29 พฤษภาคม 2547 15:41 น.
ความทรงจำ
อยากฝังร่างลงกับผืนทราย
ให้ร่างกายไม่ต้องเคลื่อนไหว
ให้หัวใจกลายเป็นก้อนหิน
ที่ไม่เจ็บ...ไม่สึกใดๆ
ให้ลมหายใจ เป็นแค่เพียงลมที่พัดผ่าน
ไม่ต้องให้รู้สึกใดๆ ให้สายลมเป็นที่ถูกลืม
ไม่ทำให้เธอสนใจ ไม่สนใจเธอ
อยากหนีจากความเจ็บช้ำซ้ำๆซากๆ...ซะที...
/font>
16 พฤษภาคม 2547 10:24 น.
ความทรงจำ
รู้ว่านายต้องการกำลังใจในเวลานี้
เวลาที่นายเสียเขาไป....เสียให้กับเพื่อนของนาย
นายแค่ต้องการคนรับฟัง ปลอบโยน ก็เท่านั้นเอง
ยังไงเราก็เป็นเพื่อนนายนะ เราทำได้...เราทนได้ เพื่อนาย
แม้ว่าจะต้องปวดใจที่เห็นนายเสียใจแทบเป็นแทบตาย
เพื่อผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่ฉัน...
แต่ที่นายมาบอกคำว่ารัก...ที่เป็นเพียงแค่คำประชดเขา
กับเรา...รู้ไหมว่าเราไม่ใช่แม่พระหรอกนะ
คำว่ารักที่นายพูด มันก็เหมือนกับคำอื่นๆน่ะแหละ
ไม่มีจิตใจ...ไม่มีความรู้สึก..และไม่มีความหมายอะไรเลย
ขอนะ...ถ้าอยากได้เพื่อนคนนี้อยู่ต่อ...
อย่าบอกว่ารัก...อีกนะ ถ้านายยังลืมเขาไม่ได้
เพราะมันเจ็บเกินไป...ที่ผู้หญิงอย่างเราจะทนได้
14 พฤษภาคม 2547 15:19 น.
ความทรงจำ
หยิบปากกาสีรุ้งมาวาดรูปบ้านหลังใหญ่
บ้านนี้มีสวนดอกไม้...หอมชื่นใจ
และที่สำคัญมีเธอเป็นหน้าต่างด้วยนะ
ก็หัวใจฉันไง เธออยู่ทุกห้องเลย
หยิบเจ้ากิ่งไม้ยาวที่เก็บได้ริมทะเล
มาวาดรูปคนเก้งก้างวิ่งเล่นไล่จับ
ให้เธอเดา เธอจะดูออกมั้ย...ว่าเป็นใคร
ฉันเฉลยให้ก็ได้ คนด้านซ้ายฉัน
ส่วนคนด้านขวาเป็นเธอนะ
เพราะเธอเล่นไล่จับชนะฉันทุกที
หยิบมีดทาเนยมาวาดรูป
มีรูปวงกลมมีเส้นโค้งด้วยแหละตั้งสองเส้น
ด้านล่างก็มีนะ เส้นยาวเลยแหละ เป็นเส้นโค้ง
เธอจะวาดให้มันเหมือนกับข้างบนเลย
ทำไมเหรอ...ฉันว่าเปลี่ยนใหม่ดีกว่า
เอากลับด้านให้ไม่เหมือนกับข้างบน
ก็จะได้รูปหน้ายิ้มเหมืนอหน้าฉันไง
13 พฤษภาคม 2547 16:13 น.
ความทรงจำ
ยังจำได้มั้ย...ถึงคนคนนี้
ที่เราเคยผูกพันเมื่อนานมาแล้ว
เมื่อเธอก็มีทางของเธอ..ฉันก็มีทางของฉัน
เราจำต้องแยกกันเดินตามความฝันของตัว
ยังจำได้นะที่เมื่อก่อนเธอฝันว่าจะเป็นหมอ
แล้วเธอสัญญาว่าจะมารักษาฉัน ดูแลฉัน ยามฉันไม่สบาย
ยังจำได้นะไอติมร้านที่เราชอบไปทานกันประจำหลังเลิกเรียน
ร้านที่ฉันบอกว่าอยากเป็นเจ้าของจะได้ตักไอติมให้เธอทานทุกวัน
มันก็เป็นแค่ความทรงจำเมื่อวันวาน
ในวันนี้ฉันมีเขาอยู่เคียงข้าง...และเธอก็มีคนเคียงข้างแล้วเช่นกัน
ฉันดีใจนะที่เห็นเธอผ่านมาทางนี้และยังทักทายกันเหมือนเดิม
แม้ฐานะจะเปลี่ยนแปลงไปตามวันเวลา...แต่ฉันสัญญา
ความผูกพันที่ฉันมีจะไม่เปลี่ยนแปลงไป...ตามกาลเวลา
เมื่อกาลเวลาเดินผ่าน
จากตะวันฉายก็เปลี่ยนเป็นลับลา
จากวันเป็นเดือน..จากเดือนเป็นปี..จากปีเป็นความทรงจำ
จากความรักเราเมื่อครั้งก่อน
กลับกลายเป็นเพียงแค่เพื่อน...เท่านั้น
10 พฤษภาคม 2547 10:47 น.
ความทรงจำ
ขอโทษนะ ที่ทำให้เธอลำบากใจ
ในการกระทำของฉัน...มันอาจจะเห็นแก่ตัวถ้าเธอมอง
แต่เธอคงไม่รู้ว่ากว่าฉันจะมาอยู่ในจุดนี้ได้
ต้องร้องไห้...ต้องปวดใจ...ต้องพยามแค่ไหน
แม้ว่าเป็นได้เพียงแค่เพื่อนสนิทเท่านั้น
แต่กับเขาล่ะ คนที่อยากรู้จักเธอ...เหมือนฉันเมื่อก่อน
ฉันก็เลยเข้าไปช่วยเหลือเขา...แม้การกระทำของฉัน
จะทำให้เธอเกลียดฉันมาก ก็ต้องขอโทษด้วย
เธออยากจะสนิทกับฉันก็ตามใจ
ฉันแค่อยากเห็นคนๆนั้น มีความสุขบ้าง...มีโอกาสอย่างฉันบ้าง
ก็เท่านั้นเอง..........................................................
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
1954
