21 ธันวาคม 2546 16:26 น.
ความรักสีเทา
อัศวินในชุดเกาะคนหนึ่งเดินเคียงกันมากับสาว
คนรักริมแม่น้ำ ขณะนั้นเอง หญิงสาวเหลือบเห็นดอกไม้ชนิดหนึ่งขึ้นอยู่ริม ตะหลิ่งที่ชัน เธอข้อร้องให้เขาช่วยเก็บให้ ด้วยชุดเกาะที่หนักทำให้อัศวินหนุ่มเสียหลักเมื่อเหยียดแขนไปเก็บดอกไม้ และได้ลื่นไถลตกน้ำ เขาไม่สามารถพยุงตัวเองให้ว่ายน้ำได้ และสาวคนรักก็ไม่อาจช่วยเขาได้เลยเช่นกัน ก่อนที่กระแสน้ำจะดูดกลืนร่างของของเขาลงไปอัศวินหนุ่มได้โยนช่อดอกไม้นั้นให้
อย่าลืมฉัน (forget-me-not) เขาตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างหายลับไป หญิงสาวไม่เคยลืม เธอจดจำเขาและตั้งชื่อดอกไม้นั้นว่า ฟอร์เกต มี - นอต (forget-me-not) เพื่อระลึกนึกถึงเขา เสมอมา
เขากันว่าดอกไม้ชนิดนี้ มีถิ่นกำเนิดในอเมริกาใต้ แถบเม็กซิโก และบราซิล ค่อนข้างจะหายากอยู่สักหน่อยอาจจะเป็นเพราะภูมิลักษณะอากาศบ้านเรา จึงไม่เป็น ที่แพร่หลายกันมากนัก คงได้แต่ทิ้งชื่อไว้ อย่าลืมฉัน อะนะ.. อะไรจะซึ้งกัน สะขนาดนั้นเชียว.. ถ้าหากมีใครให้เราแบบนี้ก็คงจะดีสิ เน้อะ..เหอ ๆ
จริง ๆ แล้วนะ สิ่งที่มีค่าที่สุด มันไม่ใช่แค่ดอกไม้เพียงดอกเดียวหรอกนะ แต่หากเทียบกันแล้ว..มันมีค่าในความทรงจำมากกว่า.. อย่าลืมฉัน (forget-me-not) สิ่งที่ชายคนนั้นต้องการก็คือ ให้เค้าได้อยู่ในความทรงจำของเธอตลอดไป.. ให้จดจำช่วงเวลาที่ดีนี้เอาไว้.. ถึงแม้ว่าเขาและเธอจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน..ก็ตาม ช่วงเวลาต่าง ๆ มีสิ่งต่าง ๆ ได้ผ่านเข้ามา ไม่ว่าเรื่องดี หรือร้าย สุข หรือเศร้า คน ๆ นั้นก็เข้ามาอยู่ในความรู้สึกของคุณ.. โปรดเก็บช่วงเวลาที่ดี ๆ ไว้ให้คงอยู่ตลอดไป.. ถ้าคุณอยากจดจำช่วงเวลาที่ดี ๆ ก็หมั่นสร้างความประทับใจให้แก่กัน หมั่นคอยดูแลเอาใจใส่กัน อาจจะเป็นช่วงเวลาเล็ก ๆ ที่ได้พูดคุยกัน แต่มันอาจมีค่าในความทรงจำของคน ๆ หนึ่งก็เป็นได้.. หมั่นเก็บช่วงเวลาดี ๆ เอาไว้ ให้จดจำ ถึงแม้ว่า.. วันเวลาจะหมุนผ่านไปสักเท่าไร? มันก็อยู่ในความทรงจำของคุณและเขาตลอดไป..
ด้วยความรักและปรารถนาดีจาก miss__autumn@^__^@
21 ธันวาคม 2546 16:22 น.
ความรักสีเทา
อัศวินในชุดเกาะคนหนึ่งเดินเคียงกันมากับสาว
คนรักริมแม่น้ำ ขณะนั้นเอง หญิงสาวเหลือบเห็นดอกไม้ชนิดหนึ่งขึ้นอยู่ริม ตะหลิ่งที่ชัน เธอข้อร้องให้เขาช่วยเก็บให้ ด้วยชุดเกาะที่หนักทำให้อัศวินหนุ่มเสียหลักเมื่อเหยียดแขนไปเก็บดอกไม้ และได้ลื่นไถลตกน้ำ เขาไม่สามารถพยุงตัวเองให้ว่ายน้ำได้ และสาวคนรักก็ไม่อาจช่วยเขาได้เลยเช่นกัน ก่อนที่กระแสน้ำจะดูดกลืนร่างของของเขาลงไปอัศวินหนุ่มได้โยนช่อดอกไม้นั้นให้
อย่าลืมฉัน (forget-me-not) เขาตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างหายลับไป หญิงสาวไม่เคยลืม เธอจดจำเขาและตั้งชื่อดอกไม้นั้นว่า ฟอร์เกต มี - นอต (forget-me-not) เพื่อระลึกนึกถึงเขา เสมอมา
เขากันว่าดอกไม้ชนิดนี้ มีถิ่นกำเนิดในอเมริกาใต้ แถบเม็กซิโก และบราซิล ค่อนข้างจะหายากอยู่สักหน่อยอาจจะเป็นเพราะภูมิลักษณะอากาศบ้านเรา จึงไม่เป็น ที่แพร่หลายกันมากนัก คงได้แต่ทิ้งชื่อไว้ อย่าลืมฉัน อะนะ.. อะไรจะซึ้งกัน สะขนาดนั้นเชียว.. ถ้าหากมีใครให้เราแบบนี้ก็คงจะดีสิ เน้อะ..เหอ ๆ
จริง ๆ แล้วนะ สิ่งที่มีค่าที่สุด มันไม่ใช่แค่ดอกไม้เพียงดอกเดียวหรอกนะ แต่หากเทียบกันแล้ว..มันมีค่าในความทรงจำมากกว่า.. อย่าลืมฉัน (forget-me-not) สิ่งที่ชายคนนั้นต้องการก็คือ ให้เค้าได้อยู่ในความทรงจำของเธอตลอดไป.. ให้จดจำช่วงเวลาที่ดีนี้เอาไว้.. ถึงแม้ว่าเขาและเธอจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน..ก็ตาม ช่วงเวลาต่าง ๆ มีสิ่งต่าง ๆ ได้ผ่านเข้ามา ไม่ว่าเรื่องดี หรือร้าย สุข หรือเศร้า คน ๆ นั้นก็เข้ามาอยู่ในความรู้สึกของคุณ.. โปรดเก็บช่วงเวลาที่ดี ๆ ไว้ให้คงอยู่ตลอดไป.. ถ้าคุณอยากจดจำช่วงเวลาที่ดี ๆ ก็หมั่นสร้างความประทับใจให้แก่กัน หมั่นคอยดูแลเอาใจใส่กัน อาจจะเป็นช่วงเวลาเล็ก ๆ ที่ได้พูดคุยกัน แต่มันอาจมีค่าในความทรงจำของคน ๆ หนึ่งก็เป็นได้.. หมั่นเก็บช่วงเวลาดี ๆ เอาไว้ ให้จดจำ ถึงแม้ว่า.. วันเวลาจะหมุนผ่านไปสักเท่าไร? มันก็อยู่ในความทรงจำของคุณและเขาตลอดไป..
ด้วยความรักและปรารถนาดีจาก miss__autumn@^__^@
17 ธันวาคม 2546 18:54 น.
ความรักสีเทา
เจ็บปวดเหมือนกันนะ ในส่วนลึก ๆ แล้ว รักก็มีอยู่ 2 อย่าง ไม่ผิดหวัง ก็สมหวัง แต่หากว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเค้าเรียกกันว่า ความรัก หรืออาการหลง ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกัน? ว่ามันเรียกอะไรกันแน่น.. ระหว่าง รัก กับ หลง มันคืออะไรกัน ยามไม่ได้พบพานก็ว้าวุ่นจิตใจสะเหลือเกิน ยามเมื่อเราไกลห่างสิ่งต่าง ๆ ก็ดูว้าวุ่นไปหมด กลัวสักวันว่าคน ๆ นั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นอื่นไป ยิ่งเห็นใครต่อใครเค้าเดินจูงมือกัน แต่สำหรับฉันมันกลับว่างเปล่า.. ไม่มีคนที่คุ้นเคยเคียงข้าง.. ได้แต่เดินเพียงลำพัง.. คนเดียว
นี่คือความรักใช่ไหม? หรือว่าเป็นแค่อาการหลงเท่านั้น?
สำหรับฉันแล้ว..ไม่ว่าจะเป็นความรักหรือความหลง สุดท้าย คน ๆ นั้น ก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในหัวใจคุณ ฉันว่ามันควบคู่กันนะสำหรับสองนี้ ความรัก กับ ความหลง ในเมื่อเรารักใครสักคน เราทำทุก ๆ อย่างเพื่อให้ได้ครอบครอง
หัวใจของใครคนนั้นมา ถึงแม้ว่าจะต้องทนทำทุก ๆ อย่าง ก็ตาม รักจนไม่ลืมหูลืมตาว่ามันถูก หรือ ผิด ก็เปรียบเสมือนกับว่าเราเดินในเขาวงกตที่ไม่เห็นทางออก ทนอยู่ในรักที่ขมขืน ก็เปรียบกับว่าเราหลงงมงายในคำพูดของเค้ามากเกินไป ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า..สักวันเค้าคงกลับมาเหมือน ดังเดิม..
ก่อนที่เราจะรักใครสักคน? ฉันอยากให้คุณเฉลียวใจสักนิดนึ่ง..ว่า มันเกิดจากความรัก และที่ไม่ได้มาจากการหลง.. เรารักเค้าเพราะในสิ่งที่เค้าเป็น แต่ไม่ใช่เพียงเพราะว่าเราหลงเค้าในแบบที่เราอยากจะให้เค้าเป็น.. อยากให้คุณแยกแยะ ให้ออกระหว่าง ความรัก กับ ความหลง เพราะทุกวันนี้ หากคุณย้อนกับไปถามใจตัวเองว่า.. ฉันรักเค้าเพราะอะไร..ทั้ง ๆ ที่เค้าก็ทำให้ฉันเจ็บช้ำหัวใจมากมายเหลือเกิน แต่ฉันก็ยังทนอยู่กับเค้า..เพราะ. นั้นนะ เค้าไม่ได้เรียกว่าเกิดจากความรักหรอกนะ
เป็นเพราะว่าคุณหลงอยู่ในวังวนของตัวเอง ยึดติดภาพรักเดิม ๆ ทั้งที่มันแปรเปลี่ยนไป.. ถ้าหากจะพูดถึงความรักแล้ว มันมีนิยามความหมาย 108 ประการเลยละ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เราหลงลืมมันไป.. ความรักคือบุคคล 2 คนต่างมีความรู้สึก ดี ๆ ให้แก่กัน มิใช่แต่เพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งกระทำต่อผู้นั้น.. ถ้าจะถาม? ว่าแล้วดิฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าความรักของดิฉันมันเกิดจากความรัก
หรือความหลง ไม่ยาก.. ถ้าหากคุณรักใครสักคน..แล้วดูผลสะท้อนจากใครคนนั้นว่าเป็นไง.. เค้าดีต่อคุณไหม? เค้ารักคุณตอบหรือเปล่า? แต่ถ้าไม่แล้ว
คุณยังจะดื้อดึง นั้นละ อาการหลง เลยละ และถ้าหากว่าคุณยังปล่อยให้เป็นอย่างนั้นเรื่อยไป.. คนที่จะโดนทำร้ายมากที่สุดก็คือ..ตัวคุณเอง..
มันยังไม่สายเกินไปหรอกนะ.. หากคุณถามใจตัวเองว่าสิ่งที่คุณกระทำต่อเค้าคนนั้น คือ ความรัก หรือว่า ความหลง อย่าปล่อยให้ตัวเองหลงอยู่ในวังวน ที่มีแต่สิ่งปวดร้าว..อีกเลย.. ความรักมันต้องมีสิ่งดี ๆ ตอบแทนให้กับและกัน แต่หากว่าความรักของคุณมันเป็นแค่เพียงฝ่ายเดียว หลงงมงายอยู่เพียงลำพัง สิ่งที่คุณได้รับก็คือความผิดหวัง มันแสนจะทรมานและปวดร้าว จนทำให้ใครต่อใครหลงผิด เพียงแค่ประชดในรักที่คุณไม่ได้หวังไว้
มันคงไม่ยากเกินไป..หรอกนะ ที่จะทำใจแล้วเดิน จากลา.. ถอยออกมาค้นหาตัวเอง.. จนกว่าจะค้นพบสิ่งที่เรียกว่าเกิดจากความรักจริง ๆ
17 ธันวาคม 2546 18:41 น.
ความรักสีเทา
เขาบอกว่า ผู้หญิง เป็นเพศที่เข้าใจได้ยากที่สุด อารมณ์ปรวนแปรง่ายเหมือนตามฤดูกาล ฉันก็ไม่รู้หรอกนะทำไม! ผู้หญิงทุกคนถึงเป็นอย่างนั้น (ทั้งที่ ผู้เขียนเองก็เป็นผู้หญิง) วันดีคืนดีอยากร้องไห้ อยากหัวเราะ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ผู้หญิงอะนะมีจิตใจที่ใส่ซื่อบริสุทธิ์ มักจะเข้าใจอะไรที่ละเอียดลึกซึ้ง (มากกว่าคุณผู้ชาย) จากสภาพสังคมแล้วที่เห็นอยู่ทุกวัน ก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่หรอก เขาบอกว่าสังคมเปิดโอกาสให้ผู้หญิงมากขึ้น ไม่เห็นจะจริงอย่างที่เข้าว่า เพราะส่วนใหญ่ในห้องทำงาน อย่างน้อยก็ต้องมีพวกผู้ชายที่คอยบงการผู้หญิงเรา ๆ อยู่ดี พวกนี้จะไปรู้อะไร นอกจากบ้างาน บ้าอำนาจ แล้วทำไมพวกเราจะต้องไปนั่งทำรับฟังมันด้วยนะเนี้ย..
ทำไมจะต้องแต่งงาน.. ทำไมจะต้องจบชีวิตสั้น ๆ ด้วยคำ ๆ นี้ ทำไมจะต้องตามหาความรักกันสะขนาดนั้น เป็นไงอยู่คนเดียวก็ได้ไม่เห็นจะตายเลย อย่างน้อยปัญหาต่าง ๆ (ปกติที่เคยมีอยู่แล้ว) ก็ไม่ต้องมานั่งปวดกะโหลกก็เรื่องพันธ์นี้ จากสถิติที่เห็นในสังคมปัจจุบันแล้ว สถานะภาพทางครอบครัว จะหย่าร้างมากที่สุด อย่างน้อง100 ราย ก็จะมีครอบครัวที่หย่าร้าง 40 ราย ก็นับว่าสูงเอาการเหมือนกันนะ ความรักที่ทำให้หลงผิด คบไปคบมาพอรู้ธาตุแท้ ก็ทำตัวหนี้ห่าง อยู่กันไม่ได้ก็ต้องเลิกกันไป ถ้าจะบอกว่าระหว่างผู้หญิงกับ ผู้ชายใครเลวกว่ากัน ถ้าผู้เขียนจะตอบว่าเป็นผู้ชายมากกว่า จะผิดอะไรเพราะผู้เขียนเป็นผู้หญิง ok. เอาแบบยุติธรรมก็ได้.. โลกมันไม่สมบูรณ์แบบหรอกนะ ส่วนมากผู้ชายดี ๆ จริง ๆ ที่หลงเหลือบนโลกใบนี้จริง ๆ จะถูกทำร้าย แต่สำหรับผู้หญิงสิ ที่มีจิตใจที่ใส่บริสุทธิ์ไม่รู้ต่อเท่าไรกับถูกทำร้ายจากพวก ผู้ชาย ที่ผู้หญิงเป็นอย่างทุกวันนี้ ก็เป็นเพราะใครละ ก็ไม่ใช่เพราะพวกผู้ชายหรอกรึ รึว่าไม่จริงละ ใช้อุบายเลห์กลทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้ครอบครอง มันก็ ดูเหมือนกับ ลูกเสือที่เชื่อง ๆ สุดท้ายก็ไม่ทิ้งสัญชาติญาณของสัตว์ป่า พวกผู้ชายมักจะตีเส้นกรอบแล้วให้ผู้หญิงต้องทำตาม แล้วต้องเจาะจงด้วงว่างานบ้านต้องเป็นของผู้หญิง สำหรับ ผู้ชายต้องออกไปซิ่งอยูนอกบ้าน (อย่างนั้น..หรอ) ต่อให้หัวเด็ด ตีนขาดยังไง ฉันก็ไม่ยอมจะถูกกดขี่จากเพศตรงข้ามหรอกนะ.. สังคมประนามว่า ผู้หญิงหลายใจเป็น ผู้หญิงไม่ดี แล้วพวกผู้ชายที่ไปแย่งภรรยาชาวบ้าน หรือหลอกลวงผู้อื่นมาเป็นภรรยา(น้อย)ละ กับเทิดทูนว่า โห! นายเจ๋งวะ ยุติธรรมดีสะเหลือเกิน..ชีวิต
ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าใครเป็นคนกำหนดว่าเพศชายจะต้องเป็นเพศที่ เข็มแข็ง แล้วเพศหญิงต้องเป็นเพศที่อ่อนแอ.. มันน่าจะหมดยุคสมัยไปตั้งนานแล้วละ เดี่ยวนี้ผู้หญิงก็ไม่ต่างจากผู้ชายไปสักเท่าไรหรอกนะ.. คนเราอย่ามองแค่ว่าเธอเป็นหญิง แล้วฉันเป็นชาย และฉันจะต้องเป็นผู้นำ.. เปลี่ยนความคิดใหม่สะเถอะนะ.. ขอแค่มองกับเหมือนกับคนธรรมดา..ไม่แตกต่างจากคนอื่นสักเท่าไร.. เพราะโลกมันไม่สมบูรณ์แบบ จึงถูกสร้างขึ้นมาไม่เหมือนกัน.. ก็เหมือนกับว่าพระจันทร์และจะต้องมีดวงดาวเรียงรายอยู่รอบข้าง เพื่อที่จะให้โลกดูกลมกลืม และไม่หว้าเหว่ จนเกินไป.. เพราะทุกอย่างมันมีบทบาทหน้าที่เหมือนกัน ไม่ว่าจะอย่างไงก็แล้วแต่.. ขอแค่มองฉันเหมือนว่าฉันเป็นคน ๆ หนึ่ง แต่มิใช่..ฉันเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นเอง..
ทำไม..อยู่คนเดียวแปลกตรงไหน
เก๋จะตายเป็นหญิงเก่ง
ทำอะไรด้วยตัวเอง
ชีวิตก็ครื้นเครงได้เหมือนกัน..
ทำไม..ต้องมีใคร
เมื่ออยู่ได้ด้วยตัวฉัน
ชีวิตนี้ทุก ๆ วัน
ก็ใช่ว่าความสุขมันจะน้อยไป..
ไม่เอาล่ะ มีแฟน
ยังไม่พร้อมจะมีคนควงแขนเคียงใกล้
ยังรู้สึกว่าคงเกะกะเกินไป
และยังอยากให้ชีวิตได้ทำอะไร ๆ
โดยไม่ต้องเกรงใจ..
ใครอีกคน
11 ธันวาคม 2546 21:04 น.
ความรักสีเทา
โรคไข้ใจเริ่มก่อกำเกิดเมื่อศตวรรษเท่าไร ? แล้วบุคคลใดเป็นผู้ค้นพบ ? ซึ่งตัวดิฉันเองไม่สามารถหาข้อมูลเหล่านั้นมาให้ได้.. แต่ถ้าจะถามว่า มันมีอาการเป็นเช่นไร อันนี้พอจะหาจะหาคำตอบได้อยู่สักหน่อย..
ความรู้สึก เหมือนป่วยอย่างหนัก เป็นอาการที่เหนื่อยล้า..และอ่อนแรง.. เป็นอาการคล้าย ๆ ที่เค้าเรียกว่า Home sick หรืออาการใหม่ Im sick Because miss U หรือคล้าย ๆ กับไข้ใจมั่ง (อะนะมีด้วยหรอ) อาการนี้จะเกิดสำหรับผู้ที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวเพียงลำพัง สังเกตได้จากการอาการเหงา ๆ เศร้าหมอง ชอบอยู่เพียงคนเดียว อารมณ์หงุดหงิดถึงขั้นฟุ้งซ่าน(ไม่ถึงขั้นทำร้ายร่างกายนะอะ)ไม่ร่าเริงแจ่มใสเท่าที่ควร ไม่ค่อยยิ้ม หัวเราะ หน้าตาหมองคร่ำ บริเวณรอบดวงตาจะซ้ำ
(เพราะว่าอดนอน)
วิธีรักษาทานยาก็คงไม่หายขาด.. นอกเสียแต่ว่ามียาที่ทานแล้วสามารถทำให้ลืมเรื่องราวในบางส่วนได้(ก็มันไม่มีอะนะ นอกเสียแต่ว่าจะวิ่งให้รถสิบล้อชน จนสมองได้รับความกระทบกระเทือนจนเป็นเหตุความจำเสื่อมทำนองเนี้ย) มีวิธีเดียวที่สามารถทำได้ คือเลิกฟุ้งซ่าน ออกไปหาสิ่งแปลกใหม่ให้กับชีวิต ทำสิ่งต่าง ๆ ไม่ให้จิตใจคิดฟุ้งซ่านถึงเรื่องนั้น พยายามใช้ร่างกายให้ทำงานหนักที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเข็นครกขึ้นภูเขา หรือคี่ข้างจับตั๊กแตน (เกี่ยวไหมเนี้ย) พอเหนื่อยแล้วจิตใจจะได้ไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอื่น หรือไหมก็กินเข้าไป อยากทานอะไรก็ทานเข้าไป (ขอแนะนำว่า.. ควรเป็นไอศกรีมชอกโกแล็ค หรือนมโกโก้ ยิ่งข่มเท่าไรยิ่งดี ) กินอิ่มแล้วหลับสบาย และปล่อยให้เวลาดำเนินการผ่านไปของมันเอง เห็นไหมแค่เนี้ยเอง.. แล้วทุกสิ่ง ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง (เว้นแต่ว่าน้ำหนักที่เพิ่มมา 2 ขีด กะอีก 5 โล เหอ ๆ ) อะนะแต่ว่าถ้าเกิดมันไม่หายจริง ๆ ละก้อ คิดหนักแฮ่.. ไงดีละ เค้าคนนั้นมีความสำคัญต่อคุณมากมายเพียงไหน..? เค้ามีค่าพอที่คุณมานั้นเสียเวลาคิดถึงเค้ารึเปล่า..? เค้าเคยทำให้คุณรู้สึกถึงความห่วงใยรึเปล่า ? เค้าคนนั้นเป็นเหมือนอาการเช่นเดียวกันกับคุณหรือเปล่า..? ถามคำถามเหล่านี้ให้กับตัวเอง ซ้ำไปซ้ำมา จนกว่าจะพบคำตอบที่ดีที่สุด ว่า..เค้าคนนั้นเป็นเช่นไร คำตอบอาจจะ o.k. ใช่ แต่ถ้ามันไม่ใช่ละลืมไปได้เลย ถ้าคุณยังมั่วแต่มาเสียเวลากับสิ่งต่าง ๆ ที่มันไร้ค่า.. กับทำให้ตัวคุณเองกับดูแย่ลง.. ไข้ใจไม่พอลามไปถึงไข้หวัดที่ทำให้ตัวคุณต้องล้มเจ็บลง.. ในขณะที่เค้าคนนั้นของคุณ อยู่ดี มีสุข กับใคร..? อะนะ คุ้มค่าพอไหม สำหรับสิ่งที่ทำลงไป น่าจะได้คำตอบที่ดีนะ..
อ้างอิง : จากผู้ไม่ประสงค์จะออกนาม
หน้าส่วนตัว
1266
