๏ อาสาฬหบูชา สิบห้าค่ำเพ็ญคราว         คืนดาวงามเรียงดวง แจ่มสรวงเดือนแปดสาน   อาสาฬหบูชาศรี ภิกษุมีพุทธศาสน์มา       ปฐมเทศนาโปรดนำ พระอภิธรรมเจริญทัศน์     พระรัตนตรัยไสวเรียง เกิดเคียงบริบูรณ์ครบ       เถิดนบบูชาใน ทุกข์สมุทัยนิโรธมรรค     ไตรลักษณ์พุทธคุณหลาย จรัสฉายธรรมจักรชม       อภิรมย์บุญญาริน ศิลธรรมนำบนทาง          เรืองสว่างดุจเมืองสวรรค์ มอบปัญญาสงบเย็น        เห็นธรรมความดับทุกข์ ปิติสุขเถิดผองสัตว์         ปรมัตถปารมี ศรีศรีวันประกาศศาสน์      เชิญตักบาตรทำบุญ กุศลหนุนฟังเทศนา        ชวนมาเวียนเทียนหมาย หญิงชายปฏิบัติชอบ        ธรรมมอบทุกดวงกมล เพลินยลพลอยฤดียิน      พรรินพลางเวี่ยร้อย วันชื่นคืนเรียงช้อย          เยี่ยงเช้าพิมานฉาย  ชมนอฯ   ๏ เข้าพรรษา ดาวร่ายฟ้อนดวงรำ         แรมหนึ่งค่ำเวียนครา เข้าพรรษาผ่องพิศุทธิ์      ทางวิมุตติวิโมกข์ สุขโศกเพียงอริยสัจ        ปฏิบัติแล้วเลอบุญ พุทธคุณพระธรรมขาน     ประนมกรานประณตกราบ ลดละบาปทุกบริบท        หยดธรรมน้อมนำถัก พักฝนอยู่บนความ          สามเดือนปฏิบัติดี ประเพณีเถิดภาวนา         ถวายผ้าอาบน้ำฝน บุญกุศลปริสุทธิใส          จตุปัจจัยบริจาค มากน้อยศรัทธาหนอ       ศีลข้อรักษาเคียง โปรดเลี่ยงการฆ่าแล        เกิดแก่เจ็บตายกรรม ฝากนำอีกสักนิด            ฝากกิจอีกสักการ ต่อสานเข้าพรรษา          เลิกลาอบายมุขลอง อย่าข้องแม้สักคราว        หยาดพราวจิตติเพลิน เรียนเชิญทุกพุทธชน      นำผลทางสว่างพร้อม หอมนุ่มรัตนตรัยน้อม       อุ่นเนื้อเอยสนาน  บารนี๚ะ๛                        ~~~~~~ ร่ายสุภาพโคลงสอง       คอนพูทน

๏ ทุยเอยกับเพื่อนเอี้ยง         เพลินอัน แลเกาะหลังเดินกัน              ต่างเกื้อ เธอชวนเที่ยวไหนฉัน            เห็นชอบ แนบแน่นรักแนบเนื้อ             พี่น้องเกลอสนานฯ ๏ ลานทองงามมิตรแท้          นาไทย ขยับปีกคลอเพลงไป            สุขเปื้อน พลางทุยหว่านดำไถ             นาทุ่ง แดดอ่อนยินครวญเอื้อน         อุ่นนี้เรียงเสนอฯ   ๏ ฉันเธอบอกไป่ทิ้ง              นาทอง ทุกเมื่อหากินมอง                 ชื่นแม้ มิตรภาพแห่งพวกผอง           ภาพแห่ง  มิตรเฮย เกลียวสลักพราวสกาวแล้       เพื่อนล้วนรักหลายฯ   ๏ ยามสายวันนี้ซึ่ง                สะเทือนทรวง มองคู่เคยเดินควง                แค่เอี้ยง แลหาเพื่อนเคยหวง              มาห่าง  หายแฮ ทุยเล่าเพลินไหนเพี้ยง          อาจพลั้งหลงพงฯ   ๏ ยังคงคอยค่อยคล้อย          นานครา ทุยไม่กลับคืนมา                 นึกแม้น บินหวนเที่ยวโฉบหา             หลายแห่ง เธออยู่ใดไหนแคว้น              ยิ่งเฝ้าคะนึงขวัญฯ   ๏ หลายวันนกเอี้ยงวุ่น           พลางวอน ทุยป่วยนอนโรงนอน             แน่แล้ว บินลงท่ามเรือนสลอน            ยังแหล่ง พักแล โออนาถยากคลาดแคล้ว        สลดเคล้าเห็นคราวฯ   ๏ เขายาวแขวนอยู่เยื้อง         ระเบียงยล หนังแผ่บานตากบน              ร่มบ้าน จำครบกระทั่งเศษขน            ของเพื่อน หนอสะทกมนุษย์โหดสะท้าน  พิฆาตกระทั้งควายไถฯ   ๏ เหนือใดจอดตั้งเด่น           สวยดี ควายเหล็กมาแทนมี             เมื่อนั้น ทุยศักดิ์เสื่อมราศี                จางสร่าง เหมือนหมดชะตาวาระครั้น      ฆ่าเหี้ยมสนองหิว ๚ะ๛                                           คอนพูทน