ส่วนเกิน

ความรู้สึก

ส่วนเกิน
เราเป็นผู้ชายคนหนึ่ง เรายอมรับว่าเราเป็นเสือไบ แต่ก็เก็บความรู้สึกไว้ 
ไม่แสดงออก เพื่อนบางคนจึงสงสัยในพฤติกรรมเรา ก็มีผู้หญิงมาชอบบ้างแต่พยายามแสดงให้เห็นว่าเราคือเพื่อนกัน เพราะเรายังทำตัวไม่ดีพอที่จะชอบผู้หญิงสักคนหรอก ไม่อยากไปหลอกเขาถ้าเรายังเป็นอย่างนี้  ก็มีบ้างที่มองผู้ชาย

 เคยคบกับผุ้ชายคนหนึ่งแต่คบแบบเพื่อนสนิท เพื่อนคนนั้นก็รู้ว่าเราคิดยังไงแต่เขาก็ไม่ว่าอะไร ไม่มีใครพูดความในใจที่มี เพียงแต่ต่างคนก็เก็บความรู้สึกไว้ มีอะไรก็คอยช่วยเหลือกันเสมอ ติวหนังสือบ้าง ไปเที่ยวกันบ้างบางที เป็นความรู้สึกแบบเด็ก ม.ปลายที่มองความรักเป็นสิ่งสวยงาม นึกถึงเขาทีไรเหมือนกับโลกสดใสขึ้นมาทันที อาจเรียกได้ว่าเป็นpuppy love ก็ได้ คบกันประมาณ 3ปี เขาก็จากไปเพราะมีแฟนใหม่เป็นผู้หญิง แล้วต่างคนก็มีเส้นทางเป็นของตังเองเพราะอยู่กันคนละมหาลัย เราจึงตัดสินใจห่างจากเพื่อนคนนั้นไปตอนอยู่มหาวิทยาลัยปี1 เราเองก็เสียใจ ต้องทนกับความเจ็บปวด บางทีก็ร้องไห้ออกมาถ้าอยู่คนเดียว เป็นอย่างนี้ประมาณนานประมาณ 4 เดือน แล้วความรู้สึกนั้นก็จางหายไป คิดเอาไว้ว่าจะระวังตัวให้มากขึ้นจะไม่รักใครจนหมดใจอีกแล้ว เพราะกลัวที่จะพบกับความเจ็บปวดมันทรมานจริงๆ  ก็คบกันเป็นเพื่อนห่างๆ นานๆๆๆจะโทรคุยกันบ้าง แต่ก็ห่างๆกันไปเพราะไม่อยากจะเจ็บปวดอีก 

แต่ต่อมาไม่ช่วงขึ้นมหาวิทยาลัยปี2 ตอนกลับไปเที่ยวที่เรียนเก่าก็พบคนที่รู้สึกว่าเข้ากันได้ เขาเป็นรุ่นน้องอ่อนกว่า3ปี เป็นผู้ชายที่หน้าตาคมคายมาก ชอบเล่นกีฬา คนนี้เห็นแล้วประมาณว่าใช่เลย แต่ไม่ได้เข้าไปแบบที่คนเขาจีบกัน เพราะเมื่อเรารู้สึกถูกชะตากับคนนี้ ก็เพียงแค่เข้าไปคุยด้วยเพราะเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนม.ปลาย อีกอย่างน้องคนนี้เราก็ไม่รู้ว่าน้องคนนี้นิสัยเป็นอย่างไร  ตอนที่คุยก็คุยแบบรุ่นพี่รุ่นน้องนี่แหละ และบังเอิญบ้านของเรากลับทางเดียวกัน จึงเริ่มสนิทมากขึ้น โทรหากันอาทิตย์ละครั้ง คุยกันแบบพี่น้อง ตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าน้องเขาคิดอย่างไร แต่เราก็สุขใจที่ได้คุยกับน้องทุกที ช่วงใกล้สอบเราจึงนัดกันวันเสาร์อาทิตย์มาอ่านหนังสือด้วยกันโดยเราเป็นคนติวให้น้อง โดยที่นัดกันมาอ่านหนังสือที่ห้องเรา ก็เพราะก็อ่านหนังสือด้วยกันนี่แหละทำให้เราสองคนได้เจอกันบ่อยขึ้นแม้ที่เรียนจะอยู่คนละที่ เพราะความห่วงใย ความผูกพันที่เรามีให้ ความสัมพันธ์แบบลึกซึ้งที่มีให้(ไม่อธิบายให้ฟังนะ)การแสดงออกตอนที่เราอยู่ด้วยกัน น้องก็รู้ว่าเราชอบน้อง แต่ก็ไม่ว่าอะไร ต่างคนก็ต่างไม่พูด ไม่แสดงตนว่าคบกัน เพื่อนๆหรือคนภายนอกไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนเป็นอย่างไร อาจเป็นเพราะเราสองคนไม่แสดงออก เพียงแต่รู้อยู่ในใจกันเองว่ารู้สึกอย่างไร มีเพียงสายตาเท่านั้นที่จะบอกถึงความรู้สึกได้ ตอนนั้นเรารู้สึกมีความสุข ลืมความรักเก่าที่ผ่านไปแล้ว คิดไว้ในใจว่าเราจะรักษาความรู้ดีๆที่มีให้กันนั้นไว้ให้นานที่สุด เราคบกับน้องประมาณ 6 เดือน ก็มีเรื่องที่ต้องห่างกัน เป็นเพราะเพื่อน(ที่ไม่สนิท)สังเกตเห็นว่าเราสองคนสนิทกันมาก มากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง ไปมาาหกันบ่อยๆ จึงเอาไปแซวว่าน้องเป็นเกย์ เป็นเพราะเรื่องนี้ทำให้น้องต้องห่างจากเรา น้องเหมือนจะอายและไม่อยากตกเป็นข่าวจึงพยายามตีตัวออกห่าง จากที่เคยคุยโทรศัพท์กันเป็นชั่วโมงก็ไม่ค่อยอยากจะพูด มาอ่านหนังสือด้วยกันก็บอกว่าไม่ว่าง ชวนไปเที่ยวก็บอกว่าไม่อยากไป เป็นอย่างนี้เราก็รู้สึกแล้วล่ะว่าน้องคงมีใจออกห่างจริงๆ ในที่สุดก็ไม่ติดต่อไป เพราะรู้ว่าความรู้สึกที่มีมันห่างออกไปแล้วล่ะ จะเรียกกลับคืนมาคงไม่มีทาง เราก็รู้สึกเจ็บเหมือนกัน มันเจ็บแบบลึกๆ บอกไม่ถูก เพราะน้ำตามันก็ไม่ไหลออกมา ตามภาษาที่เรียกว่าอกหักนี่แหละ ต้องทนอยู่กับความเหงาและความรู้สึกที่เจ็บ อยู่ต่อหน้าคนอื่นอาจดูเหมือนว่าร่าเริงแต่ภายในใจนั้นมันรู้สึกเจ็บอยู่ลึกๆ เป็นอย่างนี้ ประมาณ3เดือน ความรู้สึกก็เริ่มดีขึ้นไม่อยากจะชอบใครอีกเลย ไม่อยากจะเจ็บเพราะคนอื่นอีก พยายามให้คิดถึงแต่เรื่องเรียน อาจมีเหงาบางในบางครั้ง แต่ก็พยายามสร้างกำลังใจให้ตัวเอง มีบ้างครั้งบ้างที่ท้อ แต่ก็เตือนตัวเองเสมอว่าคนเราท้อได้แต่ต้องลุกขึ้นสู้ เมื่อเราตื่นจะพบกับชีวิตใหม่เสมอ ในที่สุดความรู้สึกก็ดีขึ้น มีกำลังใจ และยืนได้ด้วยตัวเอง  ช่วงนี้รู้สึกสบายใจ ไม่ต้องมาแคร์ใคร อยากทำอะไรก็ทำ ...........แต่ก็มีเหตุการณ์เข้ามาอีก ....

ต้องขอโทษด้วยนะครับพรุ่งนี้จะมาเล่าใหม่เพราะยังมีการบ้านที่ทำไม่เสร็จต้องรีบส่งแล้วจะรู้ว่าเราเป็นส่วนเกินยังไง    

ปล.
แล้วอย่าลืม post มาบ้างล่ะว่าอ่านแล้วรู้สึกกันยังไง เพราะพึ่งเคยเขียนครั้งแรก  แต่ที่มีเรื่องราวมากมากมายเพราะอยากระบายไม่รู้จะไปพูดให้คนอื่นฟังได้ยังไง เพราะไม่มีใครรุ้ว่าเราเป็น.....