มายาที่รัก

คีตากะ

วันนี้ฟ้าแลหมองครองความเศร้า
สายตาเหงาแห่งเธอช่างเหม่อหม่น
ปณิธานรางเลือนเหมือนจำนน
เดินสับสนบนทางอันร้างไกล

ความกระตือรือร้นป่นเป็นผง
ประหนึ่งหงส์สิ้นศักดิ์ถูกผลักไส
สิ้นลำพองผยองต้องจนใจ
แปรเปลี่ยนไปเป็นกาไม่น่าชม

เมื่อเกมนี้ที่เธอสร้างอย่างแยบยล
ย้อนส่งผลคืนมาพาขื่นขม
หมายมีชัยกลับพ่ายกลายตรอมตรม
สุดระทมซมซานร้าวรานทรวง

นี่หาใช่ตัวเธอผู้เลอเลิศ!
สุดประเสริฐแห่งสามภพสยบสรวง
กี่พันปีบำเพ็ญงามเด่นดวง
แม้แต่ปวงเทวัญยังหวั่นเกรง

ลุกขึ้นสิ! ที่รักอย่าชักช้า
เหตุใดมาถอดใจใครข่มเหง?
ยังมีฉันห่วงใยอย่าได้เกรง
จะขับเพลงกล่อมเธอเสมอไป

บัลลังก์ทองของเธอยังรอรั้ง
ควรหรือนั่งบนโลกวิโยคไหว
หาเหมาะสมด้วยเธอเลิศเลอวิไล
ทั้งยิ่งใหญ่เหนือแคว้นแดนสกล

เธอสร้างทุกข์เหตุใดทุกข์รุกเองเล่า?
ฉันควรเศร้ามิใช่เธอเพ้อสับสน
ฉันเกิดตายว่ายเวียนเพียรวกวน
ผู้ทุกข์ทนควรเป็นใคร? หาใช่เธอ!

โลกขาดทุกข์จะวินาศอาจสิ้นสุด!
ชนจะหยุดแสวงหาเฉื่อยชาเสมอ
วัดวาจะร้างชนคอยปรนเปรอ
หากขาดเธอธรรมะจะมลาย

เธอคือครูยิ่งใหญ่ให้เรียนรู้
ทดสอบผู้แสวงธรรมย้ำจุดหมาย
คัดกรองชนแบ่งชั้นอันเพริศพราย
ปลุกหญิงชายให้รู้แจ้งแห่งตัวตน

โปรดกลับไปยังที่ที่จากมา!
ศาสนาจะสูญเปล่าเล่าเหตุผล
เธอคือเหตุความเชื่อเพื่อปวงชน
เธอคือผลแห่งคัมภีร์ที่สำคัญ

เธอก็คือต้นตอก่อชีวิต
เธอลิขิตคำกวีที่สร้างสรรค์
เธอจูงใจให้ชนมุ่งผลักดัน
เธอสร้างฝันงดงามทุกยามมา 

หากขาดเธอนักบวชเล่าจะเปล่าว่าง
หากเธอห่างปราชญ์ใดจะใฝ่ศึกษา
หากปราศเธอโลกคงไร้ในพุทธา
หากเธอไม่กลับมา..ฉันอาดูร...