คัมภีร์เต้า เต๋อ จิง (เต๋า เต็ก เก็ง)

ถูกเขียนขึ้นในยุคสมัยใกล้เคียงกับพระพุทธเจ้า

แนะนำ เต๋า เต็ก เก็ง

สุดยอดคัมภีร์อภิปรัชญาแห่งชีวิต ผลงานของท่านเล่าจื้อ ผู้เป็นนักคิดแบบธรรมชาติ 

ผู้ซึ่งขงจื๊อได้กล่าวถึงว่า "การได้เสวนากับท่านเล่าจื้อ ถือว่า

เป็นการศึกษาที่ล้ำลึก และดีเยี่ยมกว่าการอ่านหนังสือในห้องสมุดเสีย อีก"

เชิญ สัมผัสกับความล้ำลึกสุดหยั่งคาดของคัมภีร์โบราณเล่มนี้ ซึ่งเป็นเบื้องหลัง

ที่ก่อให้เกิดความสำเร็จในชีวิตของคนดังในประวัติศาสตร์มานานกว่าสองพันปี 

พร้อมคำอธิบายที่กระชับ และได้ความหมาย...

ปล. ขออนุญาตผู้แปลคือ คุณ พจนา จันทรสันติ เพื่อนำมาลงไว้เป็นวิทยาทาน

แก่บรรดาผู้ใฝ่รู้ทุกคน เพราะสำนานที่ลุ่มลึก และเข้าใจง่าย ตรงตามสไตน์ของเต๋าอย่างแท้จริง

อ่านมาหลายสำนวนแล้ว ไม่ชอบใจเท่าสำนวนของคุณ พจนา 

จึงขออนุญาต คุณ เซโร่ ผู้ให้ข้อมูลด้วย

:http://www.pantown.com/board.php?id=21821&area=3&name=board5&topic=1&action=view

เหลาจื่อ

เกร็ดประวัติชีวิตของเหลาจื่อนั้นยากที่หาข้อพิสูจน์ เรารู้เพียงแต่ว่าเหลาจื่อ แซ่ หลี่ ชื่อตัวว่า เอ๋อร์ มีสมญาว่า ตาน เป็นคนอำเภอขู่ แคว้นฉู่ (ปัจจุบันคือเมืองลู่ในมณฑลเหอหนาน แม้แต่เรื่องที่เหลาจื่ออยู่จนถึงอายุเท่าไหร่ ก็ยังไม่มีใครบอกได้ชัดเจน บ้างว่า ท่านเป็นปราชญ์ร่วมยุคสมัยกับขงจื่อ ช่วงราวๆสมัยของโจวเหวินหวาง เคยเข้ารับตำแหน่งเป็น “ซีป๋อ” ดูแลแผ่นไม้ไผ่(เปรียบเหมือนหนังสือในสมัยนั้น)ที่มีอยู่ในบ้านเมือง (เท่ากับห้องสมุดแห่งชาติ ) เมื่อโจวอู่หวางขึ้นครองราชย์ เหลาจื่อก็มีหน้าที่จดบันทึกข้อคิดเห็นในการคุยของราชการที่ท้องพระโรง ในขณะนั้นเข้มงวดเรื่องชนชั้นมาก มีเพียงโจวอู่หวางที่สามารถก้มหรือนั่งได้ ส่วนเหล่าขุนนางได้เพียงแต่นั่งกับพื้นไม่มีที่เท้าหรือที่พิง แต่เหลาจื่อกลับถูกแต่งตั้งพิเศษให้เป็น “จู๋เซี่ยลี่” สามารถนั่งพิงเสาบันทึกข้อราชการได้

เมื่อถึงสมัยที่โจวเฉิงหวางปกครองบ้านเมือง เหลาจื่อให้การเผยแพร่ความรู้แก่ผู้คนไปทุกหนทุกแห่ง สรรเสริญคุณงามความดีของราชวงศ์โจว เนื่องจากผู้อาวุโสท่านนี้ เป็นพหูสูตร มีความรู้ลึกซึ้งและกว้าง ผู้คนเคารพและเลื่อมใสศรัทธา ดังนั้นท่านจึงถูกยกย่องให้เป็น “กู่เซียนเซิง” เมื่อถึงสมัยโจวจาวหวาง เรื่องราวของเหลาจื่อก็มีอายุเกือบจะถึง 100 ปี ในสมัยนั้น เหลาจื่อคาดคะเนว่าจะเกิดการสู้รบขึ้นทุกหนทุกแห่ง ทำอย่างไรก็ไม่สามารถหยุดยั้งการต่อสู้ที่ใช้กลอุบายครั้งนี้ได้ ดังนั้น ท่านจึงออกจากราชการ ขี่วัวหนุ่ม มุ่งหน้าทางทิศตะวันตกผ่านหานกู่กวาน ไปบำเพ็ญเพียรที่เขาคุนหลุน (คุนลุ้น) เมื่อตอนที่ผ่านด่านหานกู่กวาน หยินสี่หัวหน้าด่าน หานกู่กวานพอรู้ว่าเหลาจื่อจะผ่านมาก็แอบไปพบ และขอให้เหลาจื่อเขียนหนังสือให้เป็นที่ระลึก เหลาจื่อจึงเขียนหนังสือไว้ 5,000 ตัวอักษร ซึ่งก็คือคัมภีร์ “เหลาจื่อ” หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า คัมภีร์ “เต้าเต๋อจิง” (เต๋าเต็กเก็ง) ซึ่งเป็นผลงานอันลือเลื่องและได้รับการยกย่องทั่วโลก นักปราชญ์ในรุ่นหลังได้แบ่งเต๋าเต็กเก็งเป็น 81 บท

เต๋าตามความหมายศัพท์ที่มักแปลกันคือ หนทางหรือวิถี ทว่าความหมายของเต๋าจริงๆนั้น ยากยิ่งแก่การอธิบาย ดังที่บทที่ 1 ของคัมภีร์เต๋าเต็กเก็งว่าคือ ‘เต๋าที่อธิบายได้ มิใช่เต๋าที่อมตะ’ ปราชญ์ลัทธิเต๋าพยายามเสนอวิถีทางที่จะนำไปสู่สังคมสันติภาพ โดยเชื่อว่า เต๋านั้นยิ่งใหญ่ครอบคลุมคุณธรรม เมตตาธรรม ความชอบธรรม ดังที่ในคัมภีร์เต๋าเต็งเก็งบทที่ 38 บอกว่า ‘เมื่อรักษาเต๋าไว้ไม่ได้ จึงต้องหันไปสร้างกรอบคุณธรรม เมื่อรักษาคุณธรรมไว้ไม่ได้ จึงต้องหันไปสร้างกรอบเมตตาธรรม เมื่อรักษาเมตตาธรรมไว้ไม่ได้ จึงต้องหันไปสร้างกรอบความชอบธรรม เมื่อรักษาความชอบธรรมไว้ไม่ได้ จึงต้องหันไปสร้างกรอบแบบแผนจารีต...’

คนรุ่นหลังยกย่องให้เหลาจื่อเป็นปฐมาจารย์แห่งลัทธิเต๋า เปรียบตัวของเหลาจื่อดั่งมังกรในร่างมนุษย์ เป็นผู้ลึกลับ ไม่สามารถหยั่งรู้ได้ ความคิดของเหลาจื่อกว้างขวางและลึกซึ้งมาก มีอยู่ครั้งหนึ่ง ขงจื่อเดินทางไปพบสนทนากับเหลาจื่อ และกลับสำนักด้วยอาการอ้ำอึ้ง บรรดาศิษย์เห็นอาจารย์นิ่งเงียบไปนานถึงวันสองวัน จึงถามขึ้นว่า เหลาจื่อเป็นอย่างไร ขงจื่อบรรยายถึงเหลาจื่อว่า ‘เปรียบดั่งพญามังกรผู้มีภูมิธรรมลึกซึ้งสุดหยั่ง มักโลดแล่นอยู่ในท้องนภากาศ เหาะเหินเล่นลม ซ่อนกำบังกายในหมู่เมฆ นานๆจึงปรากฏตัวเพียงชั่วประเดี๋ยวประด๋าว และไม่มีใครเคยจับตัวได้’

แม้ในปัจจุบันซึ่งมีความเจริญก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีอย่างมาก ก็ยังมีนักวิจัยมากมายที่ทำการศึกษาวิจัยแนวคิดของเหลาจื่ออย่างไม่ขาดสาย ทั้งยังนำไปประยุกต์ใช้ในด้านต่างๆ คัมภีร์เต๋าเต็กเก็งแพร่หลายมากในโลกตะวันตก มีฉบับแปลภาษาอังกฤษมากกว่า 100 สำนวน สำหรับฉบับแปลภาษาไทยขณะนี้ มีประมาณ 20 สำนวน 

[ส่วนนี้นำข้อมูลมาจาก http://www.sg2527.com/info/know_011_China_kong_gue.htm]

อ่านต่อ : http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=571836#ixzz1zd8hG94L

ตอนที่ ชื่อตอน

บทที่ 1 เต๋าอันสูงสุด 

บทที่ 2 สิ่งต่างๆอุบัติขึ้นด้วยการเปรียบเทียบ 

บทที่ 3 การปกครองของปราชญ์ 

บทที่ 4 รูปลักษณ์แห่งเต๋า 

บทที่ 5 ประโยชน์ของสูบลม 

บทที่ 6 มารดาอันมหัศจรรย์ 

บทที่ 7 มิได้อยู่เพื่อตนเอง 

บทที่ 8 ความดีอันสูงสุด 

บทที่ 9 สำรวมชีวิต 

บทที่ 10 สู่สภาวะธรรม 

บทที่ 11 ความว่างเปล่า 

บทที่ 12 เปลือกกับแก่น 

บทที่ 13 การยกย่องและการดูแคลน 

บทที่ 14 ตามรอยเต๋า 

บทที่ 15 ผู้ชาญฉลาดในสมัยโบราณ 

บทที่ 16 สรรพสิ่งล้วนกลับสู่ต้นกำเนิดเดิม 

บทที่ 17 ผู้ปกครองประเทศที่ดี 

บทที่ 18 เกิดขึ้นเพราะความเสื่อม 

บทที่ 19 ธรรมชาติดั้งเดิมของมนุษย์ 

บทที่ 20 ผู้อื่นกับตัวข้าพเจ้า 

บทที่ 21 พลังแห่งเต๋า 

บทที่ 22 การไม่แก่งแย่งแข่งขัน 

บทที่ 23 เข้าร่วมกับเต๋า 

บทที่ 24 กากเดนของคุณความดี 

บทที่ 25 ความยิ่งใหญ่สี่ชนิดในจักรวาล 

บทที่ 26 ความหนักแน่นและความสงบ 

บทที่ 27 ช่วยสงเคราะห์ซึ่งกันและกัน 

บทที่ 28 แสดงออกด้วยความง่าย 

บทที่ 29 ใครจะเป็นผู้เปลี่ยนแปลงโลก 

บทที่ 30 สงคราม 

บทที่ 31 ชัยชนะอันน่าโศกเศร้า 

บทที่ 32 มหาสมุทรแห่งสรรพสิ่ง 

บทที่ 33 รู้จักตนเอง 

บทที่ 34 เต๋าอันยิ่งใหญ่ 

บทที่ 35 ลักษณะเด่นคือความสามัญ 

บทที่ 36 ชนะแข็งด้วยอ่อน 

บทที่ 37 ปกครองด้วยความเรียบง่าย 

บทที่ 38 เมื่อเต๋าสูญหายไป 

บทที่ 39 ขอเป็นระฆังหิน 

บทที่ 40 วัฏฏะ 

บทที่ 41 ระดับสูง 

บทที่ 42 คำสอนประจำใจ 

บทที่ 43 การไม่กระทำ 

บทที่ 44 รู้จักพอ 

บทที่ 45 คล้าย 

บทที่ 46 ม้าลากเกวียน 

บทที่ 47 หยั่งรู้ 

บทที่ 48 ความรู้ฝ่ายเต๋า 

บทที่ 49 ปราชญ์ 

บทที่ 50 อาณาจักรแห่งความตาย 

บทที่ 51 คุณความดีอันล้ำลึก 

บทที่ 52 ปิดประตูแห่งตน 

บทที่ 53 ทางใหญ่ 

บทที่ 54 นำเอาไปใช้ 

บทที่ 55 กลับเป็นเด็กทารก 

บทที่ 56 เหนือโลก 

บทที่ 57 การปกครอง 

บทที่ 58 รัฐบาลที่เกียจคร้าน 

บทที่ 59 หลักการสงวนกำลัง 

บทที่ 60 ปกครองประเทศ 

บทที่ 61 ประเทศใหญ่ 

บทที่ 62 สมบัติของโลก 

บทที่ 63 ยากกับง่าย 

บทที่ 64 เริ่มทำเมื่อยังง่าย 

บทที่ 65 รู้ให้น้อย 

บทที่ 66 ที่ต่ำ 

บทที่ 67 แก้วสามประการ 

บทที่ 68 การไม่แข่งขัน 

บทที่ 69 ยุทธธรรม 

บทที่ 70 ใครอาจเข้าใจ 

บทที่ 71 ผู้รู้ 

บทที่ 72 ใช้ความนุ่มนวล 

บทที่ 73 ร่างแหแห่งฟากฟ้า 

บทที่ 74 การลงโทษ 

บทที่ 75 ไม่เข้ายุ่งเกี่ยว 

บทที่ 76 ของสูง 

บทที่ 77 วิถีแห่งเต๋า 

บทที่ 78 ความอ่อนโยนมีชัยต่อทุกสิ่ง 

บทที่ 79 หนทางอันยุติธรรม 

บทที่ 80 ประเทศในฝัน 

บทที่ 81 ถ้อยคำที่แท้