16 มกราคม 2545 19:26 น.
คะน้า
ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม
เธอถึงยังพูดอยู่ร่ำไปในเรื่องราวเก่าๆ
รอยอดีตยังตามติดเป็นเงา
รู้รึเปล่ามันปวดร้าวทุกคราวที่ฟัง
หากยังเหลือซึ่งเยื่อใย
ก็จงกลับไปฉันไม่ฉุดรั้ง
เหนื่อยแล้วหัวใจไม่อยากรับฟัง
อดีตความหลังที่ฝังใจใคร
อย่าบอกว่ายังรักฉัน
ถ้าในปัจจุบันมันไม่ใช่
ฉันไม่อยากเป็นตัวสำรองของใคร
หากลืมเขาไม่ได้ก็จงกลับไป
ทำตามความต้องการของใจเธอก็แล้วกัน...
13 มกราคม 2545 16:04 น.
คะน้า
โบกบินไปที่แห่งใหนเจ้านกน้อย
มีคนคอยรอเจ้าอยู่เจ้ารู้ไหม
ปีกอ่อนอ่อนร่อนถลาไปแห่งใด
ไม่เหน็ดเหนื่อยบ้างหรือไรไม่กลับรัง
เจ้ายังคงบินไขว่คว้าเจ้านกน้อย
คงค่อยๆอาจต้องการลืมความหลัง
ในวันนี้ตราบที่เจ้ายังมีพลัง
ก็คงหวังทางข้างหน้าที่แสนไกล
โบกบินไปให้ได้รู้เถอะนะเจ้า
หากวันใดเจ้าปวดร้าวกับที่ใหม่
ถึงวันนั้นคงได้รู้ว่าที่ใด
ก็ไม่อาจจะอุ่นได้เท่ารังเดิม....
13 มกราคม 2545 15:50 น.
คะน้า
ที่ภายใต้ชายคาของป่าใหญ่
กิ่งเงาไม้แผ่ร่มห่มขุนเขา
มีสิงสาราสัตว์เป็นเพื่อนเรา
เหล่าไม้เถาดาษดื่นดูชื่นตา
เงียบสำเนียงเสียงคนที่ครื้นเครง
แผ่วบรรเลงบทเพลงของราวป่า
เสียงขับร้องของเหล่านกแปลกหน้า
ส่งภาษาเหมือนดังว่าเสียงดนตรี
ในลำธารมีปลาคอยแหวกว่าย
โขดหินคล้ายเกาะแก่งแต่งวิถี
เสียงน้ำเซาะเลาะไหลให้เปรมปรีดิ์
แต่งแต้มสีเขียวขจีในหัวใจ
ความทรงจำบริสุทธิ์ดุจน้ำค้าง
ที่พราวพร่างกลางป่ายอดหญ้าไสว
บรรยากาศยังอบอวลอยู่ข้างใน
เก็บเอาไว้ในหัวใจมิรู้ลืม.......
12 มกราคม 2545 19:55 น.
คะน้า
หลงเหลืออะไรบ้าง
ระหว่างความเป็นสองเรา
ที่เห็นก็เพียงความผูกพันเก่าๆ
และภาพเงาของเธอผู้แสนดี
เป็นเพียงภาพเงาที่เลือนลาง
ความรักเริ่มถอยห่างแล้ววันนี้
เธอยังทำเหมือนสนใจและไยดี
ในขณะที่ยังมีใครอีกคน
ไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้
ในแบบที่อยู่ไปอย่างสับสน
เพราะเธอไม่เคยคิดเลือกใครสักคน
จะให้ต้องอดทนถึงใหนกัน
อย่าบอกว่า เธอเลือกไม่ได้เลย
อย่าเพิกเฉยให้ใจฉันไหวหวั่น
โปรดเห็นใจและให้ความสำคัญ
อย่าทำร้ายหัวใจฉันด้วยการไม่เลือกใคร...
12 มกราคม 2545 19:55 น.
คะน้า
คนดี..เธอรู้สึก อะไรไหม
ว่ามีใครคอยห่วงใยคิดถึง
มีใจส่งไปให้เพราะดื้อดึง
และรำพึงถึงเธอเป็นบทกลอน
ฉันส่งใจไปให้ทุกเวลา
ถ้าเผื่อว่าคนดีจะไหวอ่อน
มองเห็น หัวใจคน ที่อาทร
ไม่ปล่อยให้เร่ร่อนอีกต่อไป
อยากเห็น หัวใจเธอ ได้เปิดเผย
บอกว่า เคยคิดถึง กันบ้างไหม
เห็นรึเปล่า รอยยิ้ม ในหัวใจ
ที่ส่งให้ เธอไป ทุกคืนวัน...