7 พฤษภาคม 2545 00:38 น.
คะน้า
เปิดอ่านบัณทึกเล่มเก่า
ที่เขียนขึ้นจากวันที่มีเราในครั้งนั้น
ทุกบททุกตอนทุกตัวอักษรเหมือนยิ้มให้กัน
มีเธอมีฉันมีภาพของวานวันที่แสนดี
เปิดอ่านไปถึงกลางหน้า
พบเจอรอยน้ำตาชะคราบปากกาจนเลือนสี
ลายมือยุ่งเหยิงกับอารมณ์ที่กระเจิงไม่เหลือดี
รอยยับยู่ยี่เกลื่อนในบัณทึกเล่มนี้ของเรา
มันปะปนไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ
มีหัวใจที่บ่มเพาะในความเงียบเหงา
มีคราบน้ำตาจากวันเวลาระหว่างเรา
ท้ายบัณทึกเล่มเก่ายังมีบทจบความรักเราที่ไม่เคยลืม
21 เมษายน 2545 16:33 น.
คะน้า
มันจบลงก็ดีแล้ว
ไม่ควรเก็บเศษแก้วที่แตกหัก
ควรให้เวลากับใจได้หยุดพัก
เหนื่อยเหลือเกินนักกับรักที่ทรมาน
ทุกอย่างจะไม่ให้มันหลงเหลือ
ในเมื่อเรามองความรักคนละด้าน
ความคิดสวนทางความต้องการ
วันเวลาที่ผ่านก็ไม่ต้องการจะจดจำ
ไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บอะไรไว้
เพิ่มรอยด่างในหัวใจให้บอบช้ำ
จะไม่มีอะไรระหว่างเราให้ต้องจำ
ให้มันเลือนหายไปกับคำว่า....เลิกรา
18 เมษายน 2545 21:50 น.
คะน้า
จะหลบซ่อนอย่างไรก็ไม่พ้น
สีหน้าที่สับสนยังมองเห็น
จะปกปิดความรู้สึกช่างยากเย็น
อาการที่ซ่อนเร้นยังแสดง
ถึงจะเติมรอยยิ้มพริ้มใบหน้า
ก็ค้านกับดวงตาเหมือนเสแสร้ง
เสียงหัวเราะเบา-เบายังฟังแปร่ง
เกิดจากใจที่อ่อนแรงเสียเหลือเกิน
ยอมรับว่าที่ผ่านมายังไม่คุ้น
เธอเปลี่ยนความอบอุ่นเป็นห่างเหิน
เปลี่ยนความชิดใกล้เป็นหมางเมิน
ฉันสับสนเสียเหลือเกินกับรักเธอ...
17 เมษายน 2545 20:38 น.
คะน้า
อย่าปล่อยให้ฉันติดอยู่ในความวุ่นวน
ช่วยบอกเหตุผลของรักเราหน่อยจะได้ไหม
คุณเคยรักฉันมากมายเพราะอะไร
จำได้ไหมว่าทำไมถึงรักกัน
....ผมรักในความคิดของคุณ....
....ผมอบอุ่นในความที่คุณคงมั่น...
....ผมคิดถึงวันเวลาที่เราอยู่ใกล้กัน...
....ผมชอบสายตาแบบนั้นที่มองมา...
ประโยคคำพูดทำนองนี้
เคยก่อเกิดความรู้สึกดีดีอันล้ำค่า
เคยทำให้ฉันสุขใจยามที่คุณไกลตา
และทำให้ฉันปวดปร่าเมื่อรู้ว่าคุณเปลี่ยนไป
17 เมษายน 2545 20:24 น.
คะน้า
ถ้าฉันมีเวทมนต์คงจะดี
จะสาบหัวใจที่มีให้เป็นหิน
สาบน้ำตาไม่ต้องหลั่งมารดริน
แล้วเสกรักที่โบยบินให้กลับมา...
หน้าส่วนตัว
832
