31 ธันวาคม 2545 18:44 น.
คะน้า
ถ้าความคิดถึงคือกระแสจิต
วันนี้เธอคงไม่ได้คิดถึงฉัน
จึงไม่ได้รู้สึกทรมานเหมือนทุกวัน
หัวใจที่เคยไหวสั่นเริ่มนิ่งลง
ฉันออกมาสูดอากาศในยามเช้า
ลบลืมความเศร้าและความหลง
หัวใจในวันนี้อาจยังไม่มั่นคง
อีกไม่นานคงปลงและจะไม่หลงอีกต่อไป
หยุดแบ่งใจให้กับธรรมชาติ
นั่งมองภาพวาดของวันใหม่
แสงตะวันเรืองรองที่ขอบฟ้าไกล
นกร้องปลอบใจให้รอวันใหม่ที่ใกล้เข้ามา
วันที่ฉันจะลืมเรื่องทุกสิ่ง
ละทิ้งความเศร้าเพื่อก้าวไปข้างหน้า
ไม่มีให้เห็นร่องรอยของหยาดน้ำตา
และหยุดความปวดปร่าของหัวใจ....
31 ธันวาคม 2545 18:35 น.
คะน้า
ฉันไม่ได้มาที่นี่ด้วยความบังเอิญ
แต่เพราะความคิดถึงที่ล้นเกินและโหยหา
คิดถึงที่เก่าๆที่เคยมีเราจึงแวะมา
คิดถึงความรู้สึกที่มีค่าเกินบรรยาย
จึงกลับมานั่งเก้าอี้ตัวเดิมในวันนั้น
รอคอยความผูกพันที่เลือนหาย
รอคอยเธออยู่แม้เธอไม่รู้ว่ามีใคร
คิดถึงจนล้นใจเฝ้ารอความรักที่หายไปให้กลับมา....
29 ธันวาคม 2545 00:00 น.
คะน้า
แสงอาทิตย์เริ่มอ่อนแรง
หัวใจก็แกว่งและสับสน
คืนค่ำช่างมืดมน
คิดถึงใครบางคนสุดหัวใจ
นานแล้วที่ร่ำลา
ยังห่วงหาจะชิดใกล้
แต่ใครบางคนที่จากไป
กลับไม่มีเยื่อใยให้กับเรา
กลางคืนช่างมืดมิด
หัวใจฉันปิดสนิทกับวันเก่า
โหยหาแต่คืนวันที่มีเรา
ไม่อาจลืมภาพเก่าๆระหว่างกัน
28 ธันวาคม 2545 19:08 น.
คะน้า
ทำไมถึงต้องเป็นฉัน
ที่ยังทรมานกับคืนวันอันหม่นไหม้
คิดถึงแต่ช่วงเวลาที่หายไป
คิดถึงแต่คำพูดสุดท้ายที่ชาเย็น
ถ้อยคำเธอไม่ต่างไปจากมีด
ทั้งบาดทั้งกรีดความรู้สึกให้เห็น
ไม่รักกันแล้วจึงพูดได้อย่างเลือดเย็น
ไม่รับรู้และไม่เห็นว่าฉันจะเป็นเช่นไร
จบแล้วความผูกพันอันเลือนลับ
วางหูโทรศัพท์แล้วร้องไห้
ไม่มีเธออีกแล้วให้อุ่นใจ
ไม่รักฉันอีกแล้วใช่ไหม....คนดี
28 ธันวาคม 2545 18:58 น.
คะน้า
จรดปากกาลงกับแผ่นกระดาษ
พยายามเขียนถึงสิ่งที่ขาดไปจากชีวิต
ทบทวนทุกเรื่องราวที่ถูกปิด
ในช่วงเวลาที่ใกล้ชิดใครบางคน
ฉันมีรอยยิ้มทุกครั้งที่นึกถึง
และมีภาพของใครคนหนึ่งทุกแห่งหน
มีความทรงจำที่อบอุ่นมาแฝงปน
มีความรักที่เปี่ยมล้นอยู่ในใจ
วันคืนดีดีเหล่านั้น
ยังคงอยู่กับฉันไม่เลือนหาย
จะรักเธอให้เนิ่นนานตลอดไป
จนกว่าลมหายใจสุดท้ายจะหยุดลง...
หน้าส่วนตัว
1006
