กลิ่นเถ้าธุลีศรีอยุธยา

คีตากะ

จากปฐมทวารวดีศรีเมืองมิ่ง
ร่องรอยทิ้งซากอิฐแทนปริศนา
จากกรุงเทพทวาราวดีศรีอยุธยา
ซากวัดวากรุงเก่ากลิ่นเถ้าไฟ

กาลเพลากลบฝังความหลังลับ
ทวีทับทุกข์เทวษเหตุล่มสมัย
การแก่งแย่งอำนาจขาดสีลมัย
ชีวาลัยล่วงลับสุดนับคณา

สองคชสารสัประยุทธ์สุดวิปโยค
หญ้าน้อยโศกย่อยยับรับทุกขา
ผลัดเปลี่ยนกี่แผ่นดินสิ้นนครา
พ่ายกรรมาแพ้กาลแหลกลาญลง

รุ่งเรืองก็ล่มสลายในปลายสุด
พระสัมพุทธตรัสไว้ให้คลายหลง
เพียงคุณงามความดีที่ดำรง
สืบชาติพงศ์จนถึงซึ่งนฤพาน...
				

สงครามเส็งเคร็ง

คีตากะ

วางดาบจึ่งบรรลุสรรเพชุดา
พระพุทธาพจนารถประกาศสอน
มหาโจรองคุลีมาลแต่กาลก่อน
โลภโกรธหลงดุจดาบซ่อนกัดกร่อนจินต์

ชีวิตแลกด้วยชีวิตอย่าคิดหนี
ทวีปทั้งสี่ดุจพี่น้องเกี่ยวข้องสิ้น
ฆ่ากันไปได้อะไรในแดนดิน
เพียงมลทินกรรมชั่วติดตัวไป

ผลปาณาติบาตอำนาจเหลือ
ขาดเอื้อเฟื้อเมตตาพาหม่นไหม้
ย้อนผลส่งสงครามรุกลามไป
ปานดั่งไฟไหม้ป่าพาวอดวาย

นี่แหละหนามนุษย์สุดประเสริฐ
ล้ำเลอเลิศปัญญาน่าใจหาย
สร้างอาวุธฆ่ากันอันตราย
โลกวุ่นวายปานนรกอกระกำ....


				

เนกขัม

คีตากะ

จับหัวหรือจับหางจงอางร้าย
ย่อมมิวายถูกแว้งกัดต้องบัดสี
สะสมบุญตุนบาปตราบชีวี
ยากหมายหนีห้วงทุกข์จ้องรุกราน

หลงละเมอเวียนวนบนกองขยะ
ย่อมยากละความเหม็นเป็นสุขศานติ์
กว่านอนลงดงดอกสุมามาลย์
จึ่งประทิ่นกลิ่นหวานสราญใจ

มาตรอยู่บ้านวิหารถ้ำหรือจำวัด
ครองคฤหัสถ์บรรพชิตสถิตไหน
แสวงหาสารัตถะประโยชน์ใด
ธรรมหาได้เปลี่ยนแปรแค่จิตต่าง

ถึงโลกแตกจักรวาลพานล่วงลับ
ชีวิตดับลับไปให้หม่นหมาง
ไม่หลงเหลือสิ่งใดให้เปล่าว่าง
สิ้นทุกอย่างแต่ธรรมยังดำรง....

				

บิดรมารดา

คีตากะ

ธรรมสาบสูญ

คีตากะ