30 มกราคม 2550 10:38 น.
คอนพูทน
....จดหมายจากนรา....
ฟังคำพร่ำครวญชวนคิด
ชีวิตชีพวายมลายล่วง
มะแอมันอึดอัดทรวง
มาเล่าเหมือนล้วงดวงแด
ไม่ว่างมิเว้นเป็นหนัก
คล้ายผักหักผงคงแผล
ฝังลึกเฝ้าลามตามแล
แค้นแก้คืนกลับดับลา
ไม่เคยมีใครไหนจับ
ยิงพับยามพลั้งโดนพล่า
ทุกวันที่วายหน่ายล้า
ระอาร้อนอุคุลาม
ทิ้งเรือนที่รักทนรุก
อาจอุกโอ้ยิ่งหยาบหยาม
แดนล่างย่างสดหมดงาม
คุกคามเข่นฆ่าล่าคน
ไม่นานหมดแน่มัวนิ่ง
เรื่องจริงรุมจ่อรอผล
ร่วงหายไร้หัวตัวพ้น
เลยล้นหลายแล้ว ลับลง
นับถือ
สะมะแอ
27 มกราคม 2550 11:38 น.
คอนพูทน
อัดอั้นตันทรวง เพียงคนเคยควง
นึกแหนนึกหวง หนึ่งมิ่งในกมล
เพ่งพิศคิดถึง ใจจึงเจ็บจน
ว้าวุ่นกังวล อึดอัดรัดกาย
ถึงครั้นถามใคร ว่ายวงนวลใย
อยู่ด้าวแดนใด คิดครวญมิคลาย
คอยแล้วคอยแล เชือนแชเชยชาย
คอยหวนคืนหาย ขอเคียงเรียงนวล
คืนนี้มีดาว กะพริบพริ้มพราว
สุกกรุ่นแสงสกาว ใสชื่นสวยชวน
น้ำค้างพร่างพรม โลมดมลำดวน
แสงเจ้าเย้ายวน ถามไถ่ใช่ดาว
ล่องหลากฟากฟ้า ล้นนับเหลือคณา
แลพบสบตา วิบวับแวววาว
กู่ก้องร้องถาม นงรามเรื่องราว
แม้คืนมาคราว ชวนชิดชมจันทร์
รอเคียงรวงคำ ความเงียบครอบงำ
ยลลึกยิ่งล้ำ ชอกนักรักผัน
ราตรีนี้ตรม ร้าวพรมรักพลัน
ฤทธิ์แรงโรมรัน เคียงดาวเคล้าเดือน
สุดฟ้าสุดฝัน โอ้หนอนวลอนันต์
ไออุ่นอวลอัน มิลดจางเลือน
ดาวน้อยลอยตก ลองยกแลเยือน
เหมือนต่างมาเตือน รักคงมิคืน
น้ำค้างพร่างพรม หนาวข้อพานขม
โรยราอารมณ์ ยังใฝ่ยังฝืน
ยามนี้ยาวนาน ชอกช้ำกล้ำกลืน
รักคงล้มครืน คู่ร้างพลางคอย
พอแสงสาดสาง ความมืดจืดจาง
แรกรุ่งอรุณราง ใจเผลอร่วงผลอย
ดาวห่างรางหาย เรียงรายแค่รอย
เดือนลับดับลอย ล้วนลิบล่วงลา
ดวงดาวเจ้าเอ๋ย จากแล้วจรเลย
คราชิดเคียงเชย จึงถามตามหา
ฤทัยระทม เพียงลมพัดลา
แก้วดวงกานดา ช้ำนักรักกลอย
ไร้ร่ำคำตอบ แม้นคำพร่ำปลอบ
ร้างชื่นรอยชอบ ยากนักจักถอย
ล่วงลึกถึงถลำ เจ็บช้ำซ้ำรอย
ฝากหนอดาวน้อย ช่วยนั้นบอกนาง
...............................................
20 พฤษภาคม 2556 11:33 น.
คอนพูทน
พลบค่ำ..ย่ำเย็นเห็นเมฆคล้อย
เคลื่อนเคลื่อนลอย..ลงต่ำดำมืดฝน
เสียงฟ้าร้องก้องไกลให้ยินยล
ฉ่ำกมล..ชื่นละมุนพิรุณโรย
เสียงกัมปนาท..ฟาดฟันลั่นเวหา
คือเทวดาไส้กิ่วท่านหิวโหย
ท้องถึงร้องก้องฟ้า..คราฝนโปรย
ลมพัดโกรกโบกโบยเริ่มโชยแรง
เดินเล่น..เห็นไกลใช่ใครอื่น
ลุกนั่งยืนถือขวานยาว..สกาวแสง
รามสูรชื่อดีฤทธิ์สำแดง
รีบจัดแจง..บรรจงตรงไซร้
หิ้วกระติก..นั้นครั้นน้ำแข็งครบ
มานั่งหลบฝนล่อ..ลื่นคอไหล
โซดาเหล้า..พร้อมแล้วแก้วหนึ่งใบ
ช้าอยู่ไยให้เนิ่นนาน..จัดการชง
ยกซดหมดซึ้ง..ไปหนึ่งแก้ว
เจื้อยแจ้วเจรจา..ภาษาส่ง
กระพือปีกหลีกถลำท่ารำวง
วางแก้วลง..ตรงรี่นารีมา
นิ่มเนื้อนวล..นางในที่ไหนนั่น
สวยผ่องพรรณนั้นนางเอก..เมขลา
สุดสำรวยสวยผ่องแผ้วแก้วกานดา
ยากจะหา..มาเทียมเทียบหรือเปรียบเปรย
รามสูร..เห็นสาวเข้าแกะเกี้ยว
ไม่ลัดเลาะลดเลี้ยว..พลางเฉลย
หลงรักสาวเจ้ามาช้านานเลย
วันนี้พี่ต้องเผย..เฉลยความ
ว่ารักน้องนงนุชสุดสวาท
ใจจะขาดคิดถึงจึงอยากถาม
ช่วยนั่งหน่อย..งามแน่แม่นงราม
กระดกตามความนอก..บอกความนัย
เมขลาทนฟังยังยืนนิ่ง
แม้นสุงสิงอสุรายิ่งบ้าใหญ่
เพราะน้ำเหล้าเจ้ายักษ์..ชักเปลี่ยนไป
ทำอย่างไรใคร่ครวญควรหยุดกิน
นึกขึ้นมาคว้าแก้ว..แล้วรีบวิ่ง
มารนั่งนิ่งจริงแจวแก้วผันผิน
เอาอะไรใส่รองยามจะริน
ความโกรธาบ้าบิ่นกรุ่นกลิ่นล้น
แขนซ้าย..หนีบเหล้าหิ้วโซดา
ในมือขวาหนีบขวานกลางสายฝน
หิ้วกระติกชุลมุนใจวุ่นวน
แล้วพาตน..ออกตามยอดงามงอน
รุงรังพังดะไม่ละลด
ไม่มีแก้ว..รันทดยามพี่ถอน
แลเห็นหลังยังไหวไหว..ใจมันร้อน
แล้วบังอรล่อแก้ว..อันแวววาม
รามสูร..เห็นไซร้ให้โมโห
ยกขวานโชว์ชูหราน่าเกรงขาม
ขว้างออกไปให้นาง..วางแก้วงาม
เสียงโครมคราม..อึกทึกกึกก้องฟ้า
เมขลามาไกล..ยังถือแก้ว
ยักษ์เห็นแล้วลิ่วลงตรงเข้าหา
เฝ้าตามยื้อแย่งย้าย..เสียงทายท้า
เล่านานมามากมาย..ที่ได้ฟัง
แต่งเติม..เสริมต่อแต่พอสวย
โบราณช่วยชงชนแต่หนหลัง
เพิ่มรสชาติวาดย่อพอประทัง
เป็นบทเรียนเขียนสั่ง..ยังเยาวชน
สุรา..ถ้าแท้แปลว่าเหล้า
ดื่มแล้วเมา..เผาสมองรับรองผล
ผิดแผกแตกห่างอย่างตัวตน
สับสนสรวลเส..โซเซเมา
ตัวอย่างช่างงามรามสูร
สวรรค์ทรงเทิดทูน..เกื้อกูลเขา
บางบทบ้าง..ตะบันตะบี้มิมีเบา
ความรักเฉาเมินเฉย..เลยเกียจคร้าน
เกะกะระรานมารพวกพ้อง
พี่น้อง..ด่านั่นไอ้สันขวาน
ได้แต่เมาทุกเมื่อ..จอมมาร
กลายเป็นพวก..อันธพาลสันดานเลว
เมขลาสวยล้ำ..ยิ่งลักษณ์
มีแฟนยักษ์คงมิยอม..พร้อมดิ่งเหว
อนงค์นางบางพลิ้วกิ่วอกเอว
ยอมแหลกเหลว..หลีกแล้แม้ร้างชาย
เรียงร้อย..ถ้อยความถามนักซด
ลองหัดอดลดห่าง..แค่กระหาย
เพียงอดเหล้าเจ้าหนามิพาตาย
ก่อนวางวายได้ตรองมาลองชี้
ทรัพย์ก็เหลือ..เผื่อเก็บเกี่ยวก้อย
ลดหน่อยอย่าหนัก..ศักดิ์ศรี
เกิดเป็นชนชาติเชื้อชายชาตรี
อย่าเขาหยามย่ำยีว่าขี้เมา
มีไหม..ใครรักพวกนักดื่ม
มิปลื้มหมดเปลืองเสียมากเปล่า
นอนเพลียแรง..โรยราพาซึมเซา
ปัญญาเบาเพี้ยนบ้าสุรากิน
ศีลข้อห้าว่าไว้..ใส่จิต
ฝากควรคิด..คมคำจดจำสิ้น
คือบทสอน..กลอนลาสุราริน
กลั่นจากจินต์..เถิดจงอย่าหลงลอง
................................
22 มกราคม 2550 10:21 น.
คอนพูทน
ความหนุ่มเสนอหนอ
อุรรออร่ามเรียง
หล่อคราสนานเคียง
ฤดิพราวจะเพลินพา
เสื้อยืดก็คอย้วย
มิสลวยเจริญตา
สาวผ่านสะคราญมา
กะจะจีบจะรีบจอง
นุ่งยีนส์ก็เก่าแย่
ระดะแผลผุผ้าพอง
งามสมมิมีสอง
ปุปะบ้างเถอะช่างมัน
แต่งองค์และทรงเครื่อง
ขณะเฟื่องคะเนฝัน
ผ้าใบกระชับพลัน
ปิติพลอยจะพบพาน
ย่างย้ายสะพายเป้
ดุจเท่มิทัดทาน
เตรียมหวานนะคำหวาน
จิตสั่งกระซิบแซว
พบสาวสะพราวพร่าง
สติต่างก็จ้ำแจว
สวยพริ้งตระการแพร้ว
เงอะงะโถ ! มิกล้าถาม..
............................
19 มกราคม 2550 09:52 น.
คอนพูทน
....................
เคยร่วมเรียงเคียงร่วมรัก..จักหาไหน
มาบัดนี้..มีบัดนั้นเจ้าพลันไกล
จากพี่ไปใจพี่แป้ว..ไม่แคล้วตรม
เคยรักกัน..ขั้นรักเกิดเถิดนวลน้อง
เลยประคองลองประเคน..เดนรักขม
ปวดร้าวจัด..ปัดร้าวจริงยิ่งระบม
หักหัวใจให้หัวจม..ระทมแทน
คิดถึงน้อง..ข้องถึงนางพลางเศร้าโศก
พี่อับชาพาอับโชค..วิโยคแสน
อยู่ไหนนาง..ย่างไหนนั่นหวั่นว่าแฟน
ลืมคนดงหลงคนแดน..แคว้นวิไล
ในใจพี่..นี้ใจเพ้อละเมอข้อง
จะถึงนิดจิตถึงน้อง..ร้องเสียงใส
จะรักเธอ..เจอรักทู่หดหู่ใจ
จะรักใครใจรักครวญ..ทบทวนแท้
ห้ามใจรัก..หักใจร้างเวิ้งว้างว่า
เจ็บลึกล้ำจำลึกลา..มาเป็นแผล
แทบร้าวราน..ทานร้าวรุ่มสุมดวงแด
บาดลึกลงบ่งลึกแล..ท้อแท้ทาง
จะรักเธอ..เจอรักแท้แน่หรือนั่น
เริงรักนุ่มรุ่มรักนั้น..ตะวันสาง
มิลืมรส..หมดลืมรักมักจืดจาง
จูบสั่งปากจากสั่งปราง..ก่อนนางจร
ทั้งละเมอ..เธอละมุนอุ่นในรัก
พาประจบพบประจักษ์..พักตร์สมร
ลอยตรงหน้า..ลาตรงนั้นตะวันรอน
ยามคืนค่ำย่ำคืนคอน..ก่อนเคยอิง
มิลืมเลือน..เหมือนลืมแล้วแก้วตาพี่
โอ้ครานั้นอันครานี้..วจีหญิง
เธอครวญคำ..ทำครวญคิดสนิทจริง
ทีกลอกกล้ำทำกลอกกลิ้ง..วิ่งเวียนวน
สะอึกรัก..สักอึกรู้เป็นชูรส
ครั้นจะลาคราจะลด..บทเข้มข้น
อีกเรื่องร้าย..อายเรื่องรักมักไม่พ้น
สาละวันสันละวน..ผลของรัก
เอ่ยความใน..ไอความนอกออกหมดสิ้น
อันยุพาอ้ายุพิณ..บินสูงศักดิ์
จากกันแล้ว..แจวกันลาผวารัก
จะเจ็บในใจเจ็บนัก..พักรักเอย..//
............................
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
28 คน เลิฟคอนพูทน
1861
