คืนฟ้าคราม ๏ สนทะเลปลิวลมพรมยินแผ่ว คลื่นจัดแถวสาดสถานสร้อยผ่านเสียง เสนาะพลิ้วชื่นพร้อมรินกล่อมเรียง กระชุ่มเพียงโปรยพริ้ม..ริมหาดทราย   ๏ สาดบรรเลงเพลงครวญรำพันขรม เพลินอุราอารมณ์ฟ้อนเกลียวร่าย พลางค่อยไหลฟ่องเลื่อนพราวเกลื่อนพราย อาบแสงฉายจันทร์ชม..อภิรมย์ฟ้า   ๏ ยิ่งสวาสดิ์ผ่องวัจน์สัมผัสใกล้ ชลาศัยกอดกระซิบทิพย์เวหา หาดทรายห่มเปลือกหอยเคียงรอยครา สุดพรรณนาหอมนี้..ราตรีจันทร์   ๏ พวงดาวลอยงามพิลาสสรรวาดศิลป์ ประดับปิ่นสวยเปล่งกรุ่นเพลงกลั่น นวลแขหวามอร่ามเพริศบรรเจิดพลัน หยาดสวรรค์พลิ้วไสว..นัยหมายนึก   ๏ ลมทะเลเห่สรวงเกลียวคลื่นสาน กล่อมพิมานเทียมเมฆเสกรู้สึก สุนทรีรมย์คมทัศน์ฟังอึกทึก เย็นลมดึกโปรยดอกจูบซอกใจ   ๏ ละมุนหยดแพรวระย้าฟ้าประดับ คลื่นระยับทะเลหยาดสาดน้ำใส ลมโชยพัดเชยพลอดยอดสนไกว หลับแทบในทรายนุ่ม..ชุ่มเพียงเชิญ ๚ะ๛                            คอนพูทน

ฉันคือ..ประชาชน ๏ อำนาจใดไหนเล่า? ที่ว่าเลิศ งามประเสริฐฉลักศิลป์ปิ่นบุหลัน อภิรมย์ชมพราวดาวรำพัน หยาดสวรรค์เสมือนว่าหยิบมาครอง   ๏ รวยล้นฟ้ามหาศาลสักปานไหน ใหญ่กว่าใหญ่ทุกอย่างพิศสล้างผ่อง อีกยศฐาข้าทาสแหละเงินทอง เปรมสนองยินสนั่น โอ้!! ลั้ลลา   ๏ อิทธิพลทรงเพลินจำเริญจิต จึงชีวิตทุกวันสุขหรรษา อันใดเพียงนึกพลอยจักลอยมา ดังสมมาดปรารถนารื่นชื่นนัก   ๏ กองกำลังเกินหลากเส้นมากสาย อาวุธหลายพร้อมแลกหากแตกหัก บารมีคับเมืองเลื่องชื่อลักษณ์ ใครหยามศักดิ์กระสุนสาดพิฆาตเพียง   ๏ เหมือนเบ็ดเสร็จเผด็จการธนบัตรกล่อม ผิดถูกยอมเถียงอย่าเอ็งอย่าเถียง ขู่ตะคอกบอกรินเจ็บปวดเรียง ความตายเคียงอีกคราแรงกว่าแรง   ๏ พลังใดไหนเล่า? ที่ว่าเลิศ โปรดรู้เถิดประกาศไทยนัยทุกแหล่ง ยากจักค้านต้านค้ำเมื่อสำแดง คือพลังแห่ง..มวลมหาประชาชน ๚ะ๛                          คอนพูทน