24 มีนาคม 2550 15:24 น.
คีตากะ
พระผู้สร้างทรงสร้างสรรค์จักรวาล
เกิดผลงานอันประณีตวิจิตรศิลป์
แต้มแต่งสีที่หลากล้ำได้ตามจินต์
ราวศิลปินจินตนาเกินกว่าเดา
สุริยันจันทราดาราพราย
พฤกษ์พงไพรสายธารลานหุบเขา
สร้างมนุษย์สุดประเสริฐเกิดแทนเงา
พระองค์เล่าเท่าเทียบเปรียบบิดา
โลกาล้ำงามตาตามประสงค์
น่าใหลหลงคงเวียนว่ายคล้ายปริศนา
เฉกละครหลากตอนย้อนวิญญา
มิเลิกลาน่าสนุกบ้างทุกข์ทน
อารมณ์ขันอันพระองค์จำนงหมาย
แฝงเลศนัยให้พินิจคิดสักหน
โบสถ์วิหารอันพระองค์ดำรงตน
กลับสร้างไว้ในใจคน....ค้นบ่เจอ !
24 มีนาคม 2550 14:29 น.
คีตากะ
เรือลำใหญ่ได้จอดทอดสมอ
เทียบท่ารอต่อชนคนทั้งหลาย
เพื่อพาข้ามลำธาราชลาลัย
สู่แดนใหม่ไร้ทุกข์สุขาวดี
ทะเลทุกข์กว้างไกลเหมือนไร้ฝั่ง
ลมบ้าคลั่งอาจฝังร่างกลางวิถี
คลื่นถาโถมโหมใส่ไร้ไมตรี
ห้วงนทีที่เชี่ยวกรากลำบากไป
เรือเทียบท่าชลาศัยจวนใกล้ออก
คู่รักบอกอำลาน้ำตาไหล
โบกมือลาญาติกาก่อนลาไกล
สุดใจหายหวังได้พบสบอีกครา
เรือออกแล่นสู่แดนที่นิรทุกข์
ยามกลียุคทุกข์เข็ญเข้าเข่นฆ่า
จำล่องเรือเหนือน้ำทางสัมมา
สุดขอบฟ้าคงฝ่าไปไม่หวนคืน...
22 มีนาคม 2550 17:56 น.
คีตากะ
อาทิตย์อุทัยไขแสงแดดแรงกล้า
ท้องนภาไร้เมฆเฉกทาสี
อากาศร้อนตอนบ่ายคล้ายอัคคี
ราวบดขยี้ชีวีเราเป็นเถ้าถ่าน
พลันลมแรงแฝงไอของสายฝน
ฟ้าคำรนต้นไม้ไหวใบโปรยหว่าน
ฟ้ามืดดำคล้ำหม่นดังมนตร์มาร
คนลุกลนอลหม่านทุกย่านไป
แต่แล้วฝนหล่นปลายคล้ายลวงล่อ
เพียงแต่ก่อส่อแววแล้วจางหาย
ฝนหลงฟ้ามาปรอยแล้วลอยไกล
ความร้อนคลายหายดับกลับลับตา
สิ่งทั้งหลายไม่พ้นเหมือนฝนนี้
เกิดดับมีหนีหายให้กังขา
แม้ความคิดจิตใจในอุรา
ยังพลอยฟ้าพลอยฝนสับสนจริง.....
15 มีนาคม 2550 18:59 น.
คีตากะ
แล้งย่างกรายไฟป่าลามมาถึง
ป่ากว่าครึ่งจึงมอดวอดสลาย
เหล่าสัตว์ป่าจราจลทนหนีตาย
หมอกควันไฟได้แพร่แผ่ปกคลุม
เมืองสลัวมัวหมองมองมืดมิด
มีมลพิษทั่วทิศไปจากไฟสุม
คนสัญจรเดือดร้อนตอนไฟรุม
พลอยกลัดกลุ้มรุมเร้าเศร้าหทัย
แต่ไฟป่าพล่าผลาญมีวันดับ
ไฟในใจใครจะดับให้ลับหาย
สร้างแต่ทุกข์ลุกลามทุกยามไป
น้ำแค่ไหนในคงคาจะมาพอ
ธรรมชาติอาจมีสิ่งที่บอก
ทั้งไฟนอกไฟในใครคนก่อ
ควรตริตรองลองใคร่ในต้นตอ
ความทุกข์ท้อรอให้ใครดับเย็น.....
15 มีนาคม 2550 17:20 น.
คีตากะ
บินถลาฟ้ากว้างหนทางไกล
นับพันไมล์ใต้ฟ้าปีกกล้าแข็ง
สายลมกล้าฝ่าฟันมิหวั่นแรง
เจ้านกแร้งแห่งภูผาหิมาลัย
ข้ามเขตแดนแคว้นอยู่ชมพูทวีป
ไกลลับลิบพริบตาเจ้ามาไหว
ท่องฟ้ากว้างอย่างเสรีที่เป็นไท
ความเป็นไปหลายหลากประจักษ์ตา
จมูกไวสายตาคมกล้ายิ่ง
ไยทอดทิ้งสิงขรร่อนถลา
มีสาสนใดให้ถือหรือหลงมา
ทิ้งปริศนา "อย่าประมาทอาจมรณัง"
หิมาลัยใหญ่ยิ่งสิ่งสูงสุด
เปรียบประดุจพุทธรรมคำสอนสั่ง
สังขาราแค่มายาหาจีรัง
ย่อมผุพังดั่งอาหารหวานแร้งกา....
หน้าส่วนตัว
1808
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟคีตากะ
