30 กรกฎาคม 2552 12:03 น.

หนึ่งนาที ..



อนาคตหนึ่งนาทีข้างหน้า กับอดีตหนึ่งนาทีข้างหลัง 

ห่างหนึ่งหน่วยนาทีเท่ากัน 

แต่หนึ่งหน่วยไม่เท่ากัน

...

อนาคตอีกหนึ่งนาทีเดี๋ยวก็มา แทบไม่ต้องรอ

แต่อดีตหนึ่งนาที ..กลับห่างออกไปไม่มีวันกลับ

1494

love

comment

30 กรกฎาคม 2552 12:00 น.

ขออย่าคิดถึงฉัน หากมันเศร้า

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน

ขออย่าคิดถึงฉัน หากมันเศร้า

ขอให้คิดแค่วันเก่าเราสุขสันต์

และวันหน้าที่สดสวยอยู่ด้วยกัน

ช่างฟ้ากั้นแม้มันไกล อย่าไปท้อ

ให้ความไกลวัดใจฉัน ว่ามั่นหนัก

ถึงห่างนักก็มั่นใจ ไม่กลัวหงอ

ว่าอย่างไรไม่ไร้ซึ่งคนซึ้งรอ

เพื่อสานก่อต่อเติมฝันวันเคียงกาย

ให้ดวงจิตคิดถึงเป็น เช่นพลัง

เติมความหวังตั้งเคียงคู่ไม่รู้หาย

กี่ตะวัน-จันทราดับ ลับมลาย

ก็มิหน่าย กายห่างไปใจไม่เลย

1363

love

comment

25 กรกฎาคม 2552 00:22 น.

มาตรวัด -ความคิดถึง-

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน

หายไปนาน งานเข้า

กลับบ้านเก่า เอ๊ย กลับบ้านกลอน มาอ้อนสาว..




  นั่งใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ที่ให้ร่ม

ทอดอารมณ์คึดถึงซึ้งหนักหนา

ถึงคนดีที่ห่างไกลไปสุดตา

แต่ทว่าอยู่ในใจไม่ห่างเลย


  เธอถามนิดคิดถึงมากแค่ไหน

ช่วยตอบใจ น้องน้อยคอยเฉลย

จนปัญญาต่อคำถามของทรามเชย

ด้วยไม่เคยชั่งตวงวัดรู้อัตรา


  บอกคิดถึงเท่าช้าง ยังไม่พอ

หรือคิดถึง สี่สิบห่อ ก็กังขา

หรือคิดถึงเท่าพระรามตามสีดา

ก็เกรงว่า จะเก่าไปไม่เข้าที


  สุดปัญญาพี่แล้วแก้วใจจ๋า

ขบปัญหาไม่แตกได้ทำไงนี่

เอนตัวหลับตาพัก สักนาที

..แล้วทันทีลมพัดไกวใบไม้กราว..


  เสียงลมพัดใบไม้ไหว ทำให้ซึ้ง

.. ความคิดถึงที่ส่งไปมอบให้สาว

ไม่ใช่หนัก ไม่ใช่ใหญ่ ไม่สั้น-ยาว

แต่ราวๆสองคนโอบ พอดีๆ


  หนึ่งคนโอบ ยังหลวมอยู่ดูว้าเหว่

สามคนโอบไม่โอเค แน่นเกินที่

จึงตอบคำถามได้ในทันที

ความคิดถึงของพี่ -สองคนโอบ-

1440

love

comment

25 กรกฎาคม 2552 00:19 น.

ชีพหนึ่งชีวิตนี้ เราจะเขียนกลอนดีๆ ได้กี่บท

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน

ชีพหนึ่งชีวิตนี้

เราจะเขียนกลอนดีๆ ได้กี่บท

จึงควรเขียนไปเถิดหนอ อย่าท้อทด

และควรงด การเหยียบย่ำน้ำใจกัน

ความตายในวัยเยาว์ของเพื่อน สอนผมว่า

พลังงานและเวลาของชีวิตเป็นของมีจำกัด

ควรใช้ไปในทางบวก ทางสร้างสรรค์

มาเขียนกลอนกันเถอะครับ..

1306

love

comment

13 กรกฎาคม 2552 15:27 น.

อ่านกลอน "เสียเจ้า" ในคราวนี้ ร้าวฤดีดาดประดัง กว่าครั้งไหน

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน

คิดว่าทุกคน คงรู้จักกลอน "เสียเจ้า" ของท่านอังคารแล้วนะครับ บางท่านอาจจะท่องขึ้นใจได้ทั้งบทเสียด้วยซ้ำ คงไม่ต้องลงฉบับเต็มให้อ่านนะครับ วรรคในเครื่องหมายคำพูด คัดลอกมาจากกลอน เสียเจ้า ของท่านอังคาร กัลยาณพงศ์

เขียนขึ้น ตามการตีความของผมเอง ต่อกรณีที่บางคนบอกว่า นี่เป็นกลอนรัก มากกว่ากลอนช้ำ บางคนไม่เห็นว่า เป็นกลอนรักที่ตรงไหน ลองอ่านดูนะครับ

หากความอ่อนด้อยฝีมือกลอนของผู้เขียน และการตีความที่อาจจะผิดจากเจตนารมณ์ของท่านกวี ทำให้กลอนครูต้องหม่นหมองลง ผู้น้อยก็กราบขออภัยมา ณ ที่นี้ นะครับ

อ่านกลอน -เสียเจ้า- ในคราวนี้

ร้าวฤดีดาดประดัง กว่าครั้งไหน

เมื่อถึงคราวต้องเสียเจ้าไปจากใจ

กลอนอย่างไรใจอย่างนั้น ในวันนี้

....

"ราวร้าวมณีรุ้ง"

เมื่อใจมุ่ง รักดังแก้วแววสดศรี

เห็นรุ้งเพริศพรรณรายในมณี

แต่รุ้งกลับดับทันทีเมื่อสิ้นกัน

"ซบหน้าติดดินกินทราย"