12 เมษายน 2556 22:03 น.

นกน้อยที่หายไป...

คีตากะ

ราววิหคนกเถื่อนคล้อยเคลื่อนหาย
ประหนึ่งพ่ายกลแห่งการแข่งขัน
ทิ้งกรงเปล่าเจ้าร้างห่างจาบัลย์
สิ้นเสียงเคยจำนรรจ์มาผันแปร

บินสู่ไพรไกลพรากทิ้งซากฝัน
ถ้อยรำพันแห่งกวีมิแยแส
ลืมสุขเศร้าเท่าทันไม่หันแล
มาพ่ายแพ้กลางทางพลันร้างเลือน

ก่อนเจื้อยแจ้วแว่วเสียงสำเนียงใส
มีหัวใจแห่งฟ้าภาษาเหมือน
ร้อยเรียงบทรจนาพาย้ำเตือน
ยังชนเลือนโศกเศร้าเล่ากลอนกานต์

ปานประหนึ่งเสียงสวรรค์สร้างสรรค์โลก
มาบินโบกห่างไกลไม่สื่อสาส์น
ฤาบาดเจ็บเหน็บหนาวเจ้าร้าวราน
แพ้ดวงมานแห่งตนจำนนถ้อย

ฤาบัดนี้วิถีธรรมล้วนต่ำตก
เมืองยับพังดั่งนรกอกท้อถอย
จิตระส่ำจำลามาทิ้งรอย
ลืมคำร้อยเทิดธรรม์พรรณนา

ฤาคืนลับกลับไพรในปัจฉิม
เพียงเสพลิ้มทิพย์รสปลดสังขาร์
บรรลุแมนแดนทิพย์นิพพิทา
เริงหรรษาลืมกรงเคยหลงวน

2127

love

comment

12 เมษายน 2556 22:03 น.

ทางเดินของชีวิต....

คีตากะ

กลางท้องทุ่ง
หอมจรุงไอดินถิ่นหรรษา
รวงข้าวเรียวเคียววงดงชาวนา
หลังสู้ฟ้าหน้าเปื้อนเหมือนโจรไพร

เด็กเลี้ยงวัว
เดินเงียงัวตามหลังยังแห่งไหน
หวังทุ่งหญ้าขจีมีไม่ไกล
ตัวดำไหม้แสงแดดแผดกายา

ชนบท
ทางเคี้ยวคดบทเรียนเพียรศึกษา
มาตรต้อยต่ำคำคนบ่นพรรณนา
เพียงคาถาพรให้ใจฮึดสู้

การแข่งขัน
เพียรบากบั่นฝันไกลไม่อดสู
ล้วนมีชัยใจแกร่งแหน่งศัตรู
เพียงแพ้อยู่แต่ใจในตัวตน

จุดสูงสุด
ยากเร่งรุดจิตใจให้สับสน
ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาวร้าวกมล
พลาดร่วงหล่นสู่เหวลึกสำนึกนาน

เพียงหลงรัก
เกมกับดักหนักจิตคิดหักหาญ
อารมณ์ป่วนชวนไหวให้ร้าวราน
จนนมนานโถใจไยโง่งม

อยู่ที่ใจ
สุขทุกข์ใดมีจิตคิดผสม
สมองขยะสะสางหมางอารมณ์
ดับงายงมบางคราวร้าวฤดี

เรียนซ้ำชั้น
ผ่านคืนวันซ้ำซากยากสุขี
บทเรียนเดิมเพิ่มปัญญาทุกนาที
ชนย่ำยีเรียกเด็กโข่งโค้งคำนับ

สัจธรรม
จิตน้อมนำคำหยามตามสดับ
ฝึกจิตใจไปพลางวางระงับ
เผยความลับแก่นแท้แค่ปล่อยวาง

ความว่างเปล่า
ใจดวงเก่าดวงเดิมเติมสิ่งหมาง
จากทารกหมกสีที่อำพราง
โลกกล่าวอ้างคำลวงตกบ่วงมาร

เสียงดนตรี
มโหรีแห่งสวรรค์พลันขับขาน
นำทางจิตพิศแสงแห่งวิญญาณ
แว่วกังวานเนืองนิตย์นิจนิรันดร์

เสียงหัวเราะ
เปลือกกระเทาะความเขลาเทียบเท่าฝัน
โซ่ชีวิตติดตรวนชวนงงงัน
เพียงใจนั้นปรุงแต่งแสร้งเรื่องราว

1708

love

comment

12 เมษายน 2556 22:04 น.

คริสต์มาส...

คีตากะ

อย่าถามฉันว่าพรุ่งนี้จะมีไหม
เพราะหัวใจเฉื่อยชาล้าสมอง
โลกแปลกไปไกลกว่าจะเหลือบมอง
หยุดจับจ้องด้วยเหนื่อยนักหนักเปลือกตา

โมงยามนี้มีเหลือเพื่อหยุดพัก
อยู่จมปลักกับซากหวังยังโหยหา
มงกุฎหนามที่เธอครอบมอบให้มา
แทนคำว่าขอบคุณกรุ่นสัมพันธ์

ถึงความรักจักจางหายมลายโลก
กายชุ่มโชกเลือดหลั่งรินสูญสิ้นฝัน
ถึงเมตตาแห้งเหือดหายกลายเป็นควัน
แผลนับพันจากคมมีดกรีดทิ้งรอย

แต่วันหนึ่งฉันจะมาอีกคราครั้ง
ต่อเติมหวังด้วยศรัทธามิล้าถอย
มือถือมีดกรีดหัวใจให้เป็นรอย
เพื่ออย่างน้อยเพียงรู้ฉันนั้นหายใจ....

1059

love

comment

12 เมษายน 2556 20:46 น.

จิตบริสุทธิ์ดินแดนจึงบริสุทธิ์

คีตากะ

สิ่งที่เห็นเป็นไปไม่แจ่มแจ้ง
หวาดระแวงหวั่นผวาน่าใจหาย
แลเล็งโลกโศกนักชักวุ่นวาย
ความทุกข์กรายทั่วหล้าประชาตรม

สิ่งที่ยินยังโสตเหมือนโหดร้าย
โลกพริ้งพรายกลายหมองต้องขื่นขม
ความหวาดกลัวแพร่ทั่วไปในสายลม
เสียงระงมร่ำไห้ใจวังเวง

สิ่งที่รู้หยั่งทราบเหมือนบาปเคราะห์
คอยกุมเกาะกินโลกโยกข่มเหง
ทิ้งซากศพลบชำระเลือดละเลง
เหลือบทเพลงแห่งความเศร้าเคล้าระคน

สิ่งที่ได้สัมผัสยากขัดขืน
ปลุกชนตื่นจากฝันอันสับสน
สร้าง ทำลาย หลายครั้งในวังวน
สิ่งใดฤา?...คงทน...บนรอยกาล

สิ่งที่รู้สึกได้...ใกล้สิ้นสุด
ก้าวถึงจุดเปลี่ยนแปลงแห่งสงสาร
ล้างภาพลวงทวงถามความเบิกบาน
ผลิสะคราญกลางใจใสพิสุทธิ์....

ที่มาจากพระสูตรชื่อวิมลเกียรตินิทเทสสูตร
พุทธพจน์ที่ว่า " พึงชำระจิตแห่งตนให้บริสุทธิ์สะอาด
เมื่อจิตบริสุทธิ์สะอาดดีแล้ว พุทธเกษตร(ดินแดนพุทธะ)
ก็ย่อมบริสุทธิ์สะอาดตามไปด้วย"