29 กรกฎาคม 2544 01:33 น.
คะน้า
ชิงช้าบนลานกว้าง
ที่ว่างของเธอและฉัน
ที่ที่เคยผูกสัมพันธ์
และบอกลากันเพื่อจากไป
กลับมายืนที่เก่า
มองเห็นรอยเศร้าที่จางหาย
ชิงช้าบนลานทราย
ผุสลายไปตามเวลา
ไม่มีอะไรคงทน
ความรักความหม่นที่เคยค้นหา
ความเศร้าเสียใจที่ผ่านมา
พอถึงเวลาก็จางหายไป
ความเศร้ากลายเป็นอดีต
ที่ขึดชีวิตขึ้นใหม่
ทิ้งรอยแผลเป็นในใจ
ย้ำเตือนเอาไว้...ว่าอย่าให้ใครมาซ้ำรอยเดิม
20 กรกฎาคม 2544 08:57 น.
คะน้า
เธอรู้มั๊ย
ว่าฉันขาดอะไรยามเธอไกลห่าง
ยามที่คิดว่าความรักเริ่มจืดจาง
ฉันเหมือนขาดทุกอย่างไปจากใจ
เธอคงไม่รู้หรอกคนดี
ความต้องการที่มีคืออยู่ใกล้
หากเธอเข้าใจเธอคงไม่ไป
และไม่ปล่อยให้ต้องเหงาใจอย่างที่เป็น
14 กรกฎาคม 2544 11:33 น.
คะน้า
มีคำพูดมากมาย
แต่ฉันไม่อาจอธิบายออกมาได้
คำว่ารัก...ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร
มันไม่ง่าย และคงไม่สำคัญ
ฉันไม่รู้เลย
ว่ามันจะเคยมีความหมายเพียงนั้น
ฉันนึกว่าเพียงการกระทำคงเทียมทัน
คำสั้นๆ...ไม่รู้เธอนั้นเฝ้ารอ
ฉันไม่รู้ว่าเธอกริ่งเกรง
ตอนนี้ฉันเองจะต้องเป็นคนวอนขอ
คำขอโทษไม่รู้ซักเท่าไรจึงจะพอ
ที่ปล่อยเธอรอ...จนเกือบสายไป
14 กรกฎาคม 2544 10:17 น.
คะน้า
จริงอยู่ว่าฉันไม่เคยลืม
แต่มิอาจกลับคืนไปเป็นเหมือนเก่า
ไม่อยากให้บทสุดท้ายจบลงตรงความเศร้า
อย่ารื้อฟื้นเรื่องเก่าระหว่าเราอีกเลย...
13 กรกฎาคม 2544 06:23 น.
คะน้า
เปลือกแข็งของเนื้อไม้
ซ่อนสายใยที่ไหวอ่อน
เกาะเกี่ยวเป็นกลุ่มก้อน
แข็งอ่อนแต่เนื้อใน
เปลือกแข็งในใจฉัน
หุ้มกันความหวั่นไหว
๋ซ่อนปิดความร้าวใจ
แสดงไว้เพียงภาพลวง...
หน้าส่วนตัว
1107
