23 พฤษภาคม 2548 22:00 น.
ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
ในร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งมีกระดิ่งเล็กๆ แขวนไว้ที่ประตูร้าน
ทุกครั้งที่มีแขกเข้าร้านก็จะทำให้กระดิ่งนั้นส่งเสียงดัง "Ding Ding"
วันหนึ่ง มีผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 30 กว่าปี เข้ามาในร้านกาแฟนี้
เจ้าของร้านสาวสวยก็รีบออกมาต้อนรับให้เขานั่งด้านใน
"กาแฟแก้วนึงครับ"
"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ"
เจ้าของร้านสาวพูดพลางยิ้มให้อย่างมีมารยาท
แล้วก็ไปบดเม็ดกาแฟและตั้งกาต้มกาแฟ
ชายหนุ่มนั่งมองหญิงสาวอยู่ตลอด
ไม่นานนัก เจ้าของร้านสาวก็นำกาแฟมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะชายหนุ่ม
"ขอบคุณครับ"
"คุณเพิ่งมาเป็นครั้งแรกใช่ไหม? รู้สึกว่าที่นี่เป็นอย่างไรบ้างคะ?"
เจ้าของร้านสาวถาม
ใช่ครับ ผมรู้สึกว่าที่นี่บรรยากาศดีมากๆ เลยครับ
ฉันก็ชอบบรรยากาศของร้านนี้มากเหมือนกันถึงแม้ว่ากิจการร้านนี้ไม่ค่อยดีนัก
ฉันกับสามีก็เสียดายไม่อยากจะปิดร้านทิ้ง
ทั้งคู่เงียบไปสักพัก
ผมขอถามอะไรคุณบางอย่างได้ไหมครับ?
เอ่อ... ก่อนที่จะถามคุณผมอยากจะเล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้คุณฟังก่อน
ชายหนุ่มพูดถามขึ้นมา
ได้ค่ะ คุณพูดมาได้เลย เจ้าของร้านสาวก็สนใจที่จะฟัง
ชายหนุ่มก็เล่าเรื่องเรื่องหนึ่งซึ่งผ่านมานานมากแล้ว
เมื่อก่อนผมมีแฟนคนหนึ่ง
เราสองคนก็ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในอนาคตแล้ว
ความรักของเราสองคนนั้นถึงแม้จะธรรมดา แต่แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว
เพราะผมรักเธอมากเพียงแค่มีเธออยู่ข้างๆ ผมก็มีความสุขมากแล้ว
แต่ทว่า ความสุขอันนี้มันช่างสั้นนักหลังจากนั้นก็มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น
ก่อนหน้าพิธีหมั้นของเราสองคนหนึ่งเดือน
คืนนั้นผมมีธุระต้องทำจึงไม่สามารถไปส่งเธอกลับบ้านได้
ในคืนนั้น เธอโดนคนร้ายรุมข่มขืน...
แล้วหลังจากนั้นเป็นอย่างไรคะ? ความรู้สึกของคุณที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปหรือ?
เจ้าของร้านสาวถามด้วยความสงสาร
ถึงแม้จะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น
ความรักของผมที่มีให้เธอก็คงยังมั่นคงมิได้แปรเปลี่ยนเลยสักนิด
ผมก็ตั้งใจจะจัดพิธีหมั้นขึ้นตามเดิม
แต่... เธอคิดไม่ตก เธอเชื่อว่าเธอไม่ได้เป็นเธอคนเดิมแล้ว
ในวันหมั้นของเราสองคนวันนั้น เธอผูกคอตาย
โชคยังดีที่ว่าพวกเราพบเธอได้เร็ว ช่วยชีวิตเธอไว้ได้
แต่เพราะว่าสมองขาดออกซิเจนนานเกินไป
ทำให้เธออยู่ในสภาพไม่มีความรู้สึกตัว และอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาเลยก็ได้...
สุดท้าย เธอก็ฟื้นขึ้นมา เมื่อผมรู้ว่าเธอฟื้นขึ้นมาแล้วก็รีบไปหาเธอ
แต่พ่อแม่เธอขวางกั้นผมไว้ไม่ให้ไปพบเธอ
พวกเขาคุกเข่าลงมาขอร้องผม กลายเป็นว่าความทรงจำบางส่วนได้หายไป
หมอบอกว่าเมื่อคนโดนกระตุ้นจิตใจอย่างแรง
ก็อาจจะเลือกที่จะหลบหลีกความทางจำอันนั้นโดยการฝังลึกไว้ในใจตัวเอง
ไม่ต้องการที่จะจำเรื่องเลวร้ายนั้นอีก
เธอลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาด้วย
พ่อแม่เธอขอร้องให้ผมอย่าเพิ่งไปพบเธอสักพัก
เขาไม่ต้องการให้เธอนึกถึงเรื่องน่าเศร้านั้นอีก
เพราะกลัวว่าเธอจะฆ่าตัวตายอีก
ถ้าบังเอิญเจอกันในที่อื่น ก็จะทำเป็นไม่รู้จักไม่ทักทายกันเด็ดขาด
ช่วงเวลานั้นมันช่างทรมานยิ่งนัก อยากรักเธอ แต่ไม่อาจทำได้
อยากจะพบหน้าเธอ แต่ก็ไปพบไม่ได้ วันนี้ เป็นวันครบสิบปีนั้นแล้ว
ขอแสดงความยินดีให้ด้วยค่ะ คุณรอคอยมาสิบปีแล้ว
ในที่สุดวันนี้ก็สามารถไปพบเธอได้แล้ว
ใช่ครับ แต่... ยิ่งใกล้ถึงเวลานี้ ผมก็ยิ่งกลัว
สิบปีที่ผ่านมานี้ความรักผมนั้นยังไม่เปลี่ยน แต่ตัวเธอล่ะ?
ถ้าผมเล่าเรื่องในอดีตให้เธอฟัง เธอก็ยังจำผมไม่ได้
แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะ? หรือว่าเธอได้แต่งงานไปแล้ว
ผมควรจะทำเช่นไรดี? เพราะเช่นนี้ ผมอยากจะถามคุณว่า
คุณคิดอย่างไร? ถ้าแฟนผมคนนี้แต่งงานไปแล้ว
ผมควรจะบอกให้เธอได้รับรู้เรื่องนี้มั้ย?
เจ้าของร้านสาวก็พูดอย่างจริงใจว่า ถ้าสมมุติว่าเธอมีแฟนแล้วก็ไม่เป็นไร
เพราะทั้งสองฝ่ายยังไม่ได้แต่งงานกัน คุณยังมีโอกาส
แต่ถ้าเธอคนนั้นได้แต่งงานมีครอบครัวไปแล้วคุณก็ไม่ควรไปทำลายครอบครัวเขา
ชายหนุ่มได้รับฟังแล้ว ก็แค่ตอบสั้นๆ ด้วยความผิดหวัง... นั่นสินะ...
"Ding Ding"
พอดีเวลานี้ก็มีแขกคนอื่นเข้ามาในร้าน
เจ้าของร้านสาวก็พูดกับชายหนุ่มว่า
ฉันต้องไปต้อนรับแขกแล้ว เชิญตามสบายนะคะ
เธอเดินออกไปได้สองก้าว ก็หันกลับมาถามเขาว่า
จริงสิคุณเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก ยังไม่ค่อยสนิทกับฉันมากนัก
ทำไมถึงเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังล่ะคะ?
เพราะว่า เธอคนนั้นเคยพูดเอาไว้ว่า หลังแต่งงานแล้ว
เธออยากจะเปิดร้านกาแฟเล็กๆ อย่างนี้เหมือนกัน
ชายหนุ่มคิดสักครู่ถึงตอบออกมา
อ๋อ อย่างนี้เองหรือคะ
พูดจบเธอก็หันหลังกลับเดินไปต้อนรับแขกที่เข้ามาใหม่
ชายหนุ่มมองตามร่างของเจ้าของร้านสาวนั้น
น้ำตาเขาค่อย ๆหยาดไหลออกมา
เขาตัดสินใจไม่บอกเธอว่าแท้จริงแล้วเขามาที่ร้านนี้เพื่ออะไร
แฟนของเขาคนนั้น อยู่ใกล้แค่เอื้อม
แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอนั้นมันช่างไกลยิ่งนัก
กาแฟในแก้วนั้น ก็ไม่รู้เย็นลงตั้งแต่เมื่อไหร่...
แล้วถ้าคุณเป็นชายหนุ่มคนนั้นคุณจะทำอย่างไร????
10 พฤษภาคม 2548 16:16 น.
ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
1. การรักและไม่ได้รับรักตอบ เป็นทุกข์ แต่สิ่งที่ทุกข์ยิ่งกว่า คือการรักใครสักคน
แต่ไม่มีความกล้าพอ ที่จะบอกให้คนคนนั้นรู้ และต้องมาเสียใจภายหลัง
2.ความรักคือความรู้สึกที่คุณยังห่วงใยใครสักคนอยู่ แม้จะแยกความรู้สึก ความลุ่มหลงและความสัมพันธ์แบบรักใคร่ออกไปแล้ว
3. สิ่งที่น่าเศร้าในชีวิต คือการพบคนที่มีความหมายอย่างมากสำหรับเรา
แต่มาค้นพบภายหลังว่า เราไม่ได้ถูกกำหนดมาเพื่อสิ่งนั้น และจะต้องปล่อยให้ผ่านพ้นไป
4. เมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง ประตูแห่งความสุขบานอื่นก็จะเปิดขึ้น แต่เราก็มัวแต่มองประตูที่ปิดลง
ไปแล้วเนิ่นนาน จนกระทั่งเรามองไม่เห็น ประตูแห่งความสุขบานอื่น ที่เปิดไว้รอ
5.เพื่อนที่ดีที่สุดคือ คนที่คุณสามารถนั่งอยู่ริมระเบียงด้วยกันโดยไม่พูดอะไรกันสักคำ
แต่สามารถเดินจากไป ด้วยความรู้สึกเหมือนได้คุยกันอย่างประทับใจที่สุด
6.เป็นความจริง ที่เราไม่สามารถรู้เลยว่าเรามีอะไรอยู่ จนกว่าเราจะสูญเสียมันไป... แต่ก็จริงอีกเช่นกัน
ที่เราไม่รู้ว่าเราพลาดอะไรไปบ้าง จนกระทั่งผลของสิ่งนั้นเข้ามาหาเรา
7. การมอบความรักทั้งหมดให้ใครสักคน ไม่ได้เป็นหลักประกันว่าเขาจะรักเราตอบ อย่าหวังที่จะได้รักตอบ
แต่จงรอให้มันงอกงามขึ้นในหัวใจเขา แต่ถ้ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้นก็ให้พอใจว่าอย่างน้อยมันก็ได้งอกงามขึ้นในใจของเราเอง
8. มีสิ่งที่คุณต้องการจะได้ยิน แต่คุณจะไม่ได้ยินมันจากปากของคนที่คุณอยากได้ยิน
แต่อย่าทำตัวเป็นคนหูหนวก โดยไม่รับฟังสิ่งนั้นจากคนที่เขาบอกกับคุณจากหัวใจ
9. อย่าบอกลา ถ้าคุณยังต้องการจะพยายามต่อไป อย่าท้อใจถ้าคุณยังรู้สึกว่าคุณไปไหว
อย่าพูดว่าคุณไม่รักคนคนนั้นอีกแล้ว ถ้าคุณยังไม่สามารถ "ทำใจ"
10. ความรักมักมาเยือนผู้ที่ยังคงหวัง ถึงแม้ว่าจะผิดและมาเยือนผู้ที่ยังคงเชื่อ
ถึงแม้ว่าจะถูกทรยศหักหลัง และจะมาเยือนผู้ที่ยังคงรัก ถึงแม้จะเคยเจ็บปวดมาก่อน
11. อย่ามองใครจากหน้าตา เพราะมันอาจหลอกเราได้ อย่ามองใครจากความร่ำรวย
เพราะมันไม่จีรังยั่งยืน ให้มองหาคนที่ทำให้คุณยิ้มได้ เพราะเพียงยิ้มเดียวสามารถทำให้วันที่หม่นหมองกลับสดใส
12.การที่เราจะประทับใจใครนั้น อาจใช้เวลาแค่เพียงนาทีการที่เราจะชอบใคร
อาจใช้เวลาเพียงแค่ชั่วโมง การที่เราจะรักใครอาจใช้เวลาเพียงชั่ววัน แต่การที่จะลืมใครนั้นต้องใช้เวลา ชั่วชีวิต
13. ขอให้คุณมีความสุขมากพอ ที่จะทำให้คุณเป็นคนอ่อนหวาน ผ่านการทดสอบมามากพอ
ที่จะทำให้คุณเข้มแข็ง มีความเศร้าโศกพอ ที่จะทำให้คุณยังคงความเป็นมนุษย์และมีความหวังมากพอ ที่จะทำให้คุณเป็นสุข
14. เอาใจเขามาใส่ใจเรา ถ้าคุณรู้สึกว่าสิ่งนั้นจะทำให้คุณเจ็บปวด รู้ไว้เถอะว่าคนอื่นก็เจ็บปวด จากสิ่งเดียวกันเช่นกัน
15. จุดเริ่มของความรักคือ การปล่อยให้คนที่เรารักเป็นตัวของตัวเอง
อย่าดึงเขาจากภาพความเป็นเขา มิฉะนั้นจะหมายความว่า เราต้องการเพียงภาพสะท้อนของตัวเราที่ปรากฎในตัวเขา
16. คนที่มีความสุขที่สุด ไม่ได้หมายความว่าเขามีสิ่งที่ดีที่สุด เพียงแต่เขาสามารถทำสิ่งที่เขาม ีให้ดีที่สุดได้ต่างหาก
17. อนาคตที่สดใส มีรากฐานอยู่บนอดีตที่ถูกลืม คุณไม่สามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้ดี ถ้าหากไม่รู้จักปล่อยวาง
จากความผิดพลาดในอดีต และความปวดใจ
18. คุณร้องไห้ตอนคุณเกิดในขณะที่คนรอบข้างกำลังยิ้ม
จงมีชีวิตอยู่เพื่อเมื่อตอนคุณตาย คุณจะเป็นคนที่ยิ้ม ในขณะที่คนรอบข้างร้องไห้ให้คุณ...
4 พฤษภาคม 2548 11:02 น.
ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
เมื่อตอนอายุ 5 ปี ..
> >ฉันบอกว่า..ฉันรักเธอ
> >เธอเอียงคอน้อยๆ ..
> >กระพริบตา-อันกลมโตของเธอ ...
> >แล้วถามฉันว่า
> >"หมายความว่า..อะไรหรือ?"
> >----------
> >เมื่อตอนอายุ 15 ปี
> >ฉันบอกว่า...ฉันรักเธอ
> >เธอหน้าแดงก่ำ ...ก้มหน้า-เล่นชายเสื้อเธอเอง
> >รู้สึกว่า..เธอกำลังยิ้มอยู่
> >----------
> >เมื่อตอนอายุ 20 ปี
> >ฉันบอกว่า..ฉันรักเธอ
> >เธอซบลงบนไหล่ฉัน ...กอดแขนฉันไว้แน่น
> >ราวกับกลัวว่า...ฉันจะหายจากไป..ต่อหน้าเธอ
> >----------
> >เมื่อตอนอายุ 25 ปี
> >ฉันบอกว่า...ฉันรักเธอ
> >เธอวางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะ ...
> >แล้วเดินมาดึงจมูกฉัน...พร้อมกับพูดว่า...
> >"รู้แล้ว! ตื่นขึ้นมาได้แล้ว ...จะนอนไปถึงไหน?"
> >----------
> >เมื่อตอนอายุ 30 ปี
> >ฉันบอกว่า..ฉันรักเธอ
> >เธอหัวเราะ..แล้วพูดว่า
> >"ถ้าเธอรักฉันจริงๆ ...เลิกงานแล้ว..ก็อย่าเถลไถลไปที่อื่นสิ
> >แล้วก็..อย่าลืมซื้อกับข้าวมานะ!"
> >----------
> >เมื่อตอนอายุ 40 ปี
> >ฉันบอกว่า..ฉันรักเธอ
> >เธอเก็บจานชามบนโต๊ะไปล้าง....พร้อมกับพูดว่า
> >"รู้แล้ว.. รู้แล้ว...รีบๆไปสอนการบ้านให้ลูกไป!"
> >----------
> >เมื่อตอนอายุ 50 ปี
> >ฉันบอกว่า..ฉันรักเธอ
> >เธอนั่งถักเสื้ออยู่ ...แล้วพูดกับฉัน..โดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
> >"จริงหรือ? ในใจเธอ..ไม่ใช่คิดอยากจะให้ฉันตายเร็วๆรึไง?"
> >แล้ว..เธอก็หัวเราะไม่หยุด
> >----------
> >เมื่อตอนอายุ 60 ปี
> >ฉันบอกว่า..ฉันรักเธอ
> >เธอหัวเราะ-พลางทุบไหล่ฉัน
> >"ตาบ้า! ลูกๆก็โตกันหมดแล้ว.. ยังจะมาทำปากหวานอีก!"
> >----------
> >เมื่อตอนอายุ 70 ปี
> >เรา..นั่งอยู่บนเก้ายาว ...ทบทวนจดหมายรัก...
> >ที่ฉันเขียนให้เธอ...เมื่อ 50 ปีก่อน..ด้วยกัน
> >*
> >มืออันเหี่ยวย่น-ของเราสองคน..ก็จับกันไว้ตลอด
> >เมื่อฉันบอกว่า..ฉันรักเธอ
> >เธอมองหน้าฉัน-แล้วยิ้มให้
> >ถึงแม้ใบหน้าเธอ..จะเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น
> >แต่..เธอก็คงยังแลดูสวยงาม..เสมอ
> >----------
> >เมื่อตอนอายุ 80 ปี
> >เธอบอกว่า..เธอรักฉัน
> >แต่..ฉันไม่ได้พูดอะไร-สักคำ
> >เพราะว่า..ฉันร้องไห้ออกมา
> >*
> >นี่..เป็นวันที่ฉันมีความสุข..มากที่สุดในชีวิต
> >เพราะว่า..
> >ในที่สุด..เธอก็ยอมพูดออกมาว่า..
> >"ฉัน รัก เธอ"
14 ตุลาคม 2547 16:43 น.
ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
ในชีวิตผมเคย อกหัก ไม่กี่ครั้ง
แต่การ อกหัก แต่ละครั้ง ทำให้ฝังใจจนเกือบจะลืมมันไม่ได้
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ครั้งล่าสุด
มันทำให้ผมหมกตัวอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ไม่ดูโลกกว้าง
ปิดกั้นอิสรตัวเองทั้งๆที่มีโอกาสเป็นร้อย เป็นพัน
แต่ผม ปัดมันทิ้ง จมอยู่แต่ในห้อง
จนวันนั้น
แม่ได้เดินเข้ามาภายในห้องที่เหมือน คุก สำหรับผม
ได้มานั่งข้างๆผม โดยที่ผมไม่ใส่ใจ
แม่ได้ชวนคุยเรื่องต่างๆ แต่ผมไม่ได้ฟัง
จนแม่ได้วกมาคุยเรื่อง ความรัก ของผม
แม่ก็รู้ว่าผมอกหัก แต่แม่พูดออกมาว่า
รู้นะว่าลูกอกหักน่ะ เดี๋ยวแม่จะแนะนำผู้หญิงให้คนนึง
เค้าเป็นที่รักลูกมากที่สุด ไม่เคยทิ้งและเค้าจะไม่มีวันทิ้งลูก
ถึงแม้เค้าจะแก่ไปหน่อย ไม่ได้มีเงินทองเหมือนใครๆ
แต่เค้าก็ยังมีความห่วงใยและความจริงใจที่เปี่ยมล้น
ผมเลยถามกลับไปว่า
ใครล่ะที่แม่พูดถึงน่ะ
และแม่ก็ตอบกลับมาทั้งน้ำตาทำให้ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหวเหมือนกัน
เค้าอยู่ไม่ไกลหรอกนะก็คนที่นั่งข้างลูกไง
***************************************************************************
เพราะอย่างนี้จึงทำให้รู้ว่า
คนที่ไม่เคยจะทำให้เราเสียใจ
มีอยู่คนเดียว คือ แม่
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
หน้าส่วนตัว
1108
