ฉันเกิดมาในฟอร์โมซาและตอนนี้อายุ 12 ขวบ ก่อนเกิดมาเป็นมนุษย์ฉันได้อาศัยอยู่ในโลกข้างบน
ครั้งหนึ่งฉันเห็นนางฟ้า เทวดาจํานวนหนึ่งกําลังเข้าแถวเพื่อมาเกิดเป็นลูกสุนัขที่สวยและสง่างาม ฉันอยากเป็น
ลูกสุนัขด้วย
ดังนั้นฉันจึงต่อแถวกับพวกเขา จากข้างบนฉันสามารถเห็นบ้านสุนัขจํานวนมากแออัดไปด้วยลูกสุนัข
เกิดใหม่อยู่ข้างล่างนั่น และแถวของเทวดาที่กําลังลงไปอยู่ในร่างของพวกเขา
เมื่อใกล้ถึงคิวฉัน ฉันได้เห็นเทวดาที่อยู่ก่อนหน้าฉันพร้อมที่จะกระโดดลงไปเป็นมอลทีส
ฉันอดไม่ได้ที่จะอุทานออกไปว่า "ยอดเยี่ยม! มอลทีส! นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากเป็น" แล้วเทวดาองค์นั้นจึงหยุดทันที
และพูดว่า "ดีล่ะ! ถ้างั้นให้คุณไปก่อน" ดังนั้นฉันจึงกระโดดลงไปด้วยความดีใจและกลายเป็นมอลทีส
เมื่อฉันเข้าไปในร่างของลูกสุนัขครั้งแรก ฉันลืมตาไม่ได้ ฉันอยากดูดนมแต่ถูกลูกสุนัขตัวอื่นดันออกไป
ข้าง ๆ เพื่อแสดงให้เห็นว่าฉันไม่ได้อ่อนแอ ฉันจึงดันกลับไปหาแม่สุนัขของฉันและดูดนมแม่ ว้าว! มัน
อบอุ่นและหวาน อร่อยมาก
ฉันเติบใหญ่อย่างช้า ๆ และสตรีผู้หนึ่งเอาฉันไปบ้านและเลี้ยงฉันไว้ในครัวของเธอ ซึ่งมีเตียงสุนัข
แก้วนํ้า และชามอาหาร แต่เตียงสุนัขมีกลิ่นสุนัขตัวอื่น ฉันไม่กล้านอนที่นั้น ในอาณาเขตของสุนัขตัวอื่น
ฉันไม่ชอบอาหารที่คนดูแลฉันให้ฉันทาน เป็นเนื้อสัตว์ตลอด ซึ่งรู้สึกหนาว เธอสงสัยเสมอว่า "ผิดปกติอะไร?
ทําไมเธอไม่ทาน?" ฉันฝืนใจทานเพียงเล็กน้อยเมื่อฉันกําลังจะอดตาย วันหนึ่งฉันปีนขึ้นไปบนเก้าอี้และ
กระโดดขึ้นไปบนโต๊ะอาหาร ตรงนั้นฉันเห็นจานสลัด "ว้าว! สลัด วิเศษ!" ฉันเกือบจะกลืนทั่งจานลงไป
ก่อนที่คนดูแลฉันจะสังเกตเห็น เธอพาฉันลงจากโต๊ะอย่างรวดเร็วและให้สลัดที่เหลือแก่ฉัน หลังจากนั้น
เธอก็ให้สลัดผักแก่ฉันบ่อย ๆ
สตรีผู้ดูแลฉันทํารูสุนัขไว้ที่ประตูหน้า ดังนั้นฉันจึงสามารถออกไปข้างนอกไปเล่นในสวนได้ เธอสอนวิธี
ลอดผ่านรูนั้นให้แก่ฉันและวิธีกลับเข้ามาข้างใน ตอนนี้ฉันสามารถเลือกที่จะเล่นในสวนหรือในบ้านได้
ตามที่ฉันต้องการ แต่ละครั้งที่ฝนตก ฉันจะไปในสวนและกลิ้งในโคลนจนฉันเลอะโคลนไปทั่ว ผู้ดูแลฉัน
ไม่ชอบมันเพราะเธอจะต้องอาบนํ้าให้ฉัน ดังนั้นในวันที่ฝนตก เธอจะใส่กุญแจรูสุนัขอย่างเร็ว ฉันได้แต่ร้องไห้
เบาๆ อยู่รอบ ๆ เธอ ร้องขอให้เธอเปิดรูสุนัข ตอนแรกเธอปฏิเสธ แต่ในที่สุดก็ยอมให้และปล่อยให้ฉันกลิ้งไปมา
ในสวน ผู้ดูแลฉันพาฉันไปเดินบ่อย ๆ ก่อนขับถ่ายหรือปัสสวะ ฉันจะสูดดมรอบสนามหญ้าหากลิ่นสุนัขตัวอื่น
ถ้ามันถูกทําเครื่องหมายไว้โดยสุนัขอีกตัว ภาพนั้นจะปรากฏในจิตของฉันโดยธรรมชาติ ถ้ามันเป็นสุนัขตัวใหญ่
ฉันจะไม่กล้าปัสสวะตรงนั้น ถ้าเป็นสุนัขตัวเล็กกว่า ฉันก็จะกล้า บางครั้งแขกมาที่บ้านของเราโดยไม่ได้คาดหมาย ท่ามกลางพวกเขามีเด็กชายตัวเล็กซึ่งคว้าหลังของฉันและขนอย่างทารุณ มันเจ็บจริง ๆ! และฉันเริ่มเห่า
เมื่อผู้ดูแลฉันได้ยินเสียงฉัน เธอจะมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างรวดเร็ว และฉันจะรีบวิ่งไปยังอ้อมแขนเธอ
เพื่อขอความคุ้มครอง เมื่อเธอทําอะไรบางอย่างยุ่งอยู่ ฉันจะอยู่ใกล้ ๆ เธอและซ่อนตัวจากเด็ก ๆ ฉันเคย
ชอบเด็กมาก แต่กลายเป็นกลัวพวกเขาหลังจากเหตุการณ์นั่น ผู้ดูแลฉันทิ้งกองเสื้อผ้าที่แห้งแล้วไว้ที่
ระเบียงบ่อย ๆ และฉันชอบคลานเข้าไปงีบหลับในกองเสื้อผ้ามาก ครั้งหนึ่งเธอกังวลมากเมื่อเธอคิดว่าฉันหายไป
ฉันต้องการที่จะเพิกเฉยต่อเธอ แต่แล้วฉันก็ไม่อยากให้เธอต้องกังวล ฉันจึงร้องออกมาอย่างอ่อนโยน 2-3 ครั้ง
เมื่อได้ยินเสียงฉัน เธอก็เข้ามาหาอย่างรวดเร็วและพูด "ที่รักตัวน้อย! เธออยู่นี่เอง ฉันกังวลมากเมื่อ
ฉันหาเธอไม่เจอ" แล้วเธอก็ให้ฉันนั่งข้าง ๆ เธอและเริ่มพับเสื้อผ้า
วันหนึ่งชายคนหนึ่งมาเยี่ยมเรา ผู้ดูแลฉันเตือนฉันล่วงหน้า "อย่ากัดเท้าเขานะ มันเหม็น!" ฉันไม่ใส่ใจ
คําแนะนําของเธอ แต่แม้แต่กัดแรก ฉันก็ทนมันไม่ได้และกลิ้งไปบนพื้นพร้อมกับเช็ดปากของฉันกับพรม ฉันวิ่ง
ไปทั่วกัดทุกสิ่งทุกอย่างอย่างบ้าคลั่งเพื่อกําจัดกลิ่นเหม็นสกปรกนั้น ผู้ดูแลฉันมองที่ฉันและหัวเราะ เธอบอก
ให้ฉันรีบไปดื่มนํ้า ฉันต้องดื่มนํ้าเยอะมากและทานอาหารเยอะมากก่อนที่กลิ่นนั้นจะทุเลาลงในที่สุด นั่นทําให้
ฉันไม่กัดเท้ามนุษย์อีกเลย
วันหนึ่งฉันวางแผนจะละทิ้งร่างกายและโลกนี้ตอนที่ผู้ดูแลฉันไม่อยู่บ้าน แต่เธอกลับมาบ้านเร็ว
และเห็นฉันกําลังตาย เธอกอดฉันไว้ใกล้ชิดในอ้อมแขน ฉันละทิ้งร่างกายในรูปสุนัขอย่างช้า ๆ ทันทีทันใด
ฉันก็เปลี่ยนเป็นนางฟ้าตัวใหญ่เท่าผู้ดูแลฉัน ฉันปรับแรงสั่นสะเทือนของฉันให้เข้ากับของผู้ดูแล
อย่างน่าประหลาดใจ เธอสามารถมองเห็นฉัน เธอตกใจและฉันก็เช่นกัน ฉันพบว่าเธอไม่ทราบว่าเธอกําลัง
เห็นอะไร ดังนั้นฉันจึงเปลี่ยนกลับไปเป็นสุนัขอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งกระดิกหางและให้เธอเห็นว่าฉันน่ารัก
เธอเข้าใจในทันทีและโบกมือลาฉันอย่างมีความสุข เพื่อน ๆ ของเธอมองไม่เห็นฉัน พวกเขางุนงงที่เห็น
เธอดูเศร้าในทันที แล้วก็มีความสุขและโบกมือในอากาศ ฉันบอกลาเธอและทะยานขึ้นกลับสู่โลก
เบื้องบนอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่แม่ของฉันจะมายังโลก เธอจําเป็นต้องหาตัวตนที่เหมาะสมที่จะเป็นลูกในอนาคตของเธอ
เพื่อช่วยให้เธอเรียนรู้บทเรียน เธอได้ขอความช่วยเหลือและนางฟ้าเทวดาจํานวนมากมาช่วย แต่ไม่ตรง
กับความต้องการของเธอ เมื่อฉันมา เธอจึงขอฉันด้วยความจริงใจให้ช่วยเธอเรียนรู้บทเรียนของเธอ
ดังนั้นฉันจึงเห็นด้วย ด้วยความยินดีอย่างยิ่ง เธอลงมายังโลก บางครั้งฉันลงไปเยี่ยมแม่ในอนาคตของ
ฉันและพบว่าเธอยังเด็กมาก ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจที่เกิดเป็นสุนัขก่อน โดยคร่าว ๆ ช่วงชีวิตของสุนัขนั้น
ตรงกันกับระยะเวลาที่แม่ต้องใช้ในการเติบโตเป็นผู้ใหญ่
นางฟ้าองค์หนึ่งทราบว่าฉันจะไปเกิดบนโลกและร้องขอที่จะเป็นสุนัขของฉัน แน่นอน ฉันพูดว่า
"ตกลง!" ข่าวนี้แพร่กระจายไป นางฟ้ากว่า 12 องค์ขอที่จะเป็นสุนัขของฉัน ฉันพูดว่าได้เพียงแค่กับนางฟ้า
ไม่กี่คนแรกวันหนึ่งตอนที่ฉันกําลังคุยกับนางฟ้าจํานวนหนึ่งในโลกข้างบน มีข่าวมาว่าอาจารย์ชิงไห่กําลัง
จะแสดงเต้นรํา! ทุกคนรีบไปพบอาจารย์ชิงไห่ ทันทีทันใดท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยชาวสวรรค์ ฉันบินไปใกล้
โลกมากขึ้นและมองลงมาจากเมฆ หลังจากสักครู่เทวดาองค์หนึ่งได้บินมาและบอกฉันว่า
"รีบหน่อย! รีบหน่อย! มันถึงเวลาของคุณต้องไปเกิดแล้ว!"
ฉันพูดว่า "เราจะรออีกสักแป๊บไม่ได้หรือ? ฉันยังดูไม่พอ" เทวดาองค์นั้นพูดว่า "ไม่ได้! ไม่ได้! คุณจะต้องรีบ!"
ฉันไม่มีทางเลือก แต่ต้องไปยังสถานที่ของพระเจ้ากับเขา
พระเจ้านั่งอยู่บนบัลลังก์ของพระองค์พร้อมกับทูตสวรรค์ชั้นผู้ใหญ่อยู่แต่ละข้าง พระเจ้าบอก
ให้ฉันเลือกจุดอ่อนสําหรับชีวิตมนุษย์ของฉัน ฉันเกียจคร้านเกินไปที่จะเลือกอันใด แต่พระเจ้าพูดว่า
"ไม่มีทางเลือก! มีเพียงอาจารย์ที่รู้แจ้งเท่านั้นที่ไม่จําเป็นต้องเลือกจุดอ่อนใด ๆ" ฉันจึงพูด
อย่างไร้เดียงสาว่า
"ถ้าเช่นนั้น ฉันจะเป็นอาจารย์ที่รู้แจ้ง" พระเจ้าตอบว่า "ไม่ได้! นั่นเป็นงานที่หนักและยากที่จะเป็นอาจารย์ที่รู้แจ้ง
เจ้ามีภารกิจที่ต้องทําให้สําเร็จ ข้าจะให้เจ้าจําสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดได้ แต่เจ้าจะจําไม่ได้ว่าภารกิจของเจ้าคืออะไร"
ดังนั้นฉันจึงเริ่มเลือกจุดอ่อนของฉัน ฉันเลือกมากมายจนทูตสวรรค์ชั้นผู้ใหญ่เตือนฉันว่า
"คุณไม่เลือกมากเกินไปแล้วหรือ?" ฉันจึงลบจุดอ่อนบางอย่างออกอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้น ฉันกระโดดจากหลุมข้าง ๆ ฉันลงมาและเข้าไปอยู่ในร่างของทารกในทันที ขณะนั้นศีรษะ
ของฉันกําลังโผล่ออกมาจากครรภ์มารดา อากาศหนาวและแสงสว่างแรงกล้า ฉันรู้สึกอึดอัดมากและ
อยากกลับไปอยู่ในร่างกายของแม่ซึ่งอบอุ่นและมีแสงที่อ่อนโยน ในที่สุดฉันก็เกิดมาในโลกนี้
ในขณะนั้นฉันคิดว่า "นี่คือสิ่งที่โลกมนุษย์เป็นหรือ?" ฉันประท้วงเสียงดัง "ทําไมแสงสว่างรุนแรงมาก
และอากาศหนาวมาก?" แต่ทั้งหมดนั้นออกมาเป็นเสียงร้องไห้ "แว๊! แว๊! แว๊!" ฉันคิดว่าการประท้วงนั้น
ไม่เป็นผล ฉันจึงหยุดร้องไห้
ระหว่างที่ฉันเติบโตขึ้นในโลก ฉันสามารถจดจําสิ่งต่าง ๆ ทั้งหมดนี้ได้ แต่ฉันเล่าแต่กับแม่เท่านั้น
ตอนที่เราคุยกันเมื่อไม่นานนี้ วันนี้ฉันมีชีวิตที่มีความสุขและเข้ากันได้ดีกับพ่อแม่ของฉัน น้องชายของฉัน
และสุนัขของฉัน ฉันหวังว่าหลังจากอ่านเรื่องนี้ ทุก ๆ คนจะรักสัตว์เหมือนที่พวกเขารักครอบครัวของเขาเอง
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
3941
