18 พฤศจิกายน 2547 22:31 น.
ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
เธอในวันนี้...
คือเพื่อนที่แสนดีสำหรับฉัน
แต่วันหนึ่งเธอบอกไว้แค่เพื่อนกัน
รู้มั้ยฉันนั้นแอบรักเธอในใจ
เพียงสามคำนี้...
อยากให่เธอคนดีรับรู้ไว้
แต่ฉันกลัวกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนไป
ไม่เหมือนใครคนนั้นที่ทักกัน
เก็บความรู้สึกไว้...
ทั้งที่ใจมันไม่อยากทำอย่างนั้น
ข่มหัวใจบอกเอาไว้...แค่เพื่อนกัน
ยอมเงียบงันดีกว่าฉันต้องเสียเธอ
3 พฤศจิกายน 2547 17:17 น.
ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
เธอเหมือนดั่งหมู่ดวงดาวสกาวฟ้า
ทอแสงมาให้ตัวฉันนั้นสดใส
ไอ้ตัวฉันก็แค่หญ้ารู้แก่ใจ
หาเจียมไม่แค่ต้นหญ้าจะคว้าดาว
ก็คงรู้ว่าหัวใจไปไม่ถึง
จะดื้อดึงเพื่ออะไรให้ใจหนาว
ขอแค่เพียงแสงเล็กน้อยคอยแวววาว
ขอแค่เพียงเห็นหมู่ดาวอยู่ข้างบน
จะผ่านฝนจะทนหนาวอยู่อย่างนี้
เป็นร้อยปี...ตลอดไปก็ไม่สน
แค่มีดาวอยู่ตรงหน้าพร้อมจะทน
จะอยู่จนตราบชีวิตจะสิ้นไป
แม้หมู่เมฆจะลาไปพร้อมสายฝน
แม้สายชลไม่หยุดสิ้นจะรินไหล
แม้ภูผาจะหยั่งสูงเกินเอื้อมไป
แต่หัวใจของต้นหญ้าไม่เปลี่ยนแปลง