13 สิงหาคม 2545 20:45 น.
คะน้า
หากเธอมีความเงียบเหงาเป็นเพื่อน
ที่คอยหมั่นมาเยี่ยมเยือนอยู่เสมอ
แล้วปิดโลกกว้างใหญ่ไม่ให้พบเจอ
ช่วงโอกาสที่เลิศเลอกับผู้ใด
อยากบอกว่าเธอกำลังเสียโอกาส
ที่มันอาจทำให้เธอพบใครใหม่
เธอต้องกล้าเปิดตาเปิดหัวใจ
ความรักอย่าขี้อายให้กับมัน
ถ้าใช่ก็บอกได้..เลยว่ารัก
ไม่ต้องกลัวอกหักหรือหวาดหวั่น
หากไม่มีรักตอบกลับมาก็ช่างมัน
ความรักของเธอนั้นยังงดงาม
ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นฝ่ายรับ
ให้ความรู้สึกคืนกลับมีคำถาม
แค่ได้รักอย่างเดียวไม่ต้องนิยาม
หัวใจเธอก็งดงามเกินกว่าใคร....
12 สิงหาคม 2545 00:50 น.
คะน้า
ถึงแม้เราไม่ได้อยู่ใกล้ชิด
แปลกที่ไม่เคยคิดว่าห่างเหิน
คงเพราะในความห่างไกลที่ได้เผชิญ
ความคิดถึงยังดำเนินอยู่ต่อไป
ระยะทางอาจกั้นได้แค่สายตา
แต่ความห่วงหายังส่งฝ่าถึงกันได้
แม้ไม่ได้อยู่ในสายตาแต่ก็อยู่เรื่อยมาในหัวใจ
และจะคงอยู่ตลอดไปแอบอุ่นในคำว่า...รัก
23 กรกฎาคม 2545 21:59 น.
คะน้า
คิดถึง....คิดถึงจนชักจะหวั่นไหว
คิดถึงในความรู้สึกที่ไม่เคยคุ้นมาก่อน
ติดอยู่ในอารมณ์ที่รุ่มร้อน
คิดถึงรสสัมผัสทุกขั้นตอนเสน่หา
ปล่อยอารมณ์ให้จมดิ่งให้เหวลึก
ในห้วงแห่งความรู้สึกอันปรารถนา
ปล่อยหัวใจให้ลอยไกลไปถึงฟ้า
ไปสู่แดนสนธยาอันแสนไกล
ณ.ที่นั้นจะมีเพียงเธอและฉัน
กุมมือกันอิงแอบแนบกายใกล้
เบียดกระชับรับไออุ่นกรุ่นละไม
แลกจุมพิตอันหวามไหวให้ติดตรึง
เปลี้องอาภรณ์ที่กั้นขวางพรางโนนเนื้อ
สัมผัสเหนือเนินอกอุ่นครุ่นคิดถึง
สูดกลิ่นอายกายหอมหวานซ่านคนึง
สอดแทรกความลึกซึ้งถึงสองเรา
ขยับรับพยับพรายกายพลิ้วไหว
โอบกอดใจกระโจนไปในขุนเขา
รวมสองร่างเป็นหนึ่งเดียวเกี่ยวพันเงา
ปลดปล่อยความร้อนเร่าเข้าสู่กัน.....
12 กรกฎาคม 2545 14:09 น.
คะน้า
ถ้าหัวใจฉันเปราะบางเหมือนแก้ว
มันคงแหลกไปแล้วนับร้อยครั้ง
ตั้งแต่เธอเดินจากไปไม่กลับหลัง
ทิ้งความรักให้ผุพังไม่ไยดี
แต่หัวใจฉันมันไม่ใช่แก้ว
ไม่อาจแหลกด้วยน้ำมือเธออีกแล้วในวันนี้
ร่อยรอยความบอบช้ำเลือนหายจากความทรงจำที่มี
และแววตาคู่นี้ก็ไร้เงาคนไม่รักดี....เช่นเธอ
3 กรกฎาคม 2545 22:38 น.
คะน้า
นั่งมองเม็ดฝนบนฟ้ากว้าง
หนาวลึกบนเส้นทางที่คว้างไหว
ไม่มีแดดอุ่น ไม่มีคุณ ไม่มีใคร
มีเพียงหัวใจที่เริ่มจะอ่อนไหวลงทุกที...
หน้าส่วนตัว
970
