15 มิถุนายน 2545 14:41 น.
คะน้า
เพราะคิดถึงเธอคนดี
จึงยอมทิ้งศักดิ์ศรีกลับไปหา
อยากปรับความเข้าใจอยากไปเพื่อเห็นหน้า
อยากไปสบตาและบอกว่ายังรักเธอ
ในช่วงเวลาที่เราห่างกัน
อยากบอกว่าฉันยังมีแต่เธอเสมอ
ทุกครั้งที่หลับตายังคงเห็นแต่ภาพเธอ
อยากพบอยากเจอยังอยากกอดเธอทุกนาที
จะทิ้งทิฐิลงเสียให้หมด
และหยุดประชดด้วยการหนี
ลืมเรื่องไม่เข้าใจทั้งหมดที่มี
เพราะตอนนี้ฉันรู้ดีถึงแม้หนีอย่างไรก็รักเธอ
8 มิถุนายน 2545 19:37 น.
คะน้า
ไม่มีอีกแล้วสำหรับคำว่าคนรัก
ไม่มีกระทั่งคำว่าคนรู้จักที่จะให้
ทุกอย่างที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไป
ไม่มีเหลือซึ่งเยื่อใยที่เคยให้ต่อกัน
Board ID : 596
Post By : รหัสสมาชิก : 45 - คะน้า
ไม่มีอีกแล้ววันอบอุ่น
ความอาทรที่เคยครุกรุ่นของเธอและฉัน
หลงเหลือไว้เพียงร่องรอยความผูกพัน
ที่มีเพียงฉันซึ่งเฝ้าฝันอยู่ลำพัง
จาก : รหัสสมาชิก : 7 - ยังแคร์
รหัส - วัน เวลา : 3900 - 07 มิ.ย. 45 - 23:25
จะไม่เห็นอีกแล้ว..รอยอุ่นไอในดวงตา
เหลือเพียงรอยปวดปร่า..ที่สิ้นหวัง
ฝันสลาย....ขณะที่หัวใจพินพัง
ไม่กล้าแม้จะมองเธออีกครั้ง...เพราะฉันยังร้าวรอน
จาก : mono
รหัส - วัน เวลา : 3902 - 08 มิ.ย. 45 - 01:05
ไม่มีแล้วความคิดถึงและห่วงใย
ไม่มีแล้วซึ่งความหมายใจถอดถอน
ไม่มีฉันไม่มีเธอดังเก่าก่อน
เหลือเพียงความร้าวรอนไว้สอนใจ
จาก : นาฬิกาทราย
รหัส - วัน เวลา : 3903 - 08 มิ.ย. 45 - 07:54
ไม่มีอีกแล้วความหอมหวาน
มีแต่ความทรมานในหัวใจที่หวั่นไหว
เมื่อเราต่างมาถึงปราการด่านสุดท้าย
สิ่งที่สูญหายคือหัวใจที่เคยให้ต่อกัน
จาก: คะน้า
แต่งเติมจ๊ะ
มีเพียงความทรงจำอันเลือนลาง
มีความเศร้าที่ไม่จางห่างใจฉัน
ทุกสิ่งสลายมลายพลัน
มีเพียงวันอันไร้ค่าต่อหน้านี้
จาก : รหัสสมาชิก : 367 - jinny_
รหัส - วัน เวลา : 3908 - 08 มิ.ย. 45 - 10:45
คืนวันคงว่างเปล่าและหนาวเหน็บ
ต้องจมเจ็บกับความรักเคยล้นปรี่
เมื่อถึงจุดที่ไม่เหลือความไยดี
ความเจ็บปวดจึงท้นทวีและมากมาย
จาก: คะน้า
แต่งเติมอีกแล้ว
จากวันนี้โลกของฉันคงว่างเปล่า
ไม่มีเรา ที่เคยฝันพลันสลาย
ฝืนใจกลั้นความเจ็บปวดเกินบรรยาย
หวังว่าคงมีซักวันจะลืมได้ -- ลืมว่าเธอเป็นส่วนที่ขาดหายภายในใจ
จาก : monki
รหัส - วัน เวลา : 3909 - 08 มิ.ย. 45 - 18:01
2 มิถุนายน 2545 22:09 น.
คะน้า
เมื่อดนตรีใบไม้ร่ายพลิ้วไหว
ขยับใบป่ายปัดพัดเสียดสี
ใบไม้หนึ่งหลุดจากต้นเริงดนตรี
มองวันนี้ฟ้าดูมีสีสันงาม
ถึงเวลาใบไม้ผจญภัย
สู่โลกไกลที่ได้เคยเฝ้าไต่ถาม
ว่าโลกนี้มีอะไรที่งดงาม
ขอปลิวตามสายลมเที่ยวชมไกล
จึงรู้ว่าโลกนี้มีเขาเขียว
มีป่าเปลี่ยว มีหมู่บ้าน ทั้งน้อยใหญ่
มีเมืองหลวง มีผู้คน ศิวิไลซ์
มีรถราที่ขวักไขว่ไล่ไปมา
มีหมอกควันคละคลุ้งพุ่งจากท่อ
ไอเสียก่อควันพิษติดเบื้องหน้า
คราบกลิ่นไอระเหยไกลไปถึงฟ้า
ลมเริ่มพาพัดใบไม้ไปที่เดิม
เจ้าใบไม้ใบน้อยด้อยความคิด
เคยยึดติดอยู่กับต้นตั้งแต่เริ่ม
ไม่เคยเห็นโลกกว้างทางเพิ่มเติม
โลกสวยเสริมที่เห็นเพิ่มไม่งดงาม
จึงหยุดการผจญภัยไว้แค่นี้
สิ่งที่มีที่หลงเหลือคือคำถาม
เทคโนโลยีคือสิ่งดีคือนิยาม
แต่ความงามอยู่ตรงใหนในโลกเรา....
1 มิถุนายน 2545 21:56 น.
คะน้า
คือชีวิตผลิยอด ลอดจากพื้น
ลำต้นยืนอย่างโอนอ่อนก่อนแข็งกล้า
เติบโตขึ้นจากผิวพื้นพสุธา
ผลิใบหนาซ่อนกายาในป่าไพร
หวังจะเป็นไม้ใหญ่ให้คุณค่า
กาลเวลาชี้วัดจัดเงื่อนไข
อุดมการณ์มากล้นข้นเนื้อใน
คือฝันใฝ่ของไม้ใหญ่อย่างทระนง
เราอาจเป็นเหมือนเช่นต้นไม้ใหญ่
ผลิก้านใบต้านลมแรงอย่างลุ่มหลง
คิดว่าต้นแข็งใหญ่อย่างมั่นคง
รากหยั่งลงตรงผิวพื้นคงลึกพอ
แล้วลำต้นที่ยิ่งใหญ่ให้หักโค่น
เพราะไม่โอนอ่อนไปตามใครขอ
กระแสแห่งคลื่นลมข่มเหลือตอ
ไม้ที่ก่อคุณค่าลดให้จดจำ.......
1 มิถุนายน 2545 21:46 น.
คะน้า
หรือจะมีฟ้าใหนไกลกว่านี้
ให้หลีกหนีหลบหน้าหาเจอไม่
จะซ่อนตัวกลัวคนเห็นไม่พบใคร
จะซ่อนใจปิดบังไว้ไม่ให้เจอ
เมฆเทาหม่นเกลื่อนกล่นบนฟ้ากว้าง
ช่วยปิดทางค้นใจไว้เสมอ
ยามน้ำตารินไหลไร้ใครเจอ
ความไหวเพ้อให้ดับลงตรงฟ้าไกล
พอกันทีเศษธุลีที่แตกร้าว
ความเหน็บหนาวเข้ามาเยือนยามเคลื่อนไหว
ก่อกำแพงให้แข็งแรงในหัวใจ
เข้มแข็งไว้อย่าให้ใครเห็นน้ำตา......
หน้าส่วนตัว
894
