด
และควรงด การเหยียบย่ำน้ำใจกัน
ความตายในวัยเยาว์ของเพื่อน สอนผมว่า
พลังงานและเวลาของชีวิตเป็นของมีจำกัด
ควรใช้ไปในทางบวก ทางสร้างสรรค์
มาเขียนกลอนกันเถอะครับ..
13 กรกฎาคม 2552 15:27 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
คิดว่าทุกคน คงรู้จักกลอน "เสียเจ้า" ของท่านอังคารแล้วนะครับ บางท่านอาจจะท่องขึ้นใจได้ทั้งบทเสียด้วยซ้ำ คงไม่ต้องลงฉบับเต็มให้อ่านนะครับ วรรคในเครื่องหมายคำพูด คัดลอกมาจากกลอน เสียเจ้า ของท่านอังคาร กัลยาณพงศ์
เขียนขึ้น ตามการตีความของผมเอง ต่อกรณีที่บางคนบอกว่า นี่เป็นกลอนรัก มากกว่ากลอนช้ำ บางคนไม่เห็นว่า เป็นกลอนรักที่ตรงไหน ลองอ่านดูนะครับ
หากความอ่อนด้อยฝีมือกลอนของผู้เขียน และการตีความที่อาจจะผิดจากเจตนารมณ์ของท่านกวี ทำให้กลอนครูต้องหม่นหมองลง ผู้น้อยก็กราบขออภัยมา ณ ที่นี้ นะครับ
อ่านกลอน -เสียเจ้า- ในคราวนี้
ร้าวฤดีดาดประดัง กว่าครั้งไหน
เมื่อถึงคราวต้องเสียเจ้าไปจากใจ
กลอนอย่างไรใจอย่างนั้น ในวันนี้
....
"ราวร้าวมณีรุ้ง"
เมื่อใจมุ่ง รักดังแก้วแววสดศรี
เห็นรุ้งเพริศพรรณรายในมณี
แต่รุ้งกลับดับทันทีเมื่อสิ้นกัน
"ซบหน้าติดดินกินทราย"
ต้องฟูมฟาย โหยไห้ใจสะบั้น
ต่ำสุดแล้วครั้งนี้ในชีวัน
เกลือกหน้านั้นกับทราย ทุรายทุรน
"จะเจ็บจำไปถึงปรโลก"
เมื่อความโศก ติดตามไปในทุกหน
แม้สิ้นแล้วชีวิตนี้ที่เป็นคน
ก็ไม่พ้นความโศกซึ้งถึงวิญญาณ
"ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย"
ประทับกายประทับใจ ไปทุกด้าน
รอยโศกตรึง ซึ้งสุดท้อทรมาน
หมื่นวันผ่าน ไม่จางหายไม่คลายลง
"แม้แต่ธุลีมิอาลัย"
ยังจำได้แม้ป่นเป็นเช่นผุยพง
เพราะแค้นนัก รักที่สุดมาหยุดลง
ยังมั่นคงความเจ็บแค้นที่แน่นใจ
"จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา"
ยังดีกว่าต้องเห็นเจ้าเข้ามาใกล้
ไม่ครณา แม้ตาบอดตลอดไป
โลกกว้างใหญ่ให้มืดมิดสนิทนาน
"ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า"
ไร้คุณค่าต่ำติดดินถิ่นสถาน
เพื่อโดนหยามซ้ำเหยียดเกลียดทุกกาล
เพื่อเป็นการเติมช้ำ ย้ำ ซ้ำเติม
"เพื่อจดจำพิษช้ำนานา"
สมทบมา เติมตรงส่งเข้าเสริม
ความเจ็บนี้ไม่มีเบา จะเท่าเดิม
เพราะมันเพิ่มเติมทุกข์ใส่ไปทุกวัน
...
อ่านกลอน "เสียเจ้า" ในคราวนี้
จึงรู้ที ที่ความแค้นแน่นใจฉัน
และต่ำต้อยน้อยใจไปพร้อมกัน
ความอัดอั้น ที่จุกอกสะทกสะเทือน
แต่ก็ยังมีอาวรณ์แอบซ่อนอยู่
ใครไม่รู้มองผาดอาจไม่เหมือน
สองคำในชื่อกลอนมาย้อนเตือน
กลับกลบเกลื่อน ช้ำทั้งหลายที่ร่ายมา
คำ "เสียเจ้า" บอกเศร้าใจอาลัยนัก
ยังบอกถึงความรัก แสนหนักหนา
โดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยเผยวาจา
แค้นเท่าฟ้า รักเท่าไหนให้คิดดู
หน้าส่วนตัว
1500
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟคืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
