11 พฤษภาคม 2552 13:57 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
ไม่โกรธเลย
หากคำรักจะกลาย เป็นคำลวง
คำรักคำนั้นที่ฉันเคยฟัง
มันซื่อตรง ก่อเกิดความรัก
ความรักเกิดกับใจนั้นซื่อตรงเสมอ
-- มันชัด มันใช่ มันไม่อาจเป็นอื่น
คำรักในวันเก่าจะยังคง
หล่อเลี้ยงจิตใจ ไม่อาจบิดพลิ้วได้
แม้แต่การกลายเป็นคำลวงไปในวันหนึ่ง
..ฉันยังอาศัยอยู่ในนาทีนั้น
ที่ความรักยังคงเป็นความรัก
9 พฤษภาคม 2552 13:45 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
นึกถึงเมื่อตอนนั้นฉันยังเด็ก
ตัวยังเล็กซุ่มซ่าม หนามตำให้
คนปลอบว่าไม่เจ็บหนาอย่าร้องไป
ไกลหัวใจ อย่าร้องหนอเดี๋ยวก็หาย
มาวันนี้ โตพอที่จะมีรัก
แต่ไม่ยักจะรักเป็นพอเล่นได้
เลยโดนรักลวงเล่น จะเป็นจะตาย
แทบวางวายไม่ว่างเว้นเป็นประจำ
หรือเพราะเราเก็บเธอไว้ที่ใจเรา
จึงเก็บเจ็บ จับเจ่าเข้ากระหน่ำ
จะเชิญเธอออกจากใจไม่กล้าทำ
กรรมหนอกรรม ก็ใจเราให้เขาแล้ว
จะให้เธออยู่ห่างใจทำไม่ได้
จะดีร้าย เจ็บดีแท้ยังแน่แน่ว
หวังยังหวังออกนอกหน้านัยน์ตาแวว
ให้น้องแก้ว ไกลหัวใจ ทำไม่ลง
9 พฤษภาคม 2552 12:41 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
ขนนกเส้นหนึ่ง
ลอยมาตกลงที่ฉันพอดี
-- มิได้สนใจความบังเอิญ
แต่สงสัยว่า..
มันลอยมานานแค่ไหนแล้ว
ขนนกเส้นหนึ่ง จะลอยได้นานเท่าไร
ชั่วชีวิตของการลอย พบพานอะไรบ้าง
เหนื่อยบ้างไหมในการลอย จึงตกลง
9 พฤษภาคม 2552 12:37 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
-- ต้องใช้กี่จิตรกร
มาระบายสีใบไม้ทีละใบให้เปลี่ยนสี
เป็นสีของฤดูใบไม้ร่วง
-- ต้องใช้คนสวนกี่คน
มาปลิดใบไม้ทีละใบให้ร่วง
มาเต็มลาน
-- เพื่อที่ทุกอย่างจะเคลื่อน
เราต้องการแค่โลกใบเดียว
-- ต้องใช้กี่ผู้ดู
มามองใบไม้ผ่านแสงเรืองสว่างเห็นสวย
-- ต้องใช้กี่คน
มารับรู้โลกอย่างที่มันเป็น
-- ธรรมชาติ คือธรรมดา
7 พฤษภาคม 2552 14:35 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
เธอมีสองชายเข้ากรายใกล้
มีสองใจพร้อมเสนอให้เธอสน
เขาคนนั้นฉันคนนี้ ดีทุกคน
เธอกังวลหม่นหมอง ต้องเลือกทิ้ง..
รักเขาหวงห่วงหัวใจไม่ให้เหงา
รักฉันเล่าเย้าหัวใจให้สุขยิ่ง
หากตัดเขาก็อาจเหงาจับใจจริง
ตัดฉันทิ้งก็แล้งไร้ใครยั่วยิ้ม
เธอสับสนปนเศร้าในเงารัก
คิดกังวลทนทุกข์หนักน้ำตาปริ่ม
ยิ้มก็ฝืดฝืนไปไม่พรายประพิมพ์
เหมือนเข็มทิ่มปักคาใจไปทุกวัน
ไม่อยากให้เธอลำบากใจอะไรอีก
จะขอหลีกทางรักสลักมั่น
ถ้ามิได้ครองคู่อยู่ด้วยกัน
ก็ขออยู่แค่ในฝัน ฉันขอลา..
ขอพักพิงเป็นเพียงผู้อยู่ในใจ
ซ่อนอาศัยในนิยามความห่วงหา
ให้เธอเห็นฉันทุกทีที่หลับตา
คงดีกว่า.. เธอเห็นเขาแม้เราเคียง