4 ตุลาคม 2548 13:36 น.
ความทรงจำ
แล้วเขาก็โทรเข้ามา
นัสไปหาไรกินกัน เที่ยงแล้ว
ที่ไหนล่ะ
เอาเป็นว่าเตรียมตัวไว้ พี่จะไปรับ จะได้ไม่ต้องลำบากไปเอง
ก็ได้ หวังว่าเขาคงไม่สงสัยนะที่เธอไม่เถียงอะไรเลย
เดี๋ยวถึงแล้วโทรไปเรียก
เธอจะต้องถามความจริงจากปากของเขาให้ได้ /
กินไรดี
เอาข้าวหน้าเทมปุระกุ้งค่ะ
ขออุด้งคับ
ระหว่างรออาหาร เธอก็ถามผมขึ้นมา
นี่นาย!ตกลงนายชอบใครกันแน่
ห๊ะ!
นายบอกว่าจะบอกชั้นไง
ก็..ก็..เอาไว้บอกวันหลัง
นายไม่อยากบอกชั้นเหรอ งั้นสินะ ที่นายไม่ยอมบอกกัน ไม่เป็นไร ไม่ต้องบอกก็ได้ชั้นเข้าใจ ท้ายประโยคมีแววกระแสน้อยใจพุ่งขึ้นมา
ไม่ใช่นะนัส ไม่ใช่ไม่อยากบอก แต่มัน..ยังไม่พร้อม
งั้นไม่ต้องบอกหรอก เธอเบือนหน้าไปอีกทางหลังจากที่พูดจบ ผมก็เลยเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้
พี่..ชอบนัส คนที่พี่รักตอนนี้ก็คือนัส แต่พี่..อยากให้นัสสบายใจก่อนที่จะบอก ก็..เท่านั้นเอง
เธอนิ่งเงียบไปเลย เมื่ออาหารมา เราก็ทานกันไปเงียบๆ ผมก็ไม่รู้จะชวนเธอคุยเรื่องอะไรดี เธอคงไม่ได้รักผม ผมทำใจไว้แล้วล่ะ
อ่ะ!พี่ให้เทมปุระ เห็นเราชอบ
แล้วเจ้ากุ้งตัวโตก็ถูกคีบคืนมา
กินไปเหอะ นายนี่เป็นคนดีเนอะ ชั้นจะปฏิเสธนาย นายก็ยังจะมาใจดีอีก
ก็..เป็นแฟนไม่ได้ เราก็เป็นเพื่อนกันไง
คิดว่าชั้นจะยอมเป็นเหรอ
เงียบคับ แล้วเธอก็ไม่พูดต่อ จนเราเดินมาที่ลานจอดรถ จู่ๆเธอก็โผเข้ามากอดผมจากทางด้านหลังเฉยเลย
ชั้นไม่ยอมให้นายเป็นเพื่อนหรอก นายต้องเป็นแฟนของชั้นเท่านั้น แต่..ชั้นไม่คิดว่านายจะรอชั้นได้ ชั้นอยากจะไปทำตามความฝันของช้น ชั้นยังมีงานต้องทำ ชั้นไม่อยากทิ้งหัวใจ ทิ้งความผูกพันให้ห่างกันอีก นายเข้าใจใช่มั้ย ผมค่อยๆ แกะมือเธอออกจากเอวของผม
ขอบคุณนะคับ สำหรับความรู้สึกดีที่เรามีให้กัน พี่จะไม่ผูกมัดนัสไว้หรอก เราจะเป็นแค่เพียงเพื่อน ที่รู้สึกดีต่อกัน จนกว่าจะถึงวันนั้น วันที่เรากลับมาเจอกัน แล้วเราจะมาดูอีกที ว่าหัวใจของเรายังเป็นเหมือนเดิมอยู่มั้ย พี่สัญญา ว่าพี่รับได้
นัสก็สัญญาค่ะ - - -
หลังจากวันนั้นเธอก็โทรมาบอกผมว่าจะเดินทางไปหาประสบการณ์กับบริษัทของฝรั่งที่แคนาดา เมืองแห่งใบเมเปิ้ล ผมก็ส่งเธอที่สนามบินและยืนมองเธอเดินจากไป สักวันเราคงได้กลับมาเจอกัน เส้นทางของเราจะเป็นอย่างไรนั้น ก็ไม่อาจมีใครรู้ได้ ผมดีใจที่แม้ว่าผมจะยังไม่ลืมอดีตจนหมด แต่เธอก็ยอมรับผมได้ เหมือนที่ผมก็ยอมรับเธอได้ถ้าเธอจะยังไม่ลืมใครคนนั้นของเธอ แม้ผมจะไม่ได้เป็นผู้ดูแลเธอ และคนๆนั้นก็อาจจะไม่ใช่ผม แต่ผมก็ยังยินดีที่ได้รู้จักเธอแม้ผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้ แต่ผมก็ยินดีที่จะให้เป็นอย่างตอนนี้ //
3 ตุลาคม 2548 14:16 น.
ความทรงจำ
มองไปทางไหนก็รู้สึกเศร้าใจไปหมด รูปถ่ายของเธอกับโมทย์ไม่ว่าจะห้องนั่งเล่น ห้องนอน หรือแม้กระทั่งในมือถือ และกระเป๋าตังค์
นายมันหลอกลวง นายมันใจร้าย ในที่สุด นายก็ทิ้งชั้นไป ไหนล่ะคนที่บอกว่าจะไม่ทิ้งกันจะดูแลชั้นไปตลอด ทำไมนายต้องหลอกให้ชั้นดีใจด้วย ชั้นเกลียดนาย เกลียดนายที่สุด!!
เธอซบหน้าลงกับหมอน แต่แล้วมือถือก็ดังขึ้น บทเพลงที่ฟังแล้วช่างรันทด เพลงดาวประดับฟ้า.. เธอรีบรับก่อนที่มันจะทำให้เธอปวดใจไปยิ่งกว่านี้
นัส..
พี่ธิป..เหรอ
อืม เป็นไง ร้องไห้เหรอ
อืม
ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ย
ก็แล้วแต่นาย
พี่ไม่ได้ทำไรนัสนะ แค่ไม่อยากให้นัสเศร้า และคิดไรแปลกๆน่ะ
อืมม
นี่พี่เก็บของอยู่ อีก20นาทีคงถึง จะรีบบึ่งไปเลย รอกันก่อนนะ
เมื่อเขาพูดจบเธอก็กดตัดสาย แล้วก็เอื้อมไปหยิบมีดด้ามสวยขึ้นมา มีดพกที่เพื่อนสมัยมหาลัยซื้อให้ซึ่งมันนอนอย่างเงียบเชียบและถูกลืมมานานแล้ว ตอนนี้ได้เอาออกมาใช้ประโยชน์อีกครั้ง
เธอเดินไปยังห้องนั่งเล่นและเริ่มใช้มีดแซะตะขอเกี่ยวรูปภาพลงมา แต่แล้วด้วยความไม่ถนัดทำให้โดนบาด เลือดหยดแรกหยดลงสู่โซฟาสีครีม ก่อนที่จะพร้อมใจกันไหลทะลักออกมา ก่อนที่เธอจะทันไปทำแผลก็มีคนมากดออด ไอ้อาการรัวๆอย่างงี้มีเขาคนเดียว เธอจึงกัดฟันออกไปเปิดประตูก่อน
ทำไมเปิดช้าจัง เฮ้ย!นัส มือทำไมเลือดเต็มเลย ตายแล้วๆ เมื่อเขาลงจากรถที่เอาเข้ามาจอดไว้ในบ้านของเธอและสังเกตเห็นมือที่ชุ่มเลือดของเธอ ก็ยิ่งทำเขาตกใจเพิ่มขึ้น แล้วก็ลากเธอเข้าไปทำแผล เมื่อพันแผลเสร็จเขาก็เริ่มเอ็ด
ทำไมทำร้ายตัวเองแบบนี้ รอกันก่อนสิ ทำไมคิดสั้น พี่..
นี่นาย! ชั้นไม่ได้คิดสั้น ชั้นแค่จะเอาไอ้ภาพแสลงใจนั่นลงมาเลยใช้มีด แต่ดันซุ่มซ่ามโดนบาดซะเอง กำลังจะทำแผล นายก็มากดออดพอดี
อ้าวเหรอ!พี่ก็ตกใจ
ชั้นไปเช็ดโซฟาก่อนดีกว่า เดี๋ยวใครจะมาคิดว่าชั้นจะฆ่าตัวตายอีก ปลายเสียงเธอแซวเขาเล็กๆ ไม่อยากจะบอกหรอกว่าไอ้คำว่า รอกันก่อนนะ มันทำเอาเธอรู้สึกมีความสุขมากยังไงบอกไม่ถูก รู้สึกเป็นคนสำคัญ
นอนหลับมั้ย หรือต้องใช้เหล้า ใช้ยานอนหลับ?
ไม่อยากใช้ไรเลยอ่า แต่ก็นอนไม่หลับ
งั้นเดี๋ยวอุ่นนมน้ำผึ้งให้ อาจจะช่วยได้มั่ง เขาพูดจบก็ลุกไปทำไรขลุกขลักๆอยู่ในครัวก่อนจะออกมาพร้อมแก้วกาแฟใบย่อม
อ่ะ!ดื่มซะ มีที่นอนอีกมั้ย เดี๋ยวพี่จะได้ปู
รู้สึกว่าจะมีฟูกอยู่ในตู้ในห้องนอนชั้นน่ะ เดี๋ยวหยิบให้
ไม่เป็นไร นัสนั่งเถอะ เขาก็เดินไปยังห้องนอนของเธอ เธอก็อมยิ้มกับภาพการหาของของเขา ดูเขาปูฟูก หาผ้าห่ม หมอน ก่อนที่เขาจะเดินมาหาเธอ แต่สงสัยรอยยิ้มของเธอจะยังไม่หมดไปล่ะมั้ง เธอจึงได้รับมะเหงกเป็นของแถม
นี่นาย!เจ็บนะ เขกมาได้
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่นแหละ มีความสุขมากเลยนะ
นั่นสิ นี่เธอก็เพิ่งเลิกกับแฟน ทำไมมันถึงได้ไม่เศร้าสักเท่าไหร่เลยเมื่อมีเขาอยู่ข้างๆ รูปที่เธอถ่ายคู่กับโมทย์ถูกย้ายลงมาจากห้องนั่งเล่น
โล่งจัง เธอลูบๆกำแพงที่เคยมีภาพทั้งหลายที่ถ่ายคู่กับโมทย์แขวนอยู่
ก็3ส่วน4ในบ้านนัสมีแต่รูปที่ถ่ายกับโมทย์นี่ พอเอาออกก็เลยโล่งเป็นธรรมดา อยากได้รูปอะไรมาติดรึเปล่า จะไปหามาให้
ชั้นมีภาพที่อยากติดนะ แต่ต้องเอาไปขยายก่อนนี่สิ
อยากได้รูปใหญ่เหรอ
อืม ชั้นจะแต่งบ้านใหม่ นายว่าดีป่ะ
ก็ตามใจนะ
อืม..ไปนอนดีกว่านะ ชั้นง่วงละ
อืม
เธอก็เดินไปนั่งบนเตียง ส่วนเขาก็เดินไปจัดผ้าห่มให้
ปิดไฟแล้วนะนัส
อืม
แล้วแสงไฟก็ดับก่อนที่แสงจากพระจันทร์จะเข้ามาแทนที่ เธอมองแสงนวลนั้นอย่างสนอกสนใจอยู่เพียงครู่ก่อนจะผล็อยหลับไป
นัส เขาเรียกเธออย่างแผ่วเบาแต่ก็ไม่มีคนตอบ เขาจึงลุกขึ้นเดินไปที่เตียงของเธอแล้วก็ยิ้ม
อย่างน้อยเวลาที่เธอเจ็บและต้องการใครสักคน เธอก็ยังรึกถึงเขา เขาคิดในใจก่อนจะห่มผ้าให้เธออย่างอ่อนโยน
อยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าเขานั้นรักเธอ รักตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เมื่ออยู่ข้างเธอแล้วเขามีความสุขและไม่เจ็บปวดอีก เธอทำให้เขายิ้มได้และค่อยๆรักษาแผลใจของเขาทีละนิดจนหายดี และสามารถลืมความเจ็บปวดในอดีตได้ แต่ในตอนนี้เธอกำลังเจ็บ จึงไม่เหมาะที่จะเอ่ยออกไป รอให้เธอพร้อม เธอหายเจ็บแล้ว เขา..อาจจะตัดสินใจบอกเธอ.. - - -
เป็นไง หลับสบายดีมั้ย เขาทักเธอเมื่อเห็นเธอเดินออกมาจากห้องนอน
อืม
เธอตื่นขึ้นมาแล้วพบผ้าห่มก็พอจะรู้ว่าเขาเป็นคนห่มให้ เพราะเธอแค่เอนหลังปุ๊บ สักพักก็หลับไปเลย ไม่ได้ทันสวดมนตร์ด้วยซ้ำ พอมองหาเขาก็พบพื้นห้องที่ปราศจากฟูก แต่เธอยังเห็นรถของเขาจากหน้าต่างก็พอจะรู้ว่าเขาอยู่ข้างนอก เธอก็อมยิ้มอีกแล้ว เมื่อคิดว่าถึงตรงนี้ ทำไมกันนะ เธอถึงได้รู้สึกอบอุ่นอยู่ลึกๆกับแค่เขาทำนมอุ่นให้ดื่มก่อนนอนเพราะเธอนอนไม่หลับ ห่มผ้าให้เธอยามที่ผล็อยหลับไป แล้วยังลุกมาทำอะไรให้กินอีก
เชิญทานอาหารคับ
มีไรกินอ่ะ เธอยื่นหน้ามามองยังโต๊ะไม้สีชา มีข้าวเปล่า จานกะเพราะและซุปเต้าหู้อีกถ้วยนึงวางไว้
ก็มีแค่ข้าวกะเพรา กับซุปเต้าหู้อ่า ทานได้มั้ย
ได้สิ ชั้นไม่เรื่องมากหรอก ขอบใจนะ
อื้ม ไม่เป็นไร กินเยอะๆจะได้มีแรงไปทำงาน หรือว่าวันนี้จะหยุดดี
ไปทำงานสิ เดี๋ยวขาดรายได้ นายไม่รีบไปทำงานเหรอ
ไม่อ่ะ เดี๋ยวล้างจานให้นัสเสร็จค่อยไป พี่ไม่ได้มีนัดเช้าอยู่แล้ว เดี๋ยวไปส่ง
ขอบใจมากๆนะ
ไม่เป็นไรหรอกคับ เมื่อทานอาหารเสร็จ เขาก็ขับรถไปส่งเธอ และเมื่อเธอเคลียร์งานเรียบร้อยเธอก็ไปทำผม จากผมยาวครึ่งได้ซอยให้เหลือสั้นแค่ต้นคอและเปลี่ยนเป็นสีทองแดง พร้อมกับเล็บของเธอที่เป็นลายดอกไม้บนพื้นสีใสก็ถูกเปลี่ยนใหม่ให้กลายเป็นสีลูกกวาด เช่น สีชมพู ขาว เหลือง ฟ้า เป็นต้น ก็เข้ามาแทนที่เจ้าลายดอกไม้ดังกล่าว เมื่อเธอเข้าออฟฟิศอีกครั้งก็มีแต่คนทัก
เกิดไรขึ้นวะไอ้นัส ประสาทกลับเหรอ
ใช่มั้ง 555 นัสแค่อยากเปลี่ยนตัวเองน่ะ นัสเลิกกะโมทย์แล้วนะพี่ เอาให้มันรู้กันไปเลยว่าไม่มีเค้า นัสก็อยู่ได้ เธอหัวเราะอย่างแจ่มใส
นัสว่างั้นก็ว่างั้นแหละ แต่เล็บสีเจ็บน่าดูเลยว่ะ เจ๋ง!!! รุ่นพี่คนนึงชมแล้วก็ยกนิ้วโป้งขึ้น
ขอบคุณค่าาาา
เธอก็เปิดคอมและเช็คเมล์ เธอลบทุกเมล์ที่โมทย์เคยส่งให้ แล้วเธอก็หยิบมือถือขึ้นมาดูรูปที่เธอถ่ายไว้
มีแต่รูปของโมทย์อยู่เต็มไปหมดเลยแฮะ เธอคิดแล้วก็ลบรูปทีละรูป ลบไปก็นึกถึงเหตุการณ์ในช่วงนั้นไป มันแสนจะหวานและมีความสุข ดูไปก็ใจหายไป เธอลบมาเรื่อยๆจนสะดุดกับรูปของนราธิปที่กำลังแลบลิ้นที่มีสีแดงเข้มอันเกิดเนื่องมจากเจ้าแฟนต้าน้ำแดงกระป๋องที่เขาดื่ม เธอเห็นมันตลกดีก็เลยบังคับเขาให้อ้าปากและถ่ายรูปมาจนได้ และยังมีท่าที่เขากินลูกชิ้นปิ้งอีก
เขาเป็นคนดีและที่สำคัญก็มีคนที่ชอบแล้ว..เขามีคนที่ชอบแล้ว.. ทำไมประโยคนี้มันฟังแล้วเจ็บลึกๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนกับ..เสียใจ..
ไม่ใช่หรอก คงเป็นแค่ความเสียดาย..เสียดายที่เขาไม่รักเธอ..อย่างนั้นน่ะเรหอ งั้นแสดงว่าเธอรักเขาอย่างนั้นเหรอ
ระยะเวลาอันแสนสั้นแต่เขากลับค่อยๆเข้ามาในใจของเธอทีละนิดอย่างไม่รู้ตัว รูปแบ็คกราวที่เธอใช้ก็เป็นรูปของเขา
เธอมองไปทางไหนก็เริ่มเห็นเป็นเขาซะแล้วสิ แต่..เขามีคนที่ชอบแล้ว..เธอคงไม่มีสิทธิ์
นัส!
คะพี่!
มีแขกมาขอพบ
ใครอ่าพี่
ชื่อเนตรนภาอ่ะ แต่เค้าบอกว่าให้บอกเราว่าชื่อผิง
ผิง? น้องผิงอย่างนั้นเหรอ? มาทำไมที่นี่กันและรู้จักเธอได้อย่างไร - - -
พี่นัสใช่มั้ยคะ
อ่าค่ะ น้องผิงรู้จักพี่ได้ยังไงคะ
จากพี่ธิปน่ะค่ะ ได้ข่าวว่าเลิกกับแฟนเหรอคะ
อ่าใช่ค่ะ
ยังเสียใจอยู่มั้ยคะ
ก็..มันคงทำใจไม่ได้ง่ายๆในคืนเดียวหรอกค่ะ
กว่าผิงจะทำใจเรื่องพี่ธิปได้ก็ตั้งนานแน่ะค่ะ ผิงต้องกลับไปร้องไห้คนเดียวบ่อยๆด้วยความคิดที่ว่า นี่เราจะเสีเขาไปแล้วจริงๆเหรอเนี่ย
แต่ก็ยังรักกันไม่ใช่เหรอคะ
ค่ะ แต่แม้ว่าจะรัก แต่ความรักก็ไม่ใช่ทุกสิ่งนะค่ะ ผิงคิดว่าเนื้อคู่ของเขาไม่ใช่ผิง และของผิงก็ไม่ใช่เค้า เส้นทางของเราขนานกันมั้งคะ ไม่ว่าจะเดินยังไงก็คงจะไม่ใช่เส้นทางเดียวกัน พี่นัสรู้ใช่มั้ยคะว่าพี่ธิปชอบคนอื่นแล้ว
ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร
พี่ธิปนี่แย่จริงๆเลย นิสัยชอบปิดบังเรื่องนี่ยังไม่หาย พี่นัสรู้มั้ยคะว่าพี่ธิปเนี่ย นิสัยไม่ค่อยเหมือนคนอื่น ชอบเก็บๆๆๆเอาไว้คนเดียว ต้องแก้ให้ได้นะค่ะ
อ่าค่ะ เธอก็รับปากเด็กสาวตรงหน้าไปอย่างงงๆ ก็ไม่เห็นมันจะเกี่ยวกับเธอที่ตรงไหนเลย
แล้วน้องผิงเสียใจมั้ยคะ
คะ เรื่องที่เค้าไปชอบคนอื่นน่ะเหรอคะ อืม..เสียดายน่ะค่ะ เพราะผิงก็เคยรักเค้า รู้สึกว่าเป็นคนสำคัญมาตลอด อยู่ๆก็จะมีคนมาแย่งเค้าไป ผิงก็ต้องเสียดายเป็นธรรมดาแต่ไม่เสียใจนะค่ะ เพราะผิงเข้าใจ นี่แหละค่ะความรักของเรา..ความเข้าใจกัน รักมากจนยอมปล่อยเค้าให้ไปอยู่กับคนอื่น พี่ธิปชอบพี่นัสนะค่ะ เค้าพึ่งบอกผิงเมื่อวาน ก่อนที่พี่นัสจะโทรไปหาเค้า
คะ นี่เธอฟังผิดแหงๆ
พี่ธิปชอบพี่นัสไงคะ อีกอย่าง ที่ผิงไม่เสียใจก็เพราะพี่นัสเป็นคนดี น่ารัก ทำให้พี่ธิปหายจากการเสียใจได้ แล้วผิงจะไปเสียใจทำไมล่ะคะ พี่ธิปเจอคนดีขนาดนี้^^ แต่พี่ธิปไม่รู้หรอกนะค่ะว่าผิงมา ถ้ารอให้เค้าบอกเอง ไม่รู้ว่าชาตินี้ผิงจะได้เห็นว่าที่พี่สะใภ้รึเปล่า
แล้ว..พี่จะทำไงดีล่ะคะ ดีใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยน่ะนะ เราใจง่ายไปมั้ยเนี่ย
ก็ลองเค้นๆเค้าดูนะค่ะ
ผิงว่าพี่ใจง่ายไปมั้ยคะ ถ้าจะรับรักเค้าตอนนี้
เมื่อวานพี่ธิปก็ถามผิงคำถามนี้เหมือนกันค่ะ ผิงว่าไม่นะค่ะ ถ้าการที่เราไม่ได้คบใครอยู่แล้วชอบใครวักคน มันไม่เรียกใจง่ายนะค่ะ ผิงว่า ถ้าพี่ธิปคบผิงแล้วก็คบพี่นัสด้วย นั่นแหละค่ะใจง่าย
หลังจากที่ผิงกลับไป เธอก็หยิบตั๋วเครื่องบินเที่ยวกรุงเทพฯ-แคนาดาขึ้นมาจากลิ้นชัก ความฝันของเธอ หรือเขา เธอจะเลือกอะไรดีหนอ - - -
3 ตุลาคม 2548 14:02 น.
ความทรงจำ
นับจากวันนั้น เธอก็ไม่ได้ติดต่อผมอีกเลย ผมก็ไม่อยากโทรไปกวนเธอเหมือนกัน
วันนี่ผมเบื่อๆก็เลยขับรถไปยังร้านกาแฟที่ผิงทำงานอยู่
ผิง
พี่ธิป
มีเวลาว่างหน่อยมั้ย พี่อยากคุยกับเราอ่า
เธอก็ยิ้มให้ผมก่อนจะเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนสีขาวที่สงมทับชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์อยู่ออกและเดินมาหาผม
มีอะไรเหรอคะพี่ธิป ไปที่อื่นกันดีกว่าค่ะ
เธอจึงพาเขามายังร้านกาแฟตรงข้าม
มีอะไรคะ
ผิงว่าพี่ใจง่ายมั้ยที่ไปชอบคนอื่นแล้ว ทั้งที่เราก็เลิกกันได้ไม่นาน
ไม่เลยค่ะ ตอนแรกผิงนึกว่าพี่ธิปจะยังทำใจไม่ได้ซะอีกน๊า ผิงก็ไม่อยากให้พี่ธิปยึดติดกับผิงมากเกินไป ผิงดีใจด้วนะค่ะที่พี่ธิปหาคนๆนั้นเจอ
แต่..เค้ามีแฟนอยู่แล้ว
พี่ธิปก็เลยไม่ได้บอกเค้า?
อืม
ใช่คนที่ผิงเคยเห็นที่ร้านเมื่อวันก่อนรึเปล่าคะ
อืม
ก็น่ารักดีนี่ค่ะ ร่าเริง มั่นใจในตัวเอง แล้วพี่ธิปจะทำยังไงต่อคะ อยากให้ผิงช่วยรึเปล่า
พี่ก็ยังไม่รู้เลย แค่ผิงไม่โกรธที่พี่ไปชอบคนอื่นแล้วพี่ก็ดีใจมากแล้ว คงไม่กล้าให้ผิงช่วยหรอก
อืมมมม..เธอชื่ออะไรคะ
ไมนัส
ไมนัส? ชื่อน่ารักดีจังเลยอ่า ขอเบอร์และที่ทำงาน พร้อมชื่อจริงค่ะ แม่สื่อผิงกำเริบแล้วคับ
ผมก็จำใจจดข้อมูลที่เธอต้องการใส่นามบัตรก่อนส่งให้
รอข่าวดีได้เลยค่ะ มีผิงช่วย สมหวังแน่ๆ
แล้วผมกับเธอก็นั่งเล่นกันอีกครู่นึง ก่อนที่มือถือของผมจะดังขึ้น เป็นเบอร์ของไมนัส..
รับสิค่ะพี่ธิป
ผมมัวแต่นั่งอึ้งจนต้องให้ผิงเรียกนั่นแหละคับ ผมจึงกดรับ
คับ
พี่ธิป..มาหานัสหน่อยสิ..นะๆ
นัสอยู่ไหน
ผมตกใจกับน้ำเสียงของเธอมาก ก็เธอร้องไห้อยู่ เมื่อเธอบอกสถานที่ ผมก็รีบวางสาย
เกิดอะไรขึ้นค่ะพี่ธิป
นัสคงมีปัญหาน่ะ
ผิงกลับเองก็ได้ค่ะ พี่ธิปไม่ต้องไปส่งหรอก รีบไปเถอะ
ผมก็จับมือผิงขึ้นมาก่อนจะบีบเบาๆ
ขอบคุณมากคับผิง ที่เราเข้าใจกัน พี่จะไม่ลืมผิง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เธอก็กระชับมือผมตอบเช่นกัน
ผิงก็จะไม่ลืมพี่ธิปค่ะ ไม่ว่าผิงจะมีใคร ผิงจะจำว่าพี่ธิปเป็นพี่ชายคนที่ผิงรักค่ะ ผิงสัญญา ตอนนี้พี่ธิปไปหาพี่นัสดีกว่า อย่ามาหวนเสียใจกับอดีตเลยค่ะ พี่ธิปเลือกทางนี้ มันดีที่สุดแล้วล่ะค่ะ เธอพูดจบก็คลายมือออกก่อนยิ้มให้ผมเหมือนตอนที่เราต้องเลิกกัน เหมือนตอนที่เรามีความสุขด้วยกัน เหมือนกับยินดีกับผม..อย่างจริงใจ - - -
ผมรีบรุดมายังสวนสาธารณะที่ผมเคยมากับไมนัส แล้วก็เจอเธอนั่งอยู่ที่ม้านั่ง
นัส
เธอหันมาหาผมด้วยน้ำตานองหน้า
เกิดอะไร..
โมทย์ไปแล้ว เค้าไปแล้ว เค้าทิ้งนัสไปแล้ว..
นัสใจเย็นๆนะ ค่อยๆเล่า
ผมค่อยๆจับเธอให้นั่งจากที่เมื่อครู่เธอกอดผมแล้วปล่อยโฮ
เค้าบอกเลิกนัสแล้ว ไม่ใช่สิ..นัสบอกเลิกเค้าเอง เพราะนัสไม่อยากให้ใครมาสงสาร ไม่อยากเป็นของเล่นของใคร..
แล้วเธอก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผมฟัง
~ เธอกดรับโทรศัพท์มือถือที่ดังระรัว
ฮัลโหลค่ะ
นัส นี่จิ๊บนะ
อ่าจ้า ว่าไง เงียบไปเลยนะ
แหม..ก็ไปเรียนภาษานี่จ๊ะ แล้วตอนนี้ชั้นมีแฟนใหม่แล้วนะ ไม่ง้ออีตาไบรอันตาน้ำข้าวแล้ว!
555 จริงน่ะ ใครเหรอแนะนำหน่อยๆ
ก็ว่าจะเอาของฝากไปให้เจ๊อยู่แล้ว เอาไว้จะควงไปอวดแล้วกัน แล้วไอ้แอ้ล่ะ ชั้นติดต่อมันไม่ได้เลย
อ่าจ้าจะคอยดู ไอ้แอ้มันไม่ค่อยว่างน่ะ มันต้องถ่ายแบบ
อ่า งั้นไม่เป็นไร เจอกันเที่ยงนี้นะจ๊ะ
จ้า ได้เลย
แล้วเธอก็รีบรุดไปยังร้านอาหาร เธอสั่งน้ำมะนาวมาแก้กระหายก่อนที่จิ๊บเพื่อนสนิทของเธอและแฟนหนุ่มของหล่อนจะมา
เหว่ยนัส
อ้าวจิ๊บ! ดีจ๊ะ เธอมองไปยังเพื่อนของเธอตามเสียงเรียกและ..โมทย์!!!
นัส!!
โมทย์รู้จักนัสเหรอจ๊ะ จิ๊บหันไปถามแฟนหนุ่มของเธออย่างงงๆ แต่เธอรีบชิงพูดขึ้นซะก่อน
เคยเรียนมัธยมเดียวกันน่ะ แล้วนี่ไปรู้จักกันได้ยังไงจ๊ะ เธอพยายามปรับน้ำเสียงให้ร่าเริง
ก็เนี่ย แฟนเก่าสมัยม.ต้น แกคงยังไม่เคยเจอ แล้วพอเข้าม.ปลายก็เลิกๆกันไป เมื่อเดือนที่แล้วชั้นไปเจอเค้าที่ออสฯ ก็เลยว่าตกลงจะดูๆกันอีกที
ยินดี..ด้วยนะ แล้วเธอก็ฝืนทานมื้อนั้นไป เมื่อเธอเดินออกมาจากร้านอาหารเธอก็ปล่อยโฮทันที แล้วโมทย์ก็โทรเข้าเครื่องของเธอ
นัส โมทย์อยากอธิบาย
อธิบาย? โมทย์อยากจะพูดอะไรอีก นัสก็เห็นอยู่เต็มๆตา เธอพูดไปก็ร้องไห้ไป
โมทย์ไม่ได้อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลยนะ ไม่คิดว่านัสจะรู้จักจิ๊บ
ก็ถ้าไม่รู้จักจิ๊บ โมทย์ก็จะปิดบัง คบ2นอย่างงี้น่ะเหรอ
ไม่ใช่นะจ๊ะ คือโมทย์แค่อยากลองศึกษาจิ๊บเค้าดูอีกครั้ง ว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้มั้ย..
แล้วนัสล่ะ ทำอย่างนี้นัสเจ็บนะ
นัส..เป็นเพื่อนกับโมทย์ได้มั้ย..โมทย์อยากให้แน่ใจกว่านี้ แต่เมื่อมันเป็นอย่างนี้ เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ยจ๊ะ
นัสอยากอยู่คนเดียว โมทย์อย่าเพิ่งคาดคั้นเอาคำตอบจากนัสตอนนี้เลย
แต่..
ถ้านัสทำใจกับฐานะใหม่ที่โมทย์ยื่นให้ได้ นัสจะกลับมาเป้นเพื่อนกับโมทย์เอง ตอนนี้นัสอยากอยู่คนเดียว ได้มั้ย
..เข้าใจแล้ว เอ่อ.นั่ส โมทย์ซื้อของฝากมาให้นัสหลายชิ้นเลย เพราะนัสไม่ได้บอกว่าอยากได้อะไร
ถ้านัสบอกว่าอยากได้โมทย์คนเดิมกลับมา..โมทย์ให้นัสได้มั้ยล่ะ
เขาก็เงียบไป
งั้นแค่นี้นะโมทย์ แล้วก็..แต่นี้ต่อไป เราเลิกกันเถอะ เธอพูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที
ไม่มีแล้วสินะ เขาคนที่เธอรัก และเขาก็รักเธอ มันไม่มีอีกแล้ว.. เมื่อเธอรู้สึกไม่มีที่ไป เธอก็นึกถึงนราธิปขึ้นมาได้ เธอจึงกดโทรหาเขา~
เธอพูดไปก็สะอื้นไป
โอ๋ๆๆ เงียบซะน๊าคนดี ไม่ขี้แยนะคับ
นัส..เข้าใจแล้ว ว่าเวลาตื่นจากฝันมันเป็นยังไง นัสเข้าใจแล้วว่ามันเจ็บขนาดไหน
ผมก็รั้งเธอเข้ามาในอ้อมกอดของผม พี่ไม่ได้ต้องการซ้ำเติมนัสซะหน่อย
แต่ตอนนั้นนัสว่า..
พี่จำไม่ได้แล้ว เคยพูดเหรอ ตอนไหน หืม?ว่าไง ผมแกล้งทำไก๋จนเธอต้องกระทุ้งศอกใส่ผม
สม!ทะเล้นดีนัก
อย่าคิดมาก ยัยเด็กดื้อ!
ว่าแต่เค้าอิเหนาเป็นเองรึเปล่า
พี่ทำใจได้แล้ว ผิงก็เป็นน้องสาวพี่ พี่มีคนที่ชอบแล้ว
มีคนที่ชอบใหม่แล้วเหรอ? นายลืมผิงได้เหรอ
อย่างน้อยเธอก็ลืมเรื่องเศร้าของเธอไปได้แวบนึง
ไม่ได้หรอก แต่ทำใจให้เค้าเป็นแค่น้องน่ะได้ นัสอาจจะคิดว่าพี่หลายใจสินะ นัสไม่ผิดหรอกที่คิดงั้น
ชั้นม่ได้คิดนะ นายต่างหากที่คิดแล้วก็โทษตัวเองอยู่นั่นแหละ ชั้นว่าไม่เห็นมันจะหลายใจตรงไหน ถ้านายเป็นอย่างโมทย์ก็ว่าไปอย่าง ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ ว่าคนที่ชั้นคิดว่าเค้าจะไม่ทำชั้นเจ็บ ไม่ทำให้ชั้นเสียใจ แต่เค้ากลับทำทุกอย่างที่ชั้นไม่คิดวาเค้าจะทำ ทำให้ชั้นเสียศรัทธา เอาอีกแล้ว เธอร้องไห้อีกแล้วคับ
เดี๋ยวมานะนัส เมื่อเธอพยักหน้า ผมก็ลุกเดินไปซื้อลูกชิ้นปิ้ง10ไม้ แยก2ถุง มาพร้อมน้ำแดงแฟนต้า2กระป๋อง
อ่ะ! ผมก็ยื่นถุงลูกชิ้นปิ้งและกระป๋องน้ำแดงไปให้เธอ
ไม่อยากกินเลยอ่า นายกินเหอะ
ไม่อยากกินก็ต้องกิน
ตอนนายเลิกกับผิง กินไรลงเหรอ
อืม ลง ก็ตอนที่นัสไปว่าพี่นั่นแหละ ขนาดพี่ไม่มีใครคอยดูแล ยังไม่ทำร้ายตัวเองเลย ผมก็คะยั้นคะยอจนเธอรับไป
ขอบใจนะ ว่าแต่นายชอบใครเหรอ
เอ่อ..บอกไม่ได้
ปิดชั้นเหรอ"
เปล่าๆ เพียงแค่อยากให้เป็นแฟนกันก่อนน่ะ แล้วค่อยบอกนะ
อย่าลืมบอกล่ะ
จ้าๆ บอกๆ
ใครได้เป็นแฟนนายคงดี เพราะท่าทางรักเดียวใจเดียว การเสียใจคงไม่มี
พี่ดีขนาดนั้น??
เท่าที่ชั้นรู้จักนายมา
ดีแต่เธอก็ไม่รักผมมั้ง.....
ถ้าชั้นไม่ได้นายมาอยู่เป็นเพื่อน สงสัยคงแย่
ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเราก็เพื่อนกัน
อืม นะ
แล้วให้พี่ไปส่งมั้ย
แน่อยู่แล้ว
เมื่อผมส่งเธอ ก็เกิดนึกเป็นห่วงเธอขึ้นมาอีก
อยู่คนเดียว..ได้มั้ย
ได้สิ แหม..
ถ้าเศร้าหรือเหงา โทรหาพี่ได้ตลอดนะ ใจจริงพี่อยากจะเข้าไปค้างเป็นเพื่อนซะด้วยซ้ำ แต่ว่ามันไม่ดี
อืม ถ้ามีไร ชั้นจะโทรหานาย ชั้นสัญญา เธอลงจากรถไปแล้ว แต่ผมก็ยังจอดรอเธออยู่จนกระทั่งเธอเปิดไฟในบ้าน ผมจึงค่อยๆขับรถกลับบ้าน /
3 ตุลาคม 2548 13:47 น.
ความทรงจำ
8.35 ติ๊งน๊องๆๆๆ!!!!!!!!~
โอ๊ย!รู้แล้ว กดรัวกลัวไม่ได้ยินเหรอไง เธอบ่นใส่เขาเมื่อมาเปิดประตูให้
ก็นึกว่ายังไม่ตื่น แล้วนี่ทำไรอยู่
เพิ่งกินข้าวเช้าเสร็จ วันหยุดใครเค้าตื่นเช้ากันล่ะตาบ้า แล้วนี่ทานไรมายัง
แฮะๆ กะว่าจะมาให้นัสทำซะหน่อย
ตาบ้าเอ๊ย! เข้าไปในบ้านไป เดี๋ยวทำอะไรให้กิน
ทำกับข้าวเป็นจริงๆเหรอ
เออเซ่!แต่อย่าไปหวังอะไรมากเลย ชั้นทำได้แค่พื้นๆน่ะ เธอก็เนนำเขามายังห้องนั่งเล่น
อ่ะ!นั่งนี่นะ เดี๋ยวไปเอามาให้
ว่าแล้วเธอก็ผลุบหายเข้าไปในครัว ในบ้านของเธอมีแค่รูปถ่ายของเธอและน่าจะเป็นคนชื่อโมทย์ยืนอยู่ข้างๆด้วย และในรูปครอบครัวก็มีผู้หญิงอีกคนถ่ายอยู่ด้วย ซึ่งเขาคิดเอาเองว่าน่าจะเป็นญาติกับเธอเพราะโครงหน้าคล้ายกันมาก
มาแล้ว อ่ะ! แล้วข้าวผัดก็มาเสริ์ฟตรงหน้าเขา เขาก็ลงมือทานทันทีโดยที่เธอไม่ต้องบอกซ้ำ2
ในรูปนั่นใครน่ะ
รูป? รูปไหนล่ะ เธอลุกไปชี้รูปกรอบนึง
ไม่ใช่ รูปรวมญาติน่ะ
อ่อ!ก็คนนี้แม่ นี่พ่อ นี่ยาย แล้วก็ตา ส่วนนี่ พี่สาวชั้นชื่อพลัส
พลัส?
อืม ที่แปลว่าบวก ชั้นที่แปลว่าลบ ทำไมเหรอ
เปล่า นึกว่านัสลูกคนเดียวซะอีก
ทำไมคิดงั้นล่ะ ชั้นเอาแต่ใจงั้นเหรอ
ไม่เชิง แต่นิสัยเหมือนลูกโทน แล้วอีกอย่าง นัสก็ไม่ค่อยพูดถึงพี่นี่
อาจเพราะว่าไม่จำเป็นน่ะ พี่พลัสเค้าก็แยกตัวออกไปอยู่คนเดียว แถมเรียนต่อเอกอยู่เมืองนอก ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน
ท่าทางจะเอาแต่ใจกันทั้งพี่ทั้งน้อง เขาคิดในใจก่อนกวาดข้าวคำสุดท้ายลงท้อง
ไปทำขนมกันยัง
อ่า ไปสิ
เธอก็เดินนำเขาเข้าไปในครัว ถุงแป้งวางอยู่บนเคาร์เตอร์2ถุง พร้อมอุปกรณ์อีกมากมายที่เขาไม่รู้จักชื่อ
ไอ้นี่มันอะไรเหรอนัส
ก็ที่ร่อนแป้งไง ตะแกรงร่อนแป้ง ชั้นทำเอง นายเป็นคนเทแป้งให้ชั้นละกัน จะได้ไวหน่อย
ไว?
มันใช้เวลานานนะ เพราะชั้นไม่ถนัดจะให้มาร่อนแล้วก็มาเทอย่างงี้ ชาติไหนจะเสร็จ
คร้าบๆๆ แค่เทลงไปเฉยๆใช่มั้ย
แล้วการร่อนแป้ง และการเทก็ผ่านไปอย่างราบรื่น
พอแล้วล่ะ
แล้วแป้งที่เหลิอล่ะ เอาไง มัดไว้มั้ย
อืมมม..มัดไว้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ใช้อีกอ่า
งั้น...
เธอหันมามองเขาอย่างขอความเห็น พร้อมๆกับแป้งสีขาวก็เต็มหน้าเธอ
นาย!!! เขาหัวร่องอหาย แต่แล้วเธอก็เอาแป้งมาละเลงหน้าเขามั่ง
แค่กๆๆ เขาไอเนื่องจากเธอป้ายแป้งเข้าปากเขาไปด้วย
จะฆ่ากันเลยเหรอไงห๊ะ นี่แน่ะๆๆแกล้งพี่ใช่มั้ย
ใครกันแน่ที่แกล้งกันก่อน แล้วสงครามแป้งก็เริ่มขึ้น - - -
เพราะนายคนเดียวเลยเห็นมั้ย เลยต้องถูครัวเลยตาบ้า เธอบ่นกระปอดกระแปดพร้อมกับใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดเคาเตอร์ไปด้วย
ใครกันแน่ที่ถูคร้าบบบ พี่คับพี่ๆๆๆ เขานั่งแปะบนพื้นครัวเธออย่างหมดแรง ก่อนจะปาดเหงื่อและลุกขึ้นมาซักผ้าขี้ริ้วที่ใช้ถูพื้นไปด้วย ก็เธอดันบอกว่าไม้ม็อบไม่มี มันใช้ไม่ได้ มีแต่ผ้าขี้ริ้ว ก็เลยต้องถูพื้นโดยอาศัยแรงตัวเองล้วนๆแบบนี้
อืม ชั้นเห็นแล้ว ถ้านายไม่แกล้งฉัน มันก็ไม่เป็นงี้หรอก เอาเถอะเดี๋ยวทำความสะอาดเสร็จไปกินขนมกัน น่าจะเสร็จทันแหละ เธอก็ซักผ้าขี้ริ้วในมือแล้วก็นำไปตาก
เขาก็ทำเช่นเดียวกันแล้วก็ข้าห้องน้ำไปล้างหน้าที่เหนียวหนึบเพราะเหงื่อไคล
อ่ะ!ผ้าขนหนู นู้นขนมอยู่บนโต๊ะ เธอบุ้ยใบ้ไปทางขนมจานขนมสีหวานที่ตั้งไว้ทางห้องนั่งเล่นที่เขาใช้ทานข้าวเมื่อเช้า เขารับผ้าจากมือเธอไปแล้วก็เดินไป
นายนี่!ไม่รอกันเลยนะ กินไอ้นี่เป็นข้าวกลางวันได้มะ ชั้นง่วงมากๆแล้วเนี่ย ไม่พูดเปล่า เธอยังหาวให้เขาดูอีกด้วย
ได้ดิ พี่กินไรง่ายๆอยู่แล้ว ว่าแต่จะกินลงรึเปล่า
ต้องลงสิ ถ้าไม่ลงก็เพราะว่าขี้มือนายมันห่วย
แต่ปรากฏว่าขนม(มื้อเที่ยง)นั้นออกมาอร่อยใช้ได้ จึงไม่มีการเปิดเวทีทะเลาะกันอีกรอบ แล้วบ่ายๆเขาก็ขอตัวกลับ แต่เธอยังไม่วายแซวเขาว่า
จะไปหาน้องผิงเหรอไง555
แล้วเธอก็ผลุบหายเข้าไปในตัวบ้านเหมือนจะรู้ว่าถ้าอยู่นานกว่านั้นอาจจะเกิดการทำร้ายร่างกายกันได้ ภายในรถของผมไม่มีรูปของผิงอยู่แล้ว แม้แต่...รูปเดียว
~ โห ไรเข้าสิงเนี่ย ไอ้ธิป เฮียดลเอ่ยแซวผู้เป็นน้องอย่างขำๆ ก็นะ เคยบอกให้เปลี่ยนแต่ก็ไม่เคยฟังซะที
ไม่มีไรเข้าสิงหรอกเฮีย แค่ต่อมขยันมันทำงานน่ะ แล้วผมก็คิดว่าน่าจะถึงเวลาที่เราจะต่างคนต่างเดินแล้วล่ะคับ อนาคตของเรามี2ทางแล้ว ผมก็ควรจะ...ปล่อยเธอไปซะที ผมกักขังเธอไว้ตลอดไปไม่ได้หรอกเพราะเธอไม่ได้อยู่ในโลกของผมในฐานะเดิมอีกแล้ว
เฮียดีใจนะ ที่นายคิดได้ซะที มันจะดีกับทั้งผิงและก็นายเอง จะได้มีความสุขกับทางที่แต่ละคนเลือกซะที นราดลตบบ่าของผู้เป็นน้องชาย ซึ่งอีกฝ่ายก็แค่ยักไหล่ก่อนหันไปง่วนกับการลอกรูปของผิงที่ทำเป็นสติ๊กเกอร์แบบเต็มตัว เขาจะต้องลบเธอออกไปจากใจเขาให้ได้ เขาต้องตัดใจ...ต้องลืมเธอ /
ผมเตรียมตัวเดินเข้าสนามบินเพื่อจะกลับเมืองไทยและสวนทางกับไมนัสซึ่งมาส่งทีมงานที่ต้องเดินทางกลับก่อน และผมก็เป็น1ในนั้น ผมไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่ ยิ่งเธอแนะนำว่าเป็นพนักงานเบื้องหลังของบริษัทที่ว่าจ้างผม ก็ยิ่งทำให้อึ้งไปตามระเบียบ และดูเธอก็ไม่ต่างกับผมสักเท่าไหร่ เมื่อรู้ว่าช่างภาพที่ถ่ายงานของเธอแทบทุกชิ้นนั้นจะเป็นผม
นัส
หืม?
เราไม่เคยเจอกันที่ทำงานมาก่อนเลย อาจเพราะเธอเป็นทีมเบื้องหลังซึ่งผมนั้นมันเบื้องหน้า
มิน่า นายถึงบอกว่าไม่ต้องการของฝาก เพราะนายก็จะมาฮ่องกงเหมือนกันสินะ แต่พอมาถึงฉันก็แวะเที่ยวเลย ซื้อมาแล้ว
เธอก็ยื่นที่คั่นหนังสือทำจากอุปกรณ์อิเลคทรอนิกส์เหลือใช้หลายชิ้นมาให้ผม
พี่ก็ชื้อแล้วเหมือนกัน พี่ซื้อตั้งแต่ก่อนนัสจะมา3-4วันได้ ผมก็ยื่นสิ่งเดียวกันนั้นแต่คนละแบบไปให้
ของอย่างเดียวกันเลยนะ เอาเป็นว่าแลกกัน เคนะ เธอสรุปง่ายๆ
อะไรอ่านาย เรียกแล้วไม่พูด
อ๋อ คิดไรเพลิน คือจะถามว่า โมทย์กลับมาแล้วใช่มั้ย ผมถามอย่างรู้คำตอบดี
อืม กลับมาวันที่ชั้นจะมาฮ่องกงได้2วันน่ะ
เลยอดไปรับเลยสิ
ไม่เห็นเป็นไรเลย ก้ชั้นติดงานนี่
บอกโมทย์เค้ารึยัง
บอกแล้วสิ แต่เค้าไม่คิดมากหรอก
รักเค้ามากมั้ย
ก็..คงมากล่ะมั้ง ถามทำไม
ถ้าต้องเลิกกับเขา จะเป็นยังไงเหรอ
เธอเงียบ ผมจึงต้องพูดซ้ำอีกครั้ง
เราไม่เลิกกันหรอก ยังไงเราก็คงไม่เลิกกันแน่นอน
อืม..ถ้าเจ็บเมื่อไหร่หรือมีปัญหากัน คิดถึงพี่เป็นคนแรกจะได้มั้ย
เธอทำท่าลังเลนิดๆก่อนจะตอบตกลง
ได้สิ ชั้นจะบอกนายเป็นคนแรก หวังว่านายคงไม่ลืมคำพูดตัวเองหรอกนะ
ไม่ลืมหรอก พี่เป็นคนความจำดีนะ
แล้วเราก็ประสานเสียงหัวเราะกัน - - -
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
1260
