3 กันยายน 2552 14:18 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
-- ซื้อต้นดอกไม้หอมมากระถางหนึ่ง
หอมเข้าไปถึงในใจ
หอมจนจำหอมได้
หอมทุกครั้งที่นึก
-- หอมละเอียดเข้ามาถึงในความทรงจำ สำนึก
เช่นนี้จึงนับว่า
เป็นเจ้าของต้นดอกไม้
การซื้อขายนั้นหยาบ ไม่นับได้
-- เป็นเจ้าของต้นดอกไม้
พอๆกับที่ต้นดอกไม้นั้น
เป็นเจ้าของฉันเช่นกัน..
3 กันยายน 2552 14:13 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
แมลงเม่าบินว่อนหน้าร้อน
แต่แมลงเม่า หายไปไหนในหน้าหนาว
หรือแมลงเม่าหายไป
กับความใส่ใจของคน
-- เมื่อห่างเธอมา
ฤดูร้อน มิใช่ฤดูร้อน
เป็นเพียงวันร้อนช่วงหนึ่ง
..ที่คิดถึงเธอ
เป็นการคิดถึงเธอ ในอากาศร้อน
-- หิ่งห้อยบิน กระพริบวิบๆ
ส่องแสงระยิบ ๆ
อยู่เต็มหน้าร้อนตอนเย็น
30 สิงหาคม 2552 11:56 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
เราเคยชิน กับความเคยชิน
-- จะตกใจแค่ไหน
ถ้าวันพฤหัสผ่านไป
.. แล้วกลายเป็นวันเสาร์
30 สิงหาคม 2552 11:53 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
-- นักวาดภาพที่สามารถ
วาดภาพไว้ภาพหนึ่ง
คนที่หยุดดู
เกิดภาพในใจนับร้อย
-- นักดนตรีที่สามารถ
เล่นดนตรีไม่กี่โน๊ตแล้วเงียบเสียง
คนฟัง ได้ยินเพลงติดหูไปตลอดวัน
-- นักเขียนที่สามารถ
ทำให้คนผู้อ่านเกิดเรื่องต่อเนื่อง
เป็นเรื่องในใจคนอ่านได้ไม่รู้จบ
-- เธอคงจะเป็นนักยิ้ม ..ที่แสนสามารถ
แค่เพียงนึกภาพเธอยิ้ม จากที่เคยเห็น
ฉันก็ยิ้มตามไปด้วยทุกครั้ง
-- ยิ่งไปกว่านั้น เธอเป็นคนรักที่สามารถ
เธอทำให้ฉัน วาดภาพ ฮัมเพลง
เขียนบทกวี ..และยิ้ม
ไม่สุดไม่มีสิ้น
28 สิงหาคม 2552 10:32 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
เป็นแค่ดาวดวงเล็กๆ
ในหนังสือ "เจ้าชายน้อย"
ไม่มีใครจดจำ
เป็นแค่แสงวิบๆ วอมๆ..