ลับ..คม

คอนพูทน

๏ “นักเลงกลอน” นอนเปล่าจักเศร้าจิต
เมื่อชีวิตห่างวรรคไป่ฉลักศิลป์
มืดบอดเรียกเพรียกก้องยินก้องยิน
แล้วเทรินเบียดรุก..เหงาบุกพะนอ
 
๏ ภาษากร่อยร้อยคัดเลือกจัดหลง
ค่อยค่อยประจงรายเจิมแต่งเสริมต่อ
แค่หนึ่งบทรสชาติขมบาดคอ
อักษรทอเขียนทา..พร่ำสาธยาย
 
๏ ปัญญาบางร้างกลิ่นแต่อยากกล่อม
ต่อมยั่วกลั้วหยิบกลึงรำพึงฉงาย
แลติดขัดกลัดถ้อยเหมือนลอยชาย
ก้าวย่างส่ายย่ำซวน..ผิดกระบวนพจน์
 
๏ ลำนำทื่อสื่อนัยยังไกลหวาน
สำนวนกานท์จางกรุ่นหยาดละมุนหยด
อ่อนเกลือบอกออกปากไม่อยากซด
น้ำยาหมดเหลือหม่น..ร้าวระคนเรียง
 
๏ จึ่งลับคมน้ำคำรำเพลงเร่า
ฟ้อนเบาเบาโฉบบินเสกประทิ่นเสียง
ชงช่อชื่นชุ่มฉ่ำนุ่มสำเนียง
วันทาประดียงฉัตรดาว..เปล่งพราวครั้น
 
๏ ขาดบำเทิงเริงความขาดงามเหมือน
ทำนองเฝื่อนขื่นฟังแว่วยังประหวั่น
กล่อมโลกพรายกรายเพลงบรรเลงนั้น
เหลาคมพลางวางขานบนลานบรรณ
บันทึกฝันเวี่ยฟ้า..เพียงอุราเพลิน๚ะ๛
                             คอนพูธน®