17 กุมภาพันธ์ 2549 15:56 น.
คิน
๑
แว่ววันวานหวามหวานปานน้ำผึ้ง
คลอเคลียซึ้งแนบเนื้อสนิทนิ่ม
สรรพรางค์นางร่างนั้นเย้ายวนอิง
อยากแอบซบอกหญิงมิวายวาง
๒
พักตราผ่องผุดผาดสะอาดใส
ยามสบนัยน์เนตรน้องมิหมองหมาง
ดวงกลมโตระยับรับกับปราง
ปากบนบางล่างช่างอิ่มชวนลิ้มรส
๓
แรกเริ่มคำขับขานหวานจับจิต
ไร้จริตมารยาทที่โป้ปด
แสนฉลาดเอาใจไม่มีลด
กาลพี่ทดท้อแท้แม่ปลอบปลุก
๔
บางคราวพลั้งพลาดผิดไม่คิดโกรธ
คำขอโทษมิเรียกร้องให้ต้องทุกข์
เป็นแต่เพียงทุกทางทำเพื่อสุข
ไม่เคยเผลอรนรุกลากทุกข์มา
๕
แสนเนิ่นนานที่เจ้าเฝ้ามอบให้
จักเหลวไหลให้ใครครหา
แม้สักนิดพิศไม่เห็นเลยสักครา
ถึงมีชายมากหน้าเวียนมามอง
๖
เสน่ห์เจ้ายวนเย้าเร้าใจรัก
หนุ่มน้อยใหญ่จึงอยากเป็นเจ้าของ
ชายคนรักก็หวั่นไปตามทำนอง
ที่สมปองน้องรักรึหักใจ
๗
จนกาลผ่านวัยเปลี่ยนเวียนเข้าสู่
ปัจฉิมวัยใครใครรู้เลี่ยงไม่ได้
แต่ทุกวันทรามวัยแปลงแค่กาย
จิตมิได้แปรเปลี่ยนผิดเพี้ยนเดิม
๘
เคยยังรักยังห่วงใยอย่างไรเจ้า
ก็ยังเฝ้าปรนนิบัติวัตถากเพิ่ม
ความหวานหวามในรสรักยังดุจเดิม
เช่นแรกเริ่มวันแลกรักที่ผ่านมา
๙
จวบจนวันวันนี้พี่สิ้นแล้ว
กายน้องแก้วจำต้องพรากวาสนา
กายสั่นเทิ้มกอดร่างเจ้าร้างวิญญา
จงสุขเถิดยอดกัลยาแก้วตาพี่
หน้าส่วนตัว
1085
