๏ คุณค่าไทยรอยไทยไทยเราเทิด มาเถิดเชิดสานชูเรียงชูสาน ภาษาสวยรวยศิลป์ยินนานกาล วัฒนธรรมคำขาน..งานประเพณี ๏ โบราณสถานทิวทัศน์โบราณวัตถุ อย่าปล่อยผุพังพาเสื่อมราศี ภูมิปัญญาสารพัดคู่ปฐพี “เชิญ”ที่นี่เบิกเนตร..ชมประเทศไทย ๏ จากเหนือล่องท่องภูเรื่อยมาพ่าง ฟ้อนเทียนสล้างหมอลำรำนางไห ปอยส่างลองเสร็จลุ้นบุญบั้งไฟ แลหนังใหญ่เพลงเหย่ย..เอ๋ยสนุกนั้น ๏ สุด “ม่วนซื่น”ปราสาทแดนอีสาน ภาคกลางจารบรรณจำวรรณกรรมนั่น ทั้งกาพย์โคลงโยงชมคมความครั้น ร่ายกลอนฉันท์โยงชม..คมความครบ ๏ เรือกอและแกงเหลืองมนต์เมืองใต้ ทะเลสวยน้ำใสแหล่งมหรสพ รำรองเง็งสาวงามพิศอร่ามพบ จบลงพร้อมหอมจรุง..หนังตะลุงเงา ๏ คือ “มรดกแผ่นดิน” รายประดับ จากทะเลเห่ขับสุดป่าเขา ศิลป์ศาสตร์ศรีสืบสานเนิ่นนานเนา เถิดชาวเราชวนรักษ์..ร่วมอนุรักษ์ ๚ะ๛                            คอนพูทน

๏ แว่วคนธรรพ์บรรเลงกลิ่นเพลงกรุ่น หยาดละมุนโชยมาเกินกว่าหอม พิเราะเพราะเสนาะสรวงพวงพะยอม นางฟ้าห้อมสไบห่อ..โอ้หนองาม ๏ แต่ละนางผ่องนวลรัญจวนสวรรค์ ยิ่งบุหลันคมหลายพรายอร่าม บ้างเริงร่ายรำร่อนบ้างฟ้อนตาม สุดฟ้าครามพิศคราว..พราวเรียงเพลิน ๏ เนียนช่อนุ่มชุ่มโปรยลมโชยผ่าน หวานแพร้ว..สดชื่นพาเวหาเหิน แต่ละช่อชูชันอัศจรรย์เกิน แม้นไม่เชิญก็ช่าง..ขอแค่ชม ๏ อรชรอ่อนช้อยหยดย้อยหยด สกาวสดวิศุทธิ์ใสพิไลสม ดุจทาทองผ่องสล้างช่างกลึงกลม พลอยอารมณ์ฉ่ำริน..จินต์ลีลา ๏ ชื่นชื่นเพียงสาวเพริศบรรเจิดแจ่ม ขวัญแฉล้มยลพิลาสแรงปรารถนา สวยสะเก็จเพชรประดับระยับฟ้า เริงนภาเวลาเพลงบรรเลงพิณ ๏ นางสวรรค์ชั้นภูเวียงเจรียงรส ทุกบริบทส่ายกระบวนชวนถวิล ยอดประทุมท้าทายแค่ปลายลิ้น เคียงเมฆินทร์เชยคาง..กลางความคิด ๚ะ๛                           คอนพูทน