2 มีนาคม 2545 00:28 น.
คะน้า
คุณคะ....ตอนนี้ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
เหนื่อยจนไม่รู้จะเดินต่อไปอย่างไรไหว
กับปัญหาของเราที่ก่อเอาไว้ตั้งมากมาย
ยังไม่รู้ว่าจุดสุดท้ายจะลงเอยอย่างไร
คุณเคยปลอบให้ฉันเข้มแข็ง
ในวันที่เราต่างก็ล้าแรงและร้องไห้
คุณบอกว่าไม่ว่าปัญหาใดใด
ต้องมีทางออกเข้าได้ในสักวัน
ฉันรู้ว่าคุณเองก็หวาดกลัว
เพราะหนทางมันมืดมัวและหวาดหวั่น
เพียงแต่คุณต้องทำตัวให้เข้มแข็งกว่าฉัน
เพื่อจะกันไม่ให้ฉันต้องเสียขวัญมากกว่านี้
ฉันเองก็อยากจะเข้มแข็ง
ในขณะที่หมดแรงกับความหวังที่ริบหรี่
ยังอยากเคียงข้างคุณตลอดไปนะคนดี
แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่มี...คือเหนื่อยเหลือเกิน..
26 กุมภาพันธ์ 2545 22:04 น.
คะน้า
ถามว่ารักไหมฉันไม่รู้
เพียงแค่รู้สึกอยากจะอยู่ใกล้
ถามว่าคิดถึงไหมหากจากไป
ฉันคงบอกไม่ได้ถ้ายังไม่ถึงเวลา
อาจเป็นเพียงความห่วงใย
ที่เกิดจากชิดใกล้ได้เห็นหน้า
เกิดจากการได้พบเจอกันทุกเวลา
แล้วสะสมเพิ่มค่าความผูกพัน
กลายเป็นความงดงามของความรู้สึก
ทำให้ใจลึกลึกนั้นไหวหวั่น
ประสบการณ์สอนให้รู้ว่าเราคิดอย่างเดียวกัน
แต่สำหรับความรักนั้นทุกอย่างมันต้องใช้เวลา...
22 กุมภาพันธ์ 2545 00:43 น.
คะน้า
ดอกดวงดอกไม้ที่ร่วงหล่น
เกลื่อนกร่นกระจายทั้งหลายนั่น
ดอกอื่นหมื่นแสนไม่สำคัญ
หนึ่งในดอกนั้นคือ dokkoon
น้ำใจไมตรีที่ให้กัน
แบ่งปันเผื่อแผ่มิสิ้นสูญ
ถึงห่างหายไปใจอาดูร
ถึงความเกื้อกูลของข้อความ
ขอบคุณในความห่วงใย
เมื่อห่างหายไปยังไต่ถาม
คอยให้กำลังใจในทุกยาม
และคอยติดตามไม่ห่างไป
22 กุมภาพันธ์ 2545 00:43 น.
คะน้า
สองมือร้องเรียกเพรียกให้ซื้อ
มือถือกรงนกยกให้ปล่อย
ศรัทธาเรียกหานกตัวน้อย
บุญคอยแสวงหาที่หน้าโบสถ์
ปล่อยนกปล่อยปลาราคาถูก
สวรรค์ผูกปลายขาพาพบโชค
ปลดปล่อยอิสระอุปโลกน์
แด่นกโชคร้ายว่ายเวิ้งฟ้า
คนขายหมายแค่ค่านกปล่อย
มุ่งสวรรค์น้อย-น้อยแค่เบื้องหน้า
คนปล่อยหมายขึ้นถึงมรรคา
ราวถูกฆ่าขังนรกคือนกน้อย...
19 กุมภาพันธ์ 2545 20:24 น.
คะน้า
การเงียบหายของใครสักคน
คงไม่มีผลทำให้เธอไหวหวั่น
และมันคงไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ
ต่อการไม่มีฉันในสายตาเธอ
ในขณะที่เธอมีคนอีกมากมาย
ล้อมรอบกายเธอเสมอ-เสมอ
ฉันคงเป็นเพียงจุดเล็ก-เล็กที่หาไม่เจอ
ที่เธอไม่เคยเผลอส่งใจกลับมา
จึงอยากเงียบหายไปเฉย-เฉย
เหมือนตายไปเลยอย่างไร้ค่า
ไม่กล้าแม้จะเอ่ยคำร่ำลา
เพราะกลัวเธอไม่รู้สึกรู้สากับการจากไป...
หน้าส่วนตัว
1020
