ครูต้นทาง...

คีตากะ

รักษาการในตำแหน่งคนเศร้า...

คีตากะ

ณ เวลาอันเป็นทิพย์...

คีตากะ

ท่อนซุงในดวงตา

คีตากะ

เทือกเขาถนนธงชัย - ตะนาวศรี
ขุนคีรีเสียดฟ้าท้าสวรรค์
ป่าปกคลุมทอดยาวพราวลาวัณย์
ทอดกางกั้นทิศประจิมดั่งปราการ

เกิดแควน้อยแควใหญ่หลั่งไหลล่อง
ก่อแม่กลองบรรจบพบสองละหาน
ณ ปากแพรกแยกสิ้นถิ่นเมืองกาญจน์
ท่องท้องธารรินไหลในเรือนแพ

สายน้ำใสได้ทัศน์มวลมัจฉา
ว่ายไปมาท่องธารต้านกระแส
ดั่งดวงจิตจำรัสทัศนาแล
ย่อมพบแต่ความจริงสิ่งโสภา

มาตรมืดบอดมัวหมองยามมองผ่าน
เพียงพบพานความทรามตามโถมถา
ฝุ่นในเนตรของเขาเฝ้าพรรณา
ซุงในตาของตน...ไม่สนใจ...
				

ตาลยอดด้วน...

คีตากะ

บนถนนลูกรังริมฝั่งทุ่ง
ฝุ่นคละคลุ้งค่อยคลายมลายสูญ
กลีบสีเหลืองสดใสใต้โคนคูน
แลจำรูญยามเย็นเด่นสะคราญ
 
นกกระยางเยื้องย่างบนทางเปลี่ยว
ลมกอดเกี่ยวกิ่งกกโยกผสาน
ดอกผักตบสีม่วงพวงผลิบาน
ครอบครองธารสองฝั่งยังงดงาม
 
บนถนนว่างเปล่าทาบเทาหม่น
ลูกรังปนโมลาสราดรดหลาม
กลิ่นน้ำตาลโชยทุ่งฟุ้งทุกยาม
คอยช่วยปรามธุลีแดงลอยแรงลม
 
ตาลยอดด้วนเดียวดายยืนปลายทุ่ง
ดับการปรุงภพชาติพิลาสสม
คอยประกาศสัจธรรมท่ามสายลม
ที่ครอบห่มทุ่งธารผ่านเดือนปี
 
คืออนุสรณ์สอนฉันในวันพรุ่ง
ผ่านท้องทุ่งยามเย็นเป็นสักขี
ท่ามต้นข้าวช่อเรียวเขียวขจี
แทนวจีกวีวงศ์องค์ศาสดา...



 

เธอจงละความพอใจ ความกำหนัด
ความเพลิดเพลิน 
ความทะยานอยาก ในเวทนา ... ในสัญญา ...
ในสังขาร ...ในวิญญาณเสีย ด้วยอาการอย่างนี้ 
วิญญาณนั้นจักเป็นธรรมชาติ
อันเธอละได้แล้ว 
ตัดรากขาดแล้ว
ทำให้เป็นเหมือนตาลยอดด้วน 
ทำไม่ให้มี ไม่ให้เกิดอีกต่อไปเป็นธรรมดา.


 พุทธวจน...