คนเหมืองนักบุกเบิก....

คีตากะ

          อะไรมันก็กำลังดีอยู่แล้ว.มารมันก็เสาะหาเราพบจนได้ อุตสาห์มาซ่อนตัวอยู่ในป่าทึบ เป็นเขตป่าติดต่อกับป่าสงวนห้วยขาแข้ง ที่นับว่าเป็นผืนป่าสุดท้ายที่สมบูรณ์ที่สุดของประเทศไทย.....วิศวกรเหมืองแร่...อยู่กลางป่ากลางเขาแบบนี้ ใครที่ทนความเหงาไม่ไหวทยอยกันลาออกไปอยู่เรื่อยๆ เลยเป็นจังหวะเหมาะของเราที่ได้มาทำงานแทน หลังจากที่ตกงานอยู่ 2 เดือน ทำอาชีพชาวเกาะอยู่พักนึง( เกาะพ่อเกาะแม่กิน )ดูบรรยากาศโดยรอบชอบมากๆ ธรรมชาติสุดๆ  ถ้าไม่มีช้างออกมาเพ่นพ่านบ่อยๆน่าจะโล่งอกกว่านี้ หลังโรงงานเป็นป่าทึบ ผมเห็นช่องทางเข้าแล้ว ยังเสียวสันหลัง สะเทือนไปถึงก้านสมองไม่หาย ป้าที่ร้านอาหารแกเล่าว่า มียายแก่คนหนึ่งแกเดินหายเข้าไปในป่า 7 วัน 7 คืน ญาติก็ตามหากันวุ่นไปพบแกนอนอยู่ในดงไม้ ลึกเข้าไปในป่า ถามแกๆก็บอกว่ามีคนเรียกแกให้เดินตามเข้าไปพบบ้านหลังนี้ที่แกนอนอยู่ แกก็ชี้ไปที่ดงไม้ที่แกนอนอยู่มา 7 วันนั่นแหละ ใครๆก็เลยคิดว่าแกท่าจะบ้าหรือไม่ก็โดนผีอำเข้าแล้ว ป้าแกยังบอกอีกว่าข้างในป่ามีเมืองลับแล...ไอ้เราก็พวกคนชอบลองดีเสียด้วยว่าจะชวนช่างอ๋อยลูกน้องคนสนิทเข้าป่ากันซะหน่อย ช่างอ๋อยบอกว่า พี่ต้องเข้าเดือนตุลาคม เดี๋ยวผมพาไป ช่วงนั้นจะมีเห็ดโคนงอกเต็มป่าจะได้ไปเก็บมากินด้วย แถวนี้มีมอญพม่าเยอะหาเห็ดกินกันเก่ง พวกคนไทยมัวแต่นอนหลับไม่ค่อยทันเขาหรอก...ก็เลยสรุปว่ายังไม่ได้เข้าป่าอยู่ดี แต่ข่าวออกมาบ่อยๆว่าแถวนี้มีช้างป่าออกมาหาอะไรกินบ่อยๆ ต้องระวังตัวให้ดี..โรงงานล้อมรอบไปด้วยภูเขาเรียงรายสลับซับซ้อน ห่างไปประมาณ 40 กิโล ก็จะถึงน้ำตกเอราวัณ อันขึ้นชื่อของจังหวัดกาญจนบุรี เราเพิ่งสลัดคราบการเป็นหนุ่มกรุงเทพฯ พวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ  มากลายเป็นหนุ่มบ้านป่า เมืองเถื่อน น่าสนุกไปอีกแบบ ที่โชคดีเหมือนถูกแจ็คพล็อดโชคสองชั้นก็ไอ้ตรงที่ ที่ๆเรายืนอยู่ตรงนี้เป็นรอยเลื่อนศรีสวัสดิ์ ที่เขากำลังพูดถึงกันอยู่พอดิบพอดี เวลาแผ่นดินไหวไม่ต้องวิ่งไปหลบที่ไหน ไม่ต้องเหนื่อยรีบออกจากตึกสูง เพราะคงไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด นั่งสวดภาวนาอย่างเดียว ไม่รู้จะได้ทันยกมือป่าว แล้วเขื่อนศรีนครินทร์เจ้ากรรม ก็ห่างจากโรงงานไปไม่ไกลเท่าไหร่ คนก็พูดกันจัง เขื่อนจะแตกๆ พวกพี่ๆสบายใจกันได้ ถ้าเขื่อนแตก ผมหน่ะไปก่อนเพื่อน ลอยตามน้ำไปถึงบ้านพี่เลย  หยอง! แต่มันก็มีข้อดีเหมือนกันที่ทำให้ข้าราชการพวกชลประทานและการไฟฟ้าตรวจตราเขื่อนบ่อยขึ้น ถี่ขึ้น หากเกิดรอยร้าวจริงๆจะได้แจ้งให้ประชาชนเขารับทราบกันก่อน เพราะผมก็เล็งภูเขาไว้ลูกหนึ่งแล้ว ข้างๆโรงงานนี่แหละ ไม่รู้ว่าถ้าเขาประกาศเตือนภัยกันจริงๆ จะมีแรงก้าวขาขึ้นเขาลูกนี้ทันป่าว ยังสงสัยอยู่ กลัวจะก้าวขาไม่ออก แต่ไม่เป็นไรมีลูกน้องเป็นมอญพม่าเยอะเดี๋ยวให้เขาช่วยลากเราขึ้นเขาไปด้วยคน เสียทีที่เป็นแช้มนักวิ่งลมกลด กีฬามหาวิทยาลัยไม่เคยพลาดเหรียญ ระยะใกล้ไม่มีพลาด แต่ระยะไกลวิ่งไม่เคยถึงเส้นชัยซักที เพราะขี้เกียจซ้อม ขี่รถเที่ยวสนุกกว่าเยอะ.....มาเห็นสาวพม่าแถวนี้สวยสมคำร่ำลือจริงๆ ผิวพม่า นัยน์ตาแขก แต่น่าเสียดายส่วนใหญ่จะมีครอบครัวกันหมดแล้ว เขาแต่งงานกันตั้งแต่อายุน้อยๆ ยิ่งกว่าคนไทยอีก ไม่ต้องเรียนหนังสือหนังหา เวลาพูดจาทีก็ฟังกันไม่ค่อยจะรู้เรื่อง มีลูกน้องเป็นพม่าน่ากลุ้มตรงนี้ แต่ดีตรงที่พม่าขยันขันแข่งจริงๆ ส่วนลาวพูดไทยชัดเลยแถมนิสัยคล้ายคนไทยอีก มีหลายๆเรื่อง....ในเหมืองจะมีหมู่บ้านหลายหมู่บ้าน ที่ดินเป็นของบริษัทแต่บ้านพนักงานต้องสร้างเอง บริษัทออกหลังคาสังกะสีให้แค่นั้น มีทั้งหมู่บ้านพม่า หมู่บ้านลาว หมู่บ้านมอญ และคนไทย แต่ผมยังสับสนตัวเองอยู่ เพราะผมทำอะไรไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเขาหรอก เวลากินข้าวเช้าจะไปกินร้านหมู่บ้านลาว เวลากินข้าวเที่ยวจะแวะไปร้านพม่า เวลาข้าวมื้อเย็นจะไปกินร้านพวกมอญ เวลาออกนอกโรงงานกินร้านคนไทย เท่ากับกินอาหารครบทุกชาติเลย อิอิ....ชมชอบที่สุดยังคงเป็นรสชาติของเห็ดโคนที่อร่อย เป็นเมนูเด็ด มาถึงที่นี่ถ้าไม่ได้เขาป่าเก็บเห็ดด้วยสองมือและสองขาจริงๆ คงนอนตายตาไม่หลับเป็นแน่ เรื่องกินเรื่องใหญ่ ช้างจะอาละวาดไม่กลัว จะเก่งกว่าคนให้มันรู้ไป ขออร่อยไว้ก่อน แถวนี้ระบบสื่อสารมีปัญหาจะโทนคุยกับใครที ต้องเดินหาคลื่นเป็นวันๆ แทบจะตัดขาดจากโลกภายนอกเลย ทีวีก็ดูได้ช่องเดียว เล่นเนตก็ต้องหาทำเลดีๆ ตอนนี้ผมเจอแล้ว ผมใช้ซิมโทรศัพท์ ใช้คลื่นไร้สาย ที่บริษัทเขาก็มีอยู่ครึ่งเดียว ต่อยังมาไม่ถึงบ้านพัก เลยใช้ไร้สายโน๊ตบุ๊คตัวหนึ่งก็เล่นได้ทุกที่ จ่ายไม่แพงเท่าไหร่ ตามโปรโมชั่นมีให้เลือกตามพอใจ.....บ้านพักโดยรอบไม่ต่างกับรีสอร์ทพักตากอากาศมองไปทางไหนก็เจริญหูเจริญตามีแต่ภูเขา ต้นไม้ แม่น้ำ ครบครัน จะหาแบบหลังอิงเขา หน้าหันเข้าหาแม่น้ำ มีให้เลือก รีบจองด่วน !......มารที่ว่าไว้ก็ไม่มีอะไรหรอก เขาบอกว่าที่ไหนมีคนที่นั้นก็มีปัญหา โดยเฉพาะคนพูดจาไม่รู้เรื่อง มีอยู่ทุกที่แม้แต่ในป่า พวกใส่หัวโขน มีอีโก้เยอะ เรียนมากมันก็บ้า อยู่ป่ามันเลยเพี้ยน ยังงี้ต้องชวนไปฝึกวิปัสสนาน่าจะดี....อิอิ ธรรมดาโลกมีสุข มีทุกข์ เหมือนกันหมด จะอยู่ป่าหรืออยู่เมืองก็ไม่อาจหนีพ้นไปได้ ทำใจอย่างเดียว เดี๋ยวมันก็ดีเอง.....