17 กันยายน 2548 12:29 น.
ความทรงจำ
นึกถึงน่ะรู้ แต่ชั้นไม่ใช่สาวโรแมนติคหรอกนะ ไม่ได้เขียน คืดถึงนะ รักนะ เหมือนผู้หญิงทั่วไปหรอก ก็ชั้นไม่ค่อยชอบเขียน บางทีส่งไปเปล่าๆก็มี จะดีหน่อยก็ บางครั้งที่ชั้นเกิดอยากเซ็นลายเซ็นลงไปด้วย ประทับตราไว้ตรงที่เขียนน่ะ
เออแฮะ แปลกดี
นี่นาย นายเลิกกะแฟนเพราะอะไรเหรอ บอกได้มั้ย ดูยังไงๆก็ท่าจะรักกันนะ
พ่อแม่ของพวกเราขัดขวางน่ะ อายุพวกเราห่างกันมาก พวกท่านก็เลยพยายามไม่ให้คบกัน เมื่อก่อนเราก็ต่อสู้ เชื่อว่าอุปสรรคมันจะหมดไปในสักวัน แต่ไปๆมาๆ มันกลับท่าทางจะเพิ่มมากขึ้น เราก็เลยจำเป็นต้องเลิกกัน
งี้ก็ยังรักกันอยู่น่ะสิ แล้วทำไมไม่สู้ต่อล่ะ
ก็เพราะว่าเราเข้าใจกันไง เข้าใจว่า มันไปต่อไป ไม่ได้แล้ว
เธอก็พยักหน้าให้ผม ก่อนจะยิ้มให้
ชั้นว่าพวกนายทำถูกแล้วล่ะ อยู่ด้วยกันไม่ได้ ก็ไม่ใช่ว่าจะรักกันไม่ได้ /
เมื่อสรุปได้แล้วว่าเธอจะต้องนอนบ้านพักเดียวกับอ้อแอ้ เธอก็เดินตามพนักงานยกกระเป๋าไปทันที
โหยแก! วิวสวยมากๆเลยวะไอ้นัส แกดูดิ แอ้ชี้ไปยังลานสนามหญ้ารอบๆห้องพัก
เออ สวยดีวะ เธอจัดแจงหยิบอุปกรณ์อาบน้ำแล้วก็เสื้อผ้าชุดใหม่ออกจากเป้
เออไอ้แอ้ เราจะอาบน้ำนอนพักหน่อยนะ
อ้าว!ไม่ไปออกกำลังกายยามเย็นด้วยกันก่อนล่ะ มีที่เล่นแบตด้วยนะ
แต่ว่า
ไปๆๆ วางไอ้ของแกไว้บนเตียงไปก่อนไป แล้วออกไปเล่นแบตกัน
เฮ้อ!ก็ได้ เธอยอมตามเพื่อนของเธอไปยังสนามแบตแต่โดยดี แต่ไม่วายหยิบกล้องติดมือไปด้วย
ก็มันจะถึงเวลาพระอาทิตย์ตกแล้วนี่น๊า จะได้ไม่ต้องกลับมาเอากล้องอีก เธอคิด
เสียงตะโกนแข่งกับเสียงหัวเราะ ทำให้เขาต้องออกมาจากบ้านพัก
พี่ธิปมาเล่นด้วยกันสิคะ ยัยนัสไม่มีคู่อยู่ด้วย
เฮ้ย!แกพูดไรงั้น ชั้นนั่งรอไอ้แอ้มันว่างก็ได้
เบื่อแย่ แกเล่นกะพี่ธิปเหอะ มีคู่ครบ งั้นแข่งเป็นทีมดีป่ะ เอาอีกแล้ว ไอ้แอ้เจ้าแม่ไอเดีย
เขายิ้มเล็กๆก่อนจะทรุดนั่งลงข้างๆเธอ เมื่อสังเกตของในมือเธอ ก็อดเอ่ยถามออกมาอย่างแปลกใจไม่ได้
เอากล้องมาถ่ายเพื่อนๆเล่นแบตเหรอ
เปล่า ภาพนี้ชินตา ไม่เห็นจำเป็นต้องถ่ายนี่
เอามาถ่ายอะไรล่ะ ต้นหญ้าเหรอไง
โอ๊ย!บ้า ใครเค้าจะเอามาถ่ายหญ้า เอามาถ่ายพระอาทิตย์ตกดินต่างหาก
เมื่อเธอพูดจบ ไม้แบตก็ถูกส่งมาให้เขาและเธอพอดิบพอดี
เมื่อพระอาทิตย์เริ่มกลายเป็นสีส้มแดง แล้วก็เริ่มตกลงไปหลบอยู่หลังภูเขา เธอก็รีบเดินลิ่วๆไป โดยที่เขาก็เดินตามไป
นี่ไอ้แอ้ แกคิดว่าพี่ธิปสนใจไอ้นัสเปล่าว่ะ เกล็ดแก้วหรือกลาส เพื่อนที่จับคู่กับอ้อแอ้ถามเพื่อน หลังจากที่สังเกตอยู่หลายครั้งหลายครา
ไหนแกบอกว่าพี่เค้ายังไม่ลืมน้องผิงนี่ มั่วรึเปล่า ดูยังไงๆก็ปกติดีออก
แผลใจมันอยู่ข้างใน แกจะไปเห็นได้ยังไงล่ะ แล้วเราก็ไม่ได้มั่วด้วย พี่ดล พี่ชายของพี่ธิปยังพูดกับเราอยู่เลย ว่าอาการหนัก ส่วนเรื่องเค้าจีบไอ้นัสรึเปล่า เราไม่รู้ อาจเพราะเคยคุย เคยรู้จักกันมาก่อนก็ได้
แต่ก็น่าสงสารนะ ถ้าพี่ธิปเค้าจีบไอ้นัสจริง ยังไงก็อกหักชัวร์ เกล็ดแก้วพูดอย่างมั่นใจ
มันก็ไม่แน่
แต่โมทย์ออกจะดีแสนดีนะแก เราว่ายังไงนัสก็ไม่เลิกกับโมทย์หรอก
แล้วถ้าโมทย์บอกเลิกกะไอ้นัสมันก่อนล่ะ
...!!
เหอะน่า เราเป็นเพื่อน ก็ดูๆกันไป คงไปยุ่งกับมันมากไม่ได้หรอก ชีวิตมัน มันก็ต้องตัดสินใจเอง - - -
3 กันยายน 2548 13:28 น.
ความทรงจำ
ชอบน้ำเหรอ ผมเอ่ยถามขึ้นก่อน เมื่อเห็นเธอเอาแต่มองสายน้ำเบื้องล่าง
ชอบลม แสงแดด น้ำ ความเงียบ และการอยู่คนเดียว เช่นตอนนี้น่ะนะ
หืม? การอยู่คนเดียว? แฟนเราก็มีนี่ จะอยากอยู่คนเดียวทำไม
บางทีก็ต้องการเวลาอยู่กับตัวเอง ทบทวนเรื่องต่างๆน่ะ มีแฟนก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ค่อยชอบนักหรอก มัน..เหงา
รู้มั้ย คนอกหักบางพวกเค้าจะหลีกเลี่ยงอะไรพวกนี้ ชอบไปในสถานที่ๆวุ่นวาย ทำตัวให้ยุ่งๆ^_^
ไม่รู้สิ แล้วนายล่ะ
พี่น่ะชอบสิ่งพวกนี้ มันช่วยรักษาใจ แต่ไม่ใช่ว่าเพิ่งอกหักมาพี่จะมาหาธรรมชาติเลยนะ พี่ใจไม่แข็งพอน่ะ
งั้นแล้วทำไมคนอกหักชอบไปทะเลล่ะ
ก็เพื่อการทำใจ แล้วก็ลืมไงคับ หนียังไงก็หนีได้ จะโกหกตัวเองไปเรื่อยๆน่ะก็ได้ แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่เหนื่อย พอเหนื่อยก็เลยจำต้องหาที่พักใจ เช่น..ทะเล อย่างที่เราว่า แล้วก็เริ่มทำใจ แล้วแต่จิตใจของคน ว่าอยากจะปิดตาตัวเองไปนานแค่ไหน
แปลกดีนะ ถ้าเป็นชั้น ชั้นจะไม่ไปทะเลหรอก โหลจะตาย อกหักเมื่อไหร่ก็ไปทะเลกัน
แล้วนัสจะไปไหนล่ะ
ไปป่า
ป่า?
อยู่กับต้นไม้ ท้องฟ้า ชีวิตเรียบง่ายดีออก ดีกว่าทะเลอีก^^
ความคิดของเธอแปลกดี หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ขณะมองเหม่อไปยังสายน้ำที่ทอดตัวนิ่งสงบอยู่เบื้องล่าง
เธอหยิบกล้องดิจิตอลออกมาจากแจ็คเกตตัวโคร่งของเธอแล้วก็จัดแจงเก็บภาพนั้น
นายชอบโปสการ์ดมั้ย อยู่ๆเธอก็ถามผมหน้าตาเฉย
ก็..ชอบสะสมน่ะ ไม่มีใครส่งให้พี่หรอก
ก็เป็นคนไม่มีคนคบไงล่ะ
เพื่อนพี่ออกจะเยอะ-_- แต่มันไม่ชอบอะไรพวกนี้ เจอกันก็จะแค่เล่าให้ฟังหรือไม่ก็ให้ดูรูปที่ถ่ายมามากกว่า
แล้วแฟนเก่านายเค้าไม่เคยส่งให้นายเลยเหรอไงกัน-*-
ไม่เคย
อาจจะเพราะผมเริ่มคุ้นเคยกับเธอแล้วมั้ง ถึงได้กล้าพูดออกไปอย่างนั้น เธอทำหน้างงๆ ผมก็เลยขยายความต่อ
เธอไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน ไปกับพี่นี่ก็ไม่เคยไปไกลๆเลย ถ้าเธอไปกับครอบครัวนี่ก็ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะจะไม่มีเวลาแวะร้านโปสการ์ดเลย
วูบนึงเหมือนผมจะเห็นรอยสงสาร เห็นใจ เข้าใจ ส่งผ่านมาทางแววตานั้น แต่แล้วเมื่อผมกระพริบตาอีกครั้งมันก็ไม่มีแล้ว
นี่ๆ ขึ้นรถได้แล้วนัส พี่ธิปด้วย ไปกันเถอะคะ
เสียงเรียกของกลุ่มเพื่อนเธอทำให้ผมและเธอต้องเดินไปขึ้นรถ แต่เธอก็ยังไม่วาย หันไปถ่ายภาพถนนราดยางที่ดูยาวและไม่มีที่สิ้นสุดนั้นก่อนขึ้นรถ
ตั้งแต่เริ่มออกเดินทางไปเช็คอินเข้าพักที่รีสอร์ท เธอก็นั่งเงียบมาตลอดทาง อาจจะคิดอะไรเพลิน ผมก็เลยไม่กล้าชวนคุย แต่แอยู่ๆเธอก็พูดขึ้นว่า
ผู้ชายคนไหน ถ้าส่งโปสการ์ดตอนไปเที่ยวไปให้ใคร ก็จะคิดว่าคนๆนั้นเป็นคนพิเศษ เพราะเค้านึกถึงเธอหรือคนเหล่านั้นในช่วงเวลาที่กำลังมีความสุข ก็คือคนที่ได้รับโปสการ์ดนั้นคือคนสำคัญ พูดจบเธอก็หันหน้ามามองหน้าผม
นายเคยส่งไปให้แฟนเก่านายรึเปล่า
ผมอึ้งไปเล็กๆแต่ก็ตอบเธอกลับไป
แรกๆน่ะ เคยคับ เพราะพี่ไปเที่ยวบ่อย ไปทีไรก็คิดถึงเค้าอยู่ตลอด
แล้วทำไมช่วงหลังๆถึงไม่ส่งล่ะ
เพราะครอบครัวเธอน่ะสิ เธออึดอัด พี่ก็เลยเลิก แล้วตอนนี้โปสการ์ดที่พี่ส่งไปทั้งหมด มันก็กลับมาหาเจ้าของเดิมตั้งแต่แรกหมดแล้ว..ทุกใบ..ทุกอย่าง
ผมเล่าไปก็เจ็บแปลบที่ใจไป แล้วจึงเปลี่ยนเรื่องเพราะผมไม่อยากให้บรรยากาศหดหู่ยิ่งไปกว่านี้^^
แล้วนัสล่ะ ชอบโปสการ์ดรึเปล่า
ชอบ แต่ไม่ชอบสะสม
งั้นแปลว่ามีคนส่งให้เยอะ
ไม่หรอก ชั้นไม่ชอบเก็บโปสการ์ดเปล่าๆเท่าไหร่ ขาวๆโล่งๆมีแต่ภาพข้างหน้า มันก็ไม่ต่างจากรูปถ่ายธรรมดาน่ะแหละ ไม่มีคุณค่าทางใจ สัมผัสไม่ได้จริงๆ มีโปสการ์ดที่ตัวเองส่งหาตัวเองเต็มไปหมดเลย
ส่งหาตัวเอง?
ใช่ นายไม่เคยทำล่ะสิ ไม่มีใครส่งให้หรือให้ส่งให้ไง แต่อยากเก็บความทรงจำนั้นเอาไว้ ก็เลยส่งหาตัวเอง
แปลกดี ทำไมไม่ส่งหาแฟนล่ะ
ก็เพราะชั้นรู้ว่าเค้าไม่ค่อยสนใจไง ไม่เข้าใจว่าการที่ชั้นส่งโปสการ์ดไปให้น่ะ มันมีความหมายว่าชั้นเห็นเค้าเป็นคนสำคัญแค่ไหน
เค้าน่าจะรู้นะ ว่าคนส่งโปสการ์ดมาให้น่ะ ยังไงก็คือนึกถึง
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
770
