13 สิงหาคม 2558 22:38 น.
คีตากะ
ดวงตาอันว่างเปล่าเฝ้าจับจ้อง
ยังเหม่อมองเพียงเธอเอ่อความหมาย
แต่ภาพเบลอแห่งฝันพรรณราย
รั้งใจกายเธอสิ้นทั้งอินทรีย์
มืออันอ่อนแรงล้ายังคว้าไขว่
กุมเธอไว้ยามเศร้าเฝ้าถอยหนี
แต่วัตถุฉุดกระชากลากคนดี
จนไม่มีแม้เวลาชายตามอง
บทเพลงซึ้งปนเศร้าเฝ้าขับขาน
เพียงมอบแด่ดวงมาลย์วารหม่นหมอง
แต่เสียงแห่งภูตพรายหมายจับจอง
คงครอบครองโสตเธอจนเพ้อเลือน
หัวใจรักหนึ่งดวงอันห่วงหา
แทรกลมมามอบเธอเสมอเหมือน
แต่รักลวงรุมเร้าเฝ้าบิดเบือน
เธอจึงเชือนแชฉัน...ไม่หันมา...
13 สิงหาคม 2558 22:37 น.
คีตากะ
ขอเป็นคนสุดท้าย.....ในหลายร้อย
ที่เธอคอยคิดถึงคำนึงหา
ก่อนชีวิตล่วงลับกับเวลา
แม้ศรัทธาเพียงน้อยค่อยคำนึง
ขอเป็นคนคนนี้...ที่ท้ายสุด
อาจรั้งฉุดใจเธอเหม่อคิดถึง
ก่อนความมืดเข้าครองคล้องรัดรึง
จมก้นบึ้งชีวิตคิดถึงกัน
ขอเป็นคนท้ายสุด...เธอหยุดคิด
ถึงชีวิตแรกเริ่มประเดิมฝัน
แล้วพานพบรอยใจในผูกพัน
ครั้งเรานั้นร่วมสร้างปางบรรพ์มา
ขอเป็นคนคนหนึ่ง...ซึ่งท้ายสุด
อาจรั้งหยุดหัวใจใฝ่แสวงหา
เพียงความรักหลอกลวงบ่วงมายา
ดับโศกาชั่วกัลป์นิรันดร...
30 กรกฎาคม 2558 13:07 น.
คีตากะ
รอยยิ้มนั้นบาดใจหวั่นไหวจิต
อาจพิชิตกองทัพนับหมื่นแสน
ดวงพักตร์ดั่งเทพธิดาฟ้าเมืองแมน
ชายทั่วแดนลุ่มหลงอนงค์นาง
เธอปรากฏเบื้องหน้าพาคลุ้มคลั่ง
ยากยิ่งหยั่งดวงจิตคิดสะสาง
ฟากฟ้าใดส่งมาพาเลือนราง
สบเนตรนางความหมองล่องมลาย
รอยยิ้มฝากรอยใจให้คิดถึง
สุดตราตรึงภาพเธอละเมอฉาย
ยังปรากฏกลางทรวงมิล่วงคลาย
พาวุ่นวายยิ่งนักสุดจักปาน
มาตรแม้นมิสบหน้าเพียงคราหนึ่ง
พาคิดถึงร่ำไปให้ร้าวฉาน
เพ้อรำพึงถึงเธอเหม่อวิญญาณ
จนการงานมิอาจทำเฝ้าคำนึง
เธอมีจริงสิ่งลวงฤาสรวงสร้าง
ยากปล่อยวางอำนาจความคิดถึง
จะอยู่ไกลเพียงใดใจรำพึง
ยังตราตรึงยิ้มนั้น...ฝันละเมอ....
30 กรกฎาคม 2558 13:08 น.
คีตากะ
ลูกกลมใส...สวยพราวราวดวงแก้ว
สีเพริศแพร้วยามต้องแสงส่องฉาย
มุมหักเหสร้างสรรค์พรรณราย
เกิดเส้นสายเจ็ดสีมณีปาน !
ดั่งมณีรัตน์สีใสในหัตถ์น้อง
รามสูรปองไล่ล่าเงื้อง่าขวาน
นางเมขลาหลบเร้นเผ่นทะยาน
ดลพิมานปั่นป่วนเสียงครวญครืน
ทรัพย์สมบัติพัสถานตระการเนตร
มักก่อเหตุเหลือคณาหากฝ่าฝืน
แหวกกฎเกณฑ์แห่งสวรรค์อันยงยืน
พาล้มครืนเศรษฐกิจชีวิตพัง
แท้เป็นเพียงฟองสบู่แลฟูฟ่อง
ปัจฉิมล่องหนหายกลายสิ้นหวัง
ภาพงดงามแปรเปลี่ยนเพี้ยนน่าชัง
ความจีรัง...หามิได้...ในโลกา...
10 เมษายน 2556 21:36 น.
คีตากะ
อยากจะร้องเพลงกล่อมทำนองซึ้ง
มอบเธอซึ่งปวดร้าวคราวสับสน
เรื่องราวรักรบกวนชวนวกวน
จากตัวตนบางใครในวันวาน
เธออาจท้อต่อใจที่ไหวหวั่น
สุดจะกลั้นน้ำตาพาร้าวฉาน
กัดกร่อนทรวงเนิ่นมาพร่าซมซาน
มันจะผ่าน...ผ่านไปอย่าได้เกรง
หากเหนื่อยนักพักก่อนย้อนดูจิต
เพียงความคิดเคลื่อนไหวไล่ข่มเหง
ใครเล่าใครตอกย้ำซ้ำตัวเอง
ประพันธ์เพลงบทเศร้ามาเนานาน
เธอทำดีที่สุดแล้วแก้วตาเอ๋ย
ทุกคนเคยพลาดผิดหลงทิศสถาน
เพียงบทเรียนสอนใจในวันวาน
ให้เธอหาญวันพรุ่งรุ่งทิวา
ฟ้าคงรู้สิ่งเธอพบเจอผ่าน
ดินคงจารจดไว้ให้ศึกษา
แม้ไร้คนเข้าใจในกานดา
อย่าลืมว่ามีฉันนั้นอีกคน...
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
2190
